Przejdź do zawartości

Krzysztof Czubaszek

Przejrzana
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Krzysztof Czubaszek
Ilustracja
Krzysztof Czubaszek (2023)
Data i miejsce urodzenia

5 stycznia 1974
Łuków

Zawód, zajęcie

historyk, filolog, menedżer kultury

Tytuł naukowy

doktor

Alma Mater

Uniwersytet Warszawski, Katolicki Uniwersytet Lubelski

Strona internetowa

Krzysztof Czubaszek (ur. 5 stycznia 1974 w Łukowie) – doktor nauk humanistycznych, historyk, filolog, menedżer kultury, specjalista ds. komunikacji społecznej i mediów, wykładowca, autor publikacji prasowych i książek, samorządowiec.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Ukończył polonistykę (Uniwersytet Warszawski, 1998), podyplomowe studia komunikacji społecznej i mediów (Instytut Badań Literackich Polskiej Akademii Nauk, 2003), podyplomowe studia menedżerskie dla twórców, artystów i animatorów kultury (Wydział Zarządzania UW, 2011) oraz podyplomowe studia Executive Master of Business Administration (Społeczna Akademia Nauk w Łodzi, 2023). W 2006 r. obronił pracę doktorską z zakresu historii na Wydziale Nauk Humanistycznych Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego.

Po studiach pracował jako dziennikarz w „Życiu Warszawy”, a później współpracował z innymi czasopismami. W 2017 r. założył miesięcznik „Życie Śródmieścia” i w latach 2019–2022 był jego redaktorem naczelnym[1].

Będąc od 2000 r. związany z warszawskim samorządem, przeszedł kolejne szczeble kariery urzędniczej, specjalizując się w kulturze i promocji. W latach 2012–2015 był zastępcą burmistrza Dzielnicy Śródmieście m.st. Warszawy, zaś w latach 2017–2019 jej burmistrzem[2].

W maju 2021 r. został dyrektorem Ursynowskiego Centrum Kultury „Alternatywy“[3][4]. Stworzył Festiwal Nowe Oświecenie i od pierwszej edycji w 2022 r. jest jego dyrektorem programowym.

Jest badaczem historii społeczności żydowskiej w Łukowie. Zainicjował wiele upamiętnień żydowskiej przeszłości tego miasta[5]. W 2020 r. został członkiem „Poland Forum” w Finkler Institute of Holocaust Research na izraelskim Uniwersytecie Bar-Ilana[6], zaś w 2023 r. członkiem Sieci Forum Dialogu, skupiającej osoby zajmujące się budowaniem dobrych relacji polsko-żydowskich, dbaniem o dziedzictwo żydowskie w naszym kraju, edukacją o historii i kulturze żydowskiej oraz walką z antysemityzmem[7].

Zajmuje się popularyzacją życia i twórczości Juliusza Verne’a[8]. Jest założycielem i prezesem Polskiego Towarzystwa Juliusza Verne’a oraz członkiem międzynarodowych stowarzyszeń: Société Jules Verne (Paryż)[9] oraz Centre International Jules Verne (Amiens)[10].

Od 2022 r. jest członkiem Rady Biznesu Społecznej Akademii Nauk w Łodzi, Filii w Warszawie[11].

Opublikował powieść Patron[12] (2008) oraz prace historyczne, m.in. Żydzi Łukowa i okolic[13] (2008), Przemiany społeczno-religijne na terenie parafii Ulan od XV do początku XX wieku[14] (2010), Twarze. Fotografie Żydów łukowskich / Faces. The Jews of Łuków in Photographs[15] (2017), Skrzyszew. Monografia[16] (2017), Stanisław Żemis – świadek zagłady Żydów w Łukowie / Stanisław Żemis – Witness of the Holocaust in Łuków[17] (2019), Josef Bürger. Kat łukowskich Żydów (The Tormentor of the Jews in Łuków) (2024).

Odznaczony został złotą odznaką honorową Towarzystwa Przyjaciół Warszawy za pracę społeczną i zasługi dla Warszawy, medalem jubileuszowym TPW za szczególny wkład w rozwój tej organizacji oraz za prowadzenie różnorodnych działań na rzecz budowania majestatu Stolicy Rzeczypospolitej Polskiej[18], odznaką honorową Prezydenta Warszawy Stefana Starzyńskiego za działalność społeczną dla Warszawy, złotą odznaką honorową Polskiego Związku Emerytów, Rencistów i Inwalidów za wybitne zasługi dla tego środowiska, odznaką „Za Zasługi dla Światowego Związku Żołnierzy Armii Krajowej” oraz odznaką honorową Pamięci Krystyny Krahelskiej – Pamięci Powstania Warszawskiego 1944 za ocalanie od zapomnienia bohaterstwa żołnierzy i ludności cywilnej w Powstaniu Warszawskim[19]. Otrzymał też nominację do nagrody „Złote Skrzydła – Człowiek Roku 2017” przyznawanej przez „Tygodnik Siedlecki”[20].

Wchodząc w latach 2020-2023 na najwyższe szczyty 28 polskich pasm górskich, dołączył do grona zdobywców Korony Gór Polski[21]. W 2024 r. odbył samotną podróż dookoła świata i wszedł na najwyższy szczyt Australii, Górę Kościuszki, dotarł za koło podbiegunowe i pod krater Etny oraz przeszedł Orlą Perć w Tatrach[22].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]