Krystian Legierski

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Krystian Legierski
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

22 kwietnia 1978
Koniaków

Alma Mater

Uniwersytet Warszawski

Partia

Zieloni (2004–2011)

Krystian Łukasz Legierski (ur. 22 kwietnia 1978 w Koniakowie) – polski działacz na rzecz LGBT, prawnik, adwokat[1], dziennikarz[2], polityk i przedsiębiorca.

Dzieciństwo, edukacja[edytuj | edytuj kod]

Jest synem Polki i Mauretańczyka[2][3]. W dzieciństwie występował w zespole Mały Koniaków, a następnie w Zespole Pieśni i Tańca Ziemi Cieszyńskiej[2]. Był ministrantem w kościele na Kubalonce[2]. Był tam molestowany przez swojego proboszcza[4] (w 2018 duchowny został uznany za winnego molestowania ministrantów przez watykańską Kongregację Nauki Wiary)[5].

Ukończył studia na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu Warszawskiego z wyróżnieniem[2], opiekunem jego pracy dyplomowej był prof. Marek Safjan[3].

W roku 2007/2008 prowadził seminarium gender studies pt. Homoseksualizm w wybranych kontekstach przy Uniwersytecie Warszawskim[6].

Absolwent Szkoły Praw Człowieka Helsińskiej Fundacji Praw Człowieka[2].

Absolwent Centrum Prawa Amerykańskiego na Wydziale Prawa i Administracji w University of Florida Levin College of Law (USA)[2].

Działalność zawodowa, społeczna[edytuj | edytuj kod]

W 2003 założył wraz z Elą Solanowską na warszawskiej Starówce klub Le Madame, który przez trzy lata (do eksmisji w marcu 2006) stanowił alternatywny ośrodek kultury. Był współwłaścicielem klubów Tomba-Tomba i M25[2].

Jest twórcą Listu otwartego prawników do prezydenta Warszawy w związku z zakazem Parady Równości w 2005[7].

Od 2009 jest członkiem nieformalnej Grupy Inicjatywnej ds. Związków Partnerskich[8].

Od października 2006 do listopada 2010 prowadził audycję pt.: Lepiej późno niż wcale w radiu Tok FM.

Był współzałożycielem Fundacji Panoptykon[9].

W 2014 został członkiem Rady Programowej Polskiego Radia i zastępcą jej przewodniczącego[10].

Od 2015 prowadzi wspólnie z Martą Konarzewską audycję pt.: Polityczna Pedaliada w radiu należącym do Medium Publicznego[11].

Od 2017 jest adwokatem w Okręgowej Radzie Adwokackiej w Warszawie[1].

Działalność polityczna[edytuj | edytuj kod]

W latach 2001–2005 prowadził biuro senator Marii Szyszkowskiej[3]. Był działaczem Zielonych 2004[2]. W 2004 został członkiem Rady Krajowej partii. Był kandydatem Zielonych w wyborach do Parlamentu Europejskiego w 2004 w okręgu warszawskim. Kandydował również z ramienia Zielonych w wyborach do Sejmu w 2005 na liście SDPL w Warszawie[2][12].

W wyborach do Parlamentu Europejskiego w 2009 kandydował w Warszawie z 8. miejsca listy Porozumienia dla Przyszłości – CentroLewica, zdobywając 1601 głosów, co uplasowało go na czwartym miejscu względem wyników pozostałych kandydatów na liście[13]. W czerwcu 2009 złożył w trybie wyborczym trzy pozwy przeciw działaczom Prawicy Rzeczypospolitej za stwierdzenia uznające homoseksualizm za chorobę[14]. Odrzucenie pozwu skierowanego przeciw Marii Mięsikowskiej-Szreder sąd uzasadnił brakiem dowodów na to, że homoseksualizm nie jest chorobą[14]. W sprawie związanej z wypowiedzią Andrzeja Czaplickiego sąd orzekł, że wypowiedziane przez niego słowa nie są informacją, a poglądem i nie podlegają rozpatrzeniu w trybie wyborczym[15]. Legierski zaskarżył tę decyzję do Europejskiego Trybunału Praw Człowieka w Strasburgu[16][17][18].

W wyborach 21 listopada 2010 jako przedstawiciel Zielonych został wybrany 5279 głosami[19] do Rady m.st. Warszawy z listy SLD[20]. W dniu 1 grudnia złożył ślubowanie podczas pierwszego posiedzenia. Był pierwszym jawnym gejem w historii Polski, który został wybrany na urząd publiczny w wyborach powszechnych[21][22].

W wyborach parlamentarnych w 2011 bez powodzenia kandydował z warszawskiej listy SLD do Sejmu VII kadencji[23]. Na początku grudnia tego samego roku na kongresie Zielonych 2004 kandydował na przewodniczącego ugrupowania, przegrywając z Radosławem Gawlikiem. Po porażce wystąpił z partii[24]. W wyborach do Parlamentu Europejskiego w 2014 startował z listy koalicji SLD-UP w okręgu warszawskim i nie uzyskał mandatu posła, zdobywając 1386 głosów[25]. W wyborach samorządowych w 2014 ponownie kandydował do warszawskiej rady miasta z listy SLD Lewica Razem, nie udało mu się uzyskać reelekcji.

