Krzysztof Śliwiński

Krzysztof Śliwiński
Data urodzenia	15 stycznia 1940
Zawód, zajęcie	dyplomata
Alma Mater	Uniwersytet Warszawski
Odznaczenia

Krzysztof Śliwiński (ur. 15 stycznia 1940) – polski działacz katolicki, działacz opozycji w okresie PRL, po 1989 dyplomata.

Życiorys

Edukacja

Ukończył studia biologiczne na Uniwersytecie Warszawskim i obronił tam również pracę doktorską. Studiował także na Akademii Teologii Katolickiej w Warszawie. Pracował jako adiunkt w Instytucie Zoologii UW. W latach 1974–1979 był wykładowcą na Uniwersytecie Kisangani w Zairze. Zrezygnował z pracy naukowej w 1980.

KIK

Od lat 60. był aktywnym działaczem Klubu Inteligencji Katolickiej w Warszawie, m.in. przewodniczył Sekcji Młodzieżowej, uczestniczył w pracach Sekcji Kultury, był członkiem zarządu klubu (w kadencjach 1966/1967, 1969/1970, 1973/1974, 1974/1975, 1980/1981, 1981/1984, 1984/1985, 1987/1988, 1988/1989 i 1989/1990). Na przełomie lat 60 i 70 należał do inicjatorów kontaktów KIK ze środowiskiem tzw. komandosów. W 1973 rozpoczął w ramach Sekcji Kultury coroczną akcję porządkowania zabytkowej części cmentarza żydowskiego w Warszawie. W 2011 został honorowym członkiem KIK w Warszawie.

NSZZ „Solidarność” i lata 80.

Od 9 września 1980 prowadził w siedzibie KIK razem z Katarzyną Cywińską punkt konsultacyjny służący pomocą nowo zakładanym związkom zawodowym. Następnie zaangażował się w prace zarządu Regionu Mazowsze NSZZ „Solidarność”, m.in. był pierwszym kierownikiem biura zarządu, następnie kierował działem zagranicznym. W listopadzie 1980 został członkiem Towarzystwa Kursów Naukowych. Po wprowadzeniu stanu wojennego został 13 grudnia 1981 internowany, przebywał w Ośrodku Internowania w Jaworzu, został zwolniony w grudniu 1982. W latach 80. był członkiem redakcji miesięcznika „Znak” i przygotowywał dla pisma przeglądy prasy krajowej i zagranicznej. Jego nazwisko nie było jednak ujawnione w stopce redakcyjnej. W 1988 został członkiem Komitetu Obywatelskiego przy Przewodniczącym NSZZ „S” Lechu Wałęsie, a w 1989 członkiem redakcji „Gazety Wyborczej”.

III Rzeczpospolita

W 1990 został ambasadorem RP w Rabacie, po zakończeniu tej misji kierował Departamentem Informacji, będąc równocześnie rzecznikiem prasowym Ministerstwa Spraw Zagranicznych (1994–1995), był pełnomocnikiem rządu ds. kontaktów z diasporą żydowską (1995–1999), doradcą ministra spraw zagranicznych ds. konfliktów w Afryce (1999–2000), ambasadorem RP w Pretorii (2000–2004). W 1998 otrzymał honorowy tytuł ambasadora ad personam.

W 2011 został odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski.

Bibliografia

• Andrzej Friszke, Oaza na Kopernika. Klub Inteligencji Katolickiej 1956–1989, wyd. Biblioteka Więzi, Warszawa 1997
• Ryszard Terlecki, Uniwersytet Latający i Towarzystwo Kursów Naukowych. 1977–1981, wyd. Instytut Europejskich Studiów Społecznych, Kraków-Rzeszów 2000
• „Solidarność” Mazowsze 1980–1981. Spotkanie z członkami Prezydium Regionu. Rozmawia Andrzej Friszke, wyd. Muzewum Historyczne m.st. Warszawy, Warszawa 2008
• Nota biograficzna na stronie MSZ (ang.). [dostęp 2013-09-19].
• Janusz Poniewierski: „W tym znaku zwyciężysz”. Krótka historia miesięcznika „Znak”. Dekada czwarta (1976–1986). miesiecznik.pl. [dostęp 2013-09-19].