Krzysztof Śliwiński

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Przejdź do nawigacji Przejdź do wyszukiwania
Krzysztof Śliwiński
Data i miejsce urodzenia

15 stycznia 1940
Warszawa

Data i miejsce śmierci

7 stycznia 2021
Warszawa

Ambasador RP w Maroku
Okres

od 1990
do 1994

Poprzednik

Mirosław Jan Wojciechowski

Następca

Piotr Szymanowski

Ambasador RP w RPA
Okres

od 2000
do 2004

Poprzednik

Zofia Kuratowska

Następca

Romuald Szuniewicz

Odznaczenia
Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Złoty Krzyż Zasługi

Krzysztof Edmund Śliwiński[1] (ur. 15 stycznia 1940 w Warszawie, zm. 7 stycznia 2021[2] tamże[3]) – polski działacz katolicki, uczestnik opozycji demokratycznej w okresie PRL, dyplomata.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Syn Edmunda i Jadwigi[3]. Ukończył studia biologiczne na Uniwersytecie Warszawskim. W 1969 obronił tam pracę doktorską. Ukończył także teologię na Akademii Teologii Katolickiej w Warszawie. Pracował jako adiunkt w Instytucie Zoologii UW od 1961. W latach 1974–1979 był wykładowcą na Uniwersytecie Kisangani w Zairze[4]. Zrezygnował z pracy naukowej w 1980.

Od lat 60. był aktywnym działaczem Klubu Inteligencji Katolickiej w Warszawie, m.in. przewodniczył Sekcji Młodzieżowej, uczestniczył w pracach Sekcji Kultury, był członkiem zarządu klubu (w kadencjach 1966/1967, 1969/1970, 1973/1974, 1974/1975, 1980/1981, 1981/1984, 1984/1985, 1987/1988, 1988/1989 i 1989/1990). Na przełomie lat 60 i 70 należał do inicjatorów kontaktów KIK ze środowiskiem tzw. komandosów. W 1973 rozpoczął w ramach Sekcji Kultury coroczną akcję porządkowania zabytkowej części cmentarza żydowskiego w Warszawie. W 2011 został honorowym członkiem KIK w Warszawie.

Podczas wydarzeń sierpniowych w 1980 przyłączył się do skierowanego do władz komunistycznych apelu 64 naukowców, literatów i publicystów o podjęcie dialogu ze strajkującymi robotnikami[5]. Od 9 września 1980 prowadził w siedzibie KIK razem z Katarzyną Cywińską punkt konsultacyjny służący pomocą nowo zakładanym związkom zawodowym. Następnie zaangażował się w prace zarządu Regionu Mazowsze NSZZ „Solidarność”, m.in. był pierwszym kierownikiem biura zarządu, po czym kierował działem zagranicznym. W listopadzie 1980 został członkiem Towarzystwa Kursów Naukowych. Po wprowadzeniu stanu wojennego został 13 grudnia 1981 internowany, przebywał w ośrodku internowania w Jaworzu; został zwolniony w grudniu 1982. W latach 80. był członkiem redakcji miesięcznika „Znak”[6][7], przygotowywał dla pisma przeglądy prasy krajowej i zagranicznej. Jego nazwisko nie było jednak ujawnione w stopce redakcyjnej. W 1988 został członkiem Komitetu Obywatelskiego przy przewodniczącym NSZZ „Solidarność” Lechu Wałęsie. Należał także do PEN Clubu[4].

Od 1989 do 1990 był zastępcą redaktora naczelnego „Gazety Wyborczej”[8][4]. W 1990 został ambasadorem RP w Maroku. Po zakończeniu tej misji kierował Departamentem Informacji, będąc równocześnie rzecznikiem prasowym Ministerstwa Spraw Zagranicznych (1994–1995), był pełnomocnikiem rządu ds. kontaktów z diasporą żydowską (1995–1999), doradcą ministra spraw zagranicznych ds. konfliktów w Afryce (1999–2000) oraz ambasadorem RP w RPA (2000–2004). W 1998 otrzymał tytuł ambasadora ad personam. Wchodził w skład Komitetu Wspierania Muzeum Historii Żydów Polskich Polin w Warszawie[9].

Pochowany na cmentarzu leśnym w Laskach[8].

Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

W 1997 został odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi[10], a w 2011 Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski[1].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b Postanowienie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 15 września 2011 r. o nadaniu orderów i odznaczenia (M.P. z 2011 r. nr 109, poz. 1103).
  2. ↑ Zmarł Krzysztof Śliwiński, dyplomata i były wicenaczelny „Wyborczej”, wyborcza.pl, 7 stycznia 2021 [dostęp 2021-01-07].
  3. ↑ a b Krzysztof Śliwiński, rejestry-notarialne.pl [dostęp 2022-09-14].
  4. ↑ a b c Komisja Spraw Zagranicznych /nr 117/, sejm.gov.pl, 8 czerwca 2000 [dostęp 2022-09-14].
  5. ↑ Apel (64 intelektualistów wraz z załączonym suplementem zawierającym nazwiska sygnatariuszy apelu), Ośrodek Karta [zarchiwizowane 2020-10-23].
  6. ↑ Janusz Poniewierski, „W tym znaku zwyciężysz”. Krótka historia miesięcznika „Znak” (część III), „Znak”, Nr 616, wrzesień 2006 [dostęp 2022-09-15].
  7. ↑ Janusz Poniewierski, „W tym znaku zwyciężysz”. Krótka historia miesięcznika „Znak” (część IV), „Znak”, Nr 617, październik 2006 [dostęp 2022-09-15].
  8. ↑ a b Michał Buczek, Zmarł Krzysztof Śliwiński, kik.waw.pl, 7 stycznia 2021 [dostęp 2022-09-14].
  9. ↑ Komitet Wspierania Muzeum Historii Żydów Polskich Polin, Muzeum Historii Żydów Polskich Polin [zarchiwizowane 2021-05-06].
  10. ↑ Postanowienie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 23 października 1997 r. o nadaniu odznaczeń. (M.P. z 1998 r. nr 5, poz. 72).

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Andrzej Friszke, Oaza na Kopernika. Klub Inteligencji Katolickiej 1956–1989, Warszawa: Biblioteka „Więzi”, 1997.
  • Ryszard Terlecki, Uniwersytet Latający i Towarzystwo Kursów Naukowych 1977–1981, Kraków: Instytut Europejskich Studiów Społecznych, 2000.
  • Andrzej Friszke, „Solidarność” Mazowsze 1980–1981. Spotkanie z członkami Prezydium Regionu, Warszawa: Muzeum Historyczne m.st. Warszawy, 2008.
  • Personnel of the Polish Foreign Service, msz.gov.pl, 27 października 2003 [zarchiwizowane 2011-11-28] (ang.).

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Krzysztof_Śliwiński&oldid=68230915”