Przed II turą wyborów prezydenckich w 2015 zadeklarował głos na Andrzeja Dudę (motywując to sprzeciwem wobec polityki Bronisława Komorowskiego i PO)[26][27]. Wytoczył proces redaktorowi Robertowi Mazurkowi za przypisanie mu nieprawdziwych cytatów w wywiadzie, który ukazał się 25 lipca 2015 roku w dzienniku „Rzeczpospolita” pt. „Homofobiczna Platforma”, że jest zwolennikiem Andrzeja Dudy i partii PIS; sąd uznał Mazurka winnym popełnienia przestępstwa publikacji nieautoryzowanych cytatów[28].

W wyborach parlamentarnych w 2015 bezskutecznie kandydował do Sejmu z listy Zjednoczonej Lewicy[29].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b Rejestr adwokatów Okręgowej Rady Adwokackiej w Warszawie. strona Okręgowej Rady Adwokackiej w Warszawie. [dostęp 2020-05-27].
  2. a b c d e f g h i j Katarzyna Surmiak-Domańska. Góral i Madame. „Duży Format (dodatek Gazety Wyborczej”. Nr 1, 2006-01-02. [dostęp 2017-07-03]. 
  3. a b c Ewa Siedlecka: Posłanka LPR kwestionuje prawa czarnego górala. Wyborcza.pl, 2005-07-19. [dostęp 2017-07-03]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-16)].
  4. Piotr Najsztub. Najsztub pyta: Wypuścić geja z toalety!. „Tygodnik Wprost”. Nr 30 (1433), 2010. [dostęp 2017-07-03]. 
  5. Paweł Pawlik: Ksiądz z Koniakowa winny molestowania ministrantów. slask.onet.pl, 26 czerwca 2018. [dostęp 2018-12-01].
  6. Debata Krystiana Legierskiego ze Zbigniewem Hołdysem. Zielona Warszawa, 2011-09-15. [dostęp 2017-07-03].
  7. List prawników do Lecha Kaczyńskiego. zieloni2004.pl, 2005-06-09. [dostęp 2017-07-03]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-03-23)].
  8. Blog Grupy Inicjatywnej ds. Związków. zwiazkipartnerskie.blogspot.com. [dostęp 2017-07-03].
  9. Fundacja Panoptykon: organizacja-statut. strona Fundacji Panoptykon. [dostęp 2017-07-03].
  10. Wybrali członków Rady Programowej Polskiego Radia. gazetaprawna.pl, 2014-12-17. [dostęp 2017-07-03].
  11. Spis audycji prowadzonych przez Krystiana Legierskiego w Medium Publicznyn. mediumpubliczne.pl. [dostęp 2017-07-03].
  12. Serwis PKW – Wybory 2005. [dostęp 2017-07-03].
  13. Serwis PKW – Wybory 2009. [dostęp 2017-07-03].
  14. a b Legierski procesuje się z Prawicą RP. gazeta.pl, 2009-06-03. [dostęp 2017-07-03]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-05-04)].
  15. Legierski procesuje się z Prawicą RP. Sąd: nie ma dowodów, że homoseksualizm nie jest chorobą. gazeta.pl, 2009-06-04. [dostęp 2017-07-03].
  16. Newsweek: „Homoseksualizm to nie zboczenie”. Legierski skarży się na polskie sądy. portal Helsińskiej Fundacji Praw Człowieka, 2009-12-23. [dostęp 2017-07-03]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-12)].
  17. Gazeta Prawna: Legierski skarży się do Strasburga. portal Helsińskiej Fundacji Praw Człowieka, 2009-12-23. [dostęp 2017-07-03]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-12)].
  18. ETPCz zarejestrował skargę Krystiana Legierskiego. portal Helsińskiej Fundacji Praw Człowieka, 2010-01-27. [dostęp 2017-07-03]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-12)].
  19. Radni Warszawy w kadencji 2010-2014. warszawa.wyborcza.pl, 2010-12-02. [dostęp 2017-07-03].
  20. Rada Warszawy ze Szmajdzińską, Legierskim i Tysiąc. tvnwarszawa.pl, 2010-11-23. [dostęp 2017-07-03].
  21. Radny Legierski przełamał tamę. Pierwszy zdeklarowany gej u władzy. Gazeta Wrocławska, 2010-11-25. [dostęp 2017-07-03].
  22. Pierwszy raz w Polsce: zdeklarowany gej został radnym. Wyborcza.pl, 2010-11-24. [dostęp 2017-07-03].
  23. Serwis PKW – Wybory 2011. pkw.gov.pl, 2011-10-11. [dostęp 2017-07-03].
  24. Grzybek i Gawlik przewodniczącymi Zielonych. Legierski odchodzi. lewica.pl, 2011-12-05. [dostęp 2017-07-03].
  25. Wyniki głosowania na listę komitetu w okręgu wyborczym. pkw.gov.pl. [dostęp 2017-07-03].
  26. Superstacja: Znany działacz gejowski zagłosuje na Dudę. „Jakoś zniosę Macierewicza”. wprost.pl. [dostęp 2017-07-03].
  27. Legierski do Mazurka: Głosowałem na Andrzeja Dudę. Wielu znajomych jest w szoku. „Platforma ma strach w oczach, bo idą wybory”. wpolityce.pl. [dostęp 2017-07-03].
  28. List [online], rp.pl [dostęp 2018-12-08] (pol.).
  29. Serwis PKW – Wybory 2015. [dostęp 2017-07-03].

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]