Krzysztof Krauze

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Skocz do: nawigacja, szukaj
Krzysztof Krauze
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia 2 kwietnia 1953
Warszawa
Data i miejsce śmierci 24 grudnia 2014
Warszawa
Zawód reżyser, scenarzysta, operator
Współmałżonek Małgorzata Szurmiej
Ewa Sałacka
Joanna Kos-Krauze
Odznaczenia
Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski
Commons Multimedia w Wikimedia Commons
Wikicytaty Cytaty w Wikicytatach

Krzysztof Krauze (ur. 2 kwietnia 1953 w Warszawie[1], zm. 24 grudnia 2014 tamże[2]) – polski operator, reżyser i scenarzysta filmowy. Twórca filmów dokumentalnych i fabularnych. Wielokrotnie nagradzany na polskich i zagranicznych festiwalach.

Życiorys[edytuj]

Ukończył Wydział Operatorski PWSFTviT w Łodzi w 1976 roku. W latach 1978–1983 związany był ze Studiem Małych Form Filmowych Se-Ma-For, później ze Studiem Filmowym im. K. Irzykowskiego. Był członkiem Rady Programowej telewizyjnego „Studia Debiutów im. Andrzeja Munka” oraz Rady Artystycznej „Studia Filmowego im. K. Irzykowskiego”.

Życie prywatne[edytuj]

Był synem aktorki Krystyny Karkowskiej i warszawskiego adwokata[3].

Czterokrotnie żonaty. Pierwszy mąż aktorki Ewy Sałackiej (druga żona); trzecią żoną była Małgorzata Szurmiej. Do śmierci był żonaty z reżyserką i scenarzystką Joanną Kos-Krauze[3].

Od 2006 Krauze chorował na raka prostaty[2][4]. Zmarł 24 grudnia 2014 roku po ośmioletniej walce z nowotworem[5], został pochowany na cmentarzu rzymskokatolickim w Kazimierzu Dolnym[6].

Filmografia[edytuj]

Reżyser[edytuj]

  • 1976: Pierwsze kroki
  • 1977: Symetrie
  • 1978: Elementarz
  • 1979: Dwa listy
  • 1979: Deklinacja
  • 1981: Praktyczne wskazówki dla zbieraczy motyli
  • 1981: Dzień kobiet
  • 1984: Jest
  • 1984: Robactwo
  • 1988: Nowy Jork, czwarta rano
  • 1993: Nauka na całe życie
  • 1994: Kontrwywiad
  • 1994: Nauka trzech narodów
  • 1994: Spadł, umarł, utonął
  • 1994: Ogrody Tadeusza Reichsteina
  • 1996: Departament IV
  • 1996: Gry uliczne
  • 1997: Fotoamator
  • 1997: Stan zapalny
  • 1999: Dług
Krzysztof Krauze, 2009

Aktor[edytuj]

Nagrody[edytuj]

Był laureatem wielu nagród filmowych. Dwukrotnie otrzymał Złote Lwy na Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych, za filmy Dług i Plac Zbawiciela. Dzięki tym samym filmom czterokrotnie zdobył Orły, dwa razy za najlepszy film i dwa razy za reżyserię. Innym wielokrotnie nagradzanym filmem w dorobku Krauze jest Mój Nikifor, za który on sam jednak nie otrzymał znaczących indywidualnych wyróżnień. W 1997 roku został uznany przez redakcję dziennika „Życie” za „Człowieka Roku”.

Odznaczony został Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (17 stycznia 2011, wręczony 3 maja 2011 na Zamku Królewskim w Warszawie)[7][8].

Prezydent Bronisław Komorowski odznaczył go pośmiertnie Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski za wybitne osiągnięcia w twórczości artystycznej i za zasługi w promowaniu polskiej sztuki filmowej w świecie[9].

Przypisy

  1. ↑ Krzysztof Krauze. wp.pl. [dostęp 2010-04-17].
  2. ↑ a b Zmarł Krzysztof Krauze.. tvn24.pl, 24 grudnia 2014.
  3. ↑ a b Tygodnik Życie na Gorąco nr 3, 15 stycznia 2015, s. 30-31
  4. ↑ Antyrakowy dekalog Krzysztofa Krauzego. gazeta.pl.
  5. ↑ Zmarł Krzysztof Krauze. Przegrał walkę z nowotworem. tvp.info, 2014-12-24. [dostęp 2014-12-24].
  6. ↑ Dziś pogrzeb Krzysztofa Krauzego. Reżyser spocznie w Kazimierzu Dolnym. www.tvn24.pl, 7 stycznia 2015.
  7. ↑ Prezydent odznaczył ludzi kultury. prezydent.pl, 17 stycznia 2011.
  8. ↑ Prezydent wręczył odznaczenia na Zamku Królewskim. prezydent.pl, 3 maja 2011.
  9. ↑ Reżyser Krzysztof Krauze pochowany w Kazimierzu Dolnym. www.tvn24.pl, 7 stycznia 2015.

Linki zewnętrzne[edytuj]

p • d • e
Filmy w reżyserii Krzysztofa Krauzego
1980–1989 Krzysztof Krauze (2).jpg
1990–1999
2000–2009
2010–2014
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Krzysztof_Krauze&oldid=49916098”