Krakowska Szkoła Pilotów
 Odznaka Krakowskiej Szkoły Pilotów | |
| Historia | |
| Państwo | |
|---|---|
| Sformowanie |
1919 |
| Rozformowanie |
1919 |
| Tradycje | |
| Kontynuacja |
Niższa Szkoła Pilotów w Krakowie |
| Organizacja | |
| Dyslokacja | |
| Rodzaj wojsk | |
Krakowska Szkoła Pilotów – szkoła kształcąca pilotów wojskowych, która powstała 11 maja 1919 w Krakowie. Powodem jej powstania była duża liczba kupowanych samolotów niemieckich i austriackich. Pilotaż tymi samolotami różnił się zasadniczo od pilotażu samolotami francuskimi lub angielskimi. Szkolenie pilotażu samolotów francuskich odbywało się we Francuskiej Szkole Pilotów w Warszawie.
Historia szkoły[edytuj | edytuj kod]
11 maja, z dniem powstania szkoły, jej dowódcą został mianowany kpt. Roman Florer. Szkoła uzyskała nazwę „I Niższa Szkoła Pilotów”. Pierwszymi samolotami szkoleniowymi były Brandenburgi ze 100-konnym silnikiem Mercedesa, a personelem instruktorskim: por. Domes, sierżanci: Kołodziński, Śledziejowski, Grimm i Kohut.
Na jesieni 1919 I Niższą Szkołę Pilotów połączono z warszawską Wojskową Szkołą Lotniczą, którą przeniesiono do Krakowa w związku z dużą koncentracją jednostek szkoleniowych w rejonie lotniska mokotowskiego oraz utratą większości sprzętu na skutek pożaru. Odtąd jednostka funkcjonowała jako „Niższa Szkoła Pilotów w Krakowie”.
Szkoła szkoliła w pilotażu na samolotach szkolnych i przejściowych pomiędzy szkolnymi a bojowymi[1]. Dopiero po skończeniu szkoły pilot mógł przejść do Wyższej Szkoły Pilotów w Ławicy pod Poznaniem.
Po zmianach organizacyjnych i zmniejszeniu zakupu samolotów niemieckich, a przechodzeniu na samoloty francuskie, angielskie i włoskie szkołę we wrześniu 1920 przeniesiono do Bydgoszczy. Tutaj 1 grudnia nastąpiło połączenie z Francuską Szkołą Pilotów i utworzenie nowej jednostki szkoleniowej Niższej Szkoły Pilotów w Bydgoszczy. Jej dowódcą został mianowany ppłk. Jan Kieżun.
System szkolenia[edytuj | edytuj kod]
System szkolenia oparty był na systemach austriackich. Uczniowie podzieleni byli na trzy kategorie A, B i C. Początkowe szkolenie uczniów kategorii A polegało na odbyciu około 100 lotów z instruktorem oraz kilku samodzielnie na samolocie szkolnym dwusterowym. Ta część kursu kończyła się egzaminem, po zdaniu którego uczeń przechodził do kategorii B. Tutaj wykonywano około 15 lotów samodzielnych na samolocie szkolnym i 75 lotów samodzielnych mających na celu szkolenie w lądowaniu, także z wyłączonym silnikiem. Ostatnią częścią kursu B było 15 lotów szkolących w trudnych lądowaniach: np. na sygnał, „w polu”, w kole oraz loty spiralne. Także ta część kursu kończyła się egzaminem.
Po przejściu do kategorii C uczeń w dalszym szkoleniu wykonywał około 20 lotów o podobnej trudności jak w części B tylko na samolotach o mocniejszym silniku 160 KM (Albatrosa C III, Albatros D III) lub 200 KM.
Od maja 1919 do grudnia 1920 w szkole wykonano 29957 lotów ćwiczebnych, 2704 godzin w powietrzu. Wyszkolono 84 pilotów[2]. Miały miejsce tylko 4 wypadki[3].
Absolwenci szkoły[edytuj | edytuj kod]
Absolwentami szkoły m.in. byli: Władysław Kalkus, Kazimierz Kunicki, Janusz Meissner.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ W początkowej fazie istnienia szkoła posiadała w wyposażeniu także samoloty bojowe.
- ↑ Pierwszym pilotem, który ukończył szkołę już w lipcu 1919 był ppor. Wacław Makowski.
- ↑ 9 sierpnia 1920 r. instruktor sierżant pilot Józef Jaworski ginie z uczniem Antonim Radziwiłłem z powodu defektu samolotu Albatros D.III (Oef).
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Ku Czci Poległych Lotników Księga Pamiątkowa Praca zbiorowa pod red. mjr. dypl pil. Marjana Romeyki, Warszawa 1933.
- Kazimierz Bar Zespoły akt szkół lotniczych, obrony przeciwlotniczej i przeciwgazowej, broni pancernych, saperów i łączności z lat 1918-1939 Biuletyn CAW nr 4, Warszawa 1972.