Krytyka filmowa

Krytyka filmowa – dziedzina działalności intelektualnej, której przedmiotem jest film, kultura filmowa i jej społeczna sytuacja^[1]. Opiera się ona na dyskusji i formułowaniu osądów o filmach i kinie. Jej celem jest nie tylko opis poszczególnych dzieł, ale też kształtowanie kierunków rozwoju kina i lansowanie pewnych wartości lub koncepcji estetycznych. Inną charakterystyką krytyki filmowej jest spełnianie funkcji pośrednika między twórcami filmowymi a widzami^[1].

Krytyka filmowa zwyczajowo jest zaliczana w obręb filmoznawstwa, choć nie jest uprawiana zgodnie z naukową metodologią i jest raczej wyrazem osobistych przekonań. Obejmuje szeroki zakres aktywności, od codziennej działalności recenzenckiej, do bardziej złożonych form, felietonów, esejów i szkiców, artykułów polemicznych albo manifestów krytycznych^[1].

Historia krytyki filmowej sięga pierwszych dekad XX wieku. Począwszy od lat 20. stawała się coraz istotniejszą sferą kultury filmowej^[1]. Pierwsi znani krytycy zazwyczaj byli równocześnie teoretykami filmu, jak Siegfried Kracauer czy André Bazin, a w Polsce Karol Irzykowski. Wielu z wczesnych krytyków było też twórcami filmowymi, jak Siergiej Eisenstein, Jean Epstein czy twórcy kręgu awangardy. Po drugiej wojnie światowej w znacznej mierze na rozwój krytyki i sztuki filmowej wpłynęli autorzy francuskiej nowej fali zgromadzeni wokół pisma "Cahiers du Cinéma": François Truffaut, Jean-Luc Godard, Jacques Rivette, Éric Rohmer. Bazowali oni w swoich tekstach krytycznych na pracach André Bazina.