Przejdź do zawartości

Krzysztof Lijewski

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Krzysztof Lijewski
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

7 lipca 1983
Ostrów Wielkopolski

Wzrost

199 cm

Pozycja

prawy rozgrywający

Kariera seniorska
Lata Klub Wyst. Gole
2000–2002 KPR Ostrovia Ostrów Wielkopolski
2002–2005 Śląsk Wrocław
2005–2011 HSV Hamburg
2011–2012 Rhein-Neckar Löwen
2012–2021 Vive Kielce[1]
Kariera reprezentacyjna
Lata Reprezentacja Wyst. Gole
2003–2017  Polska 182 (435[2])
Dorobek medalowy
Reprezentacja  Polska
Mistrzostwa świata
srebro Niemcy 2007 drużynowo
brąz Chorwacja 2009 drużynowo
brąz Katar 2015 drużynowo
Odznaczenia
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Złoty Krzyż Zasługi
Krzysztof Lijewski w barwach HSV podczas Schlecker Cups 2007 w Ehingen (Donau).

Krzysztof Lijewski (ur. 7 lipca 1983 w Ostrowie Wielkopolskim) – polski piłkarz ręczny, grający na pozycji prawego rozgrywającego, reprezentant Polski, uczestnik igrzysk olimpijskich (Pekin 2008), wicemistrz świata z 2007, brązowy medalista Mistrzostw Świata 2009. Brat Marcina Lijewskiego. Pseudonimy sportowe – „Złoty” i „Lijek”.[3]

Jego bratanica Natalia gra zawodowo w siatkówkę[4].

Przebieg kariery

[edytuj | edytuj kod]

Klubowa

[edytuj | edytuj kod]

Pochodzi z rodziny o sporych tradycjach sportowych, bowiem piłkę ręczną uprawiał jego ojciec Eugeniusz, zaś mama – koszykówkę. W dzieciństwie duży wpływ na jego wybory miał starszy o 6 lat brat Marcin. Początkowo – podobnie jak starszy „Lijek” – zafascynowany był koszykówką i to jej poświęcał większość wolnego czasu. Wszystko zmieniło się, gdy Marcin skończył szkołę podstawową i latem 1992 pojechał ze swym ojcem na obóz piłki ręcznej. Wówczas postanowił on porzucić treningi koszykarskie na rzecz szczypiorniaka, więc naśladujący go we wszystkim Krzysztof również postawił na handball. Ponadto do piłki ręcznej gorąco namawiał obydwu braci ich tata twierdząc, że w tej dyscyplinie mają większe szanse na odniesienie sukcesu, niż w koszykówce[5]. Krzysztof zaczął więc uczęszczać na treningi juniorskiej drużyny Ostrovii Ostrów Wlkp., z którą wywalczył swe pierwsze trofeum - złoty medal Mistrzostw Polski Juniorów. W wieku 17 lat zadebiutował w pierwszym zespole, występującym wówczas w drugiej lidze[6]. W 2002 przeszedł do Śląska Wrocław i w 2002 z juniorskim zespołem tego klubu wywalczył Mistrzostwo Polski swojej kategorii wiekowej[7]. Latem tego samego roku został włączony do kadry seniorskiej drużyny Śląska i w wieku 20 lat zadebiutował w polskiej ekstraklasie[6]. w sezonie 2002/2003 zdobył brązowy medal Mistrzostw Polski. Sukces ten powtórzył w następnym sezonie. W barwach Śląska zadebiutował również w europejskich pucharach (1/8 finału Pucharu EHF edycji 2004/2005). Latem 2005 został kupiony przez HSV Hamburg, w barwach którego odniósł swe największe sukcesy w dotychczasowej karierze. W 2006 wywalczył Puchar i Superpuchar Niemiec, zaś rok później 2 miejsce w Bundeslidze oraz Puchar EHF[6]. W 2008 dorzucił medal kolejnego kruszcu - brąz Bundesligi, zaś w dwóch następnych sezonach (2008/2009 i 2009/2010) ponownie srebro. W 2009 i 2010 ponownie tryumfował w krajowym Superpucharze oraz drugi raz w Pucharze Niemiec. Do szczęścia brakowało jedynie mistrzostwa Niemiec, które udało się wywalczyć w sezonie 2010/2011. Jako zawodnik spełniony postanowił zmienić klub i przed kolejną edycją najlepszej ligi świata wylądował w Rhein-Neckar Löwen. W trakcie pierwszego od lat sezonu bez żadnego trofeum podjął decyzję o powrocie do polskiej Superligi, w związku z czym 7 lutego 2012 podpisał 3-letni kontrakt z Vive Targi Kielce, a do zespołu dołączył 1 lipca 2012[1]. Z końcem sezonu 2020/2021 zakończył karierę zawodniczą[8].

Reprezentacyjna

[edytuj | edytuj kod]

W sierpniu 2002 wraz z polską reprezentacją do lat 20 brał udział w młodzieżowych mistrzostwach Europy, rozgrywanych w Trójmieście. Młodzi „Biało-czerwoni” – z Lijewskim, jako jednym z liderów – wywalczyli pierwszy złoty medal w historii polskiej piłki ręcznej. Rok później w młodzieżowych mistrzostwach świata zajął siódme miejsce[9]. Należy do tzw. „złotego pokolenia”, czyli grupy młodych zawodników, którzy kilka lat po wywalczeniu na tej imprezie stali się liderami kadry seniorów (wraz z nim również Karol Bielecki, Mariusz Jurkiewicz i Patryk Kuchczyński). W seniorskiej kadrze narodowej zadebiutował mając 20 lat i 6 miesięcy – 27 grudnia 2003 w przegranym 30:34 towarzyskim meczu przeciwko Słowacji w Michalovcach[10][11]. W 2007 wywalczył srebrny medal Mistrzostw Świata w Niemczech, za co 5 lutego 2007 został odznaczony przez prezydenta RP Lecha Kaczyńskiego Złotym Krzyżem Zasługi[12] oraz Superpuchar. W lutym 2008 zajął 7 miejsce Mistrzostw Europy w Norwegii, a w maju – podczas wrