Królestwo Egiptu
 |
Ten artykuł od 2012-11 wymaga zweryfikowania podanych informacji. |
| 1922–1953 | |||||
| |||||
| Hymn: Es-Salam el-gamhury el-masry | |||||
| |||||
| Język urzędowy | |||||
|---|---|---|---|---|---|
| Stolica | |||||
| Ustrój polityczny | |||||
| Typ państwa | |||||
| Głowa państwa | |||||
| Szef rządu |
ostatni premier | ||||
| Powierzchnia • całkowita • wody śródlądowe |
| ||||
| Liczba ludności (1953) • całkowita • gęstość zaludnienia • narody i grupy etniczne |
| ||||
| Waluta |
funt egipski (EGP) | ||||
| Niepodległość | |||||
| Rewolucja |
doprowadziła do abdykacji króla Faruka I i króla Fu’ada II (rok później) | ||||
| Religia dominująca | |||||
| Strefa czasowa |
UTC +2 - zima | ||||
| Kod ISO 3166 |
EG | ||||
| Kod telefoniczny |
ET | ||||
| Terytoria zależne |
Sudan (kondominium brytyjsko-egipskie) | ||||
 | |||||
.svg)
.svg)
Królestwo Egiptu – historyczne państwo arabskie powstałe po uzyskaniu (oficjalnej) niepodległości od Brytyjczyków. Położone częściowo w północno-wschodniej Afryce i częściowo w Azji (półwysep Synaj), nad Morzem Śródziemnym i nad Morzem Czerwonym.
Królowie[edytuj | edytuj kod]
- Fu’ad I (brat sułtana Husajna Kāmila)
- Faruk I (syn króla Fuada I)
- Fu’ad II (syn króla Faruka I)
Sąsiedzi[edytuj | edytuj kod]
- Wielka Brytania
- Królestwo Włoch (od 1946 Republika Włoska)
- Izrael (od 1948)
Podział administracyjny[edytuj | edytuj kod]
Historia[edytuj | edytuj kod]
Powstanie[edytuj | edytuj kod]
W latach 1804-1914 istniało tu Wicekrólestwo Egiptu, które w 1878 roku dostało się pod brytyjską okupację. Gdy Imperium Osmańskie 2 sierpnia 1914 roku nawiązało sojusz z II Rzeszą Niemiecką (stając się sojusznikiem państw centralnych) Wielka Brytania ogłosiła Egipt swoim protektoratem. Usunęła protureckiego wicekróla Abbas II Hilmi. Na miejsce tureckiego wicekrólestwa Egiptu wprowadziła Sułtanat Egiptu, a sułtanem mianowano Husajna Kāmila.
Okres międzywojenny[edytuj | edytuj kod]
Stan z 1914 utrzymywał się do 28 lutego 1922 roku, gdy Egipt oficjalnie ogłosił niepodległość od Wielkiej Brytanii. Panujący wówczas już 5 lat drugi sułtan Egiptu (brat Husajna Kāmila) został pierwszym nowożytnym królem Egiptu. Mimo formalnej niepodległości Egipt nadal znajdował się w strefie wpływów brytyjskich.
II wojna światowa[edytuj | edytuj kod]
W 1940 Włochy przystąpiły do wojny po stronie Niemiec. Włochy posiadały dwie kolonie w Afryce – Libię i Włoską Afrykę Wschodnią.
13 września 1940 roku armia włoska, pod dowództwem marszałka Rodolfo Grazianiego, przekroczyła granicę Egiptu i zdobyła Sidi Barrani. Włosi umocnili się i czekali na zaopatrzenie dla armii. Brytyjczycy - dowodzeni przez generała Archibalda Wavella - wycofali się do Marsa Matruh. 9 grudnia Brytyjczycy przypuścili kontrofensywę, która wyparła Włochów z Egiptu i zajęła Cyrenajkę oraz wschodnią Libię (wraz z Bardią i Tobrukiem).
9 stycznia 1941 roku Adolf Hitler podjął decyzję o wsparciu swego włoskiego sojusznika. W lutym Włosi broniący się w Libii zostali wsparci przez pierwsze oddziały Afrika Korps dowodzonego przez generała Erwina Rommla.
31 marca ruszyło natarcie wojsk niemiecko-włoskich, które podzieliło armię brytyjską na pół i zepchnęło ją aż nad granicę libijsko-egipską, pozostawiając jedynie załogę w oblężonym Tobruku. 25 sierpnia obleganych Australijczyków wsparła polska Samodzielna Brygada Strzelców Karpackich. 18 listopada Brytyjczycy rozpoczęli kontrofensywę, która po ciężkich walkach zniosła oblężenie Tobruku oraz zepchnęła Włochów i Niemców z powrotem do Cyrenajki. 21 stycznia 1942 roku rozpoczęła się jednak nowa niemiecko-włoska ofensywa, który nie dość, że odzyskała utracone terytoria libijskie, Cyrenajkę i Tobruk, to dotarła w głąb Egiptu, aż pod El Alamein. II bitwa pod El Alamein trwała od 31 sierpnia do 4 listopada i zakończyła się porażką wojsk świeżo mianowanego na feldmarszałka Erwina Rommla. Rozpoczął się po niej pościg wojsk alianckich za Afrika Korps, w czasie którego wrogie wojska zostały ostatecznie wyparte z terytorium Egiptu.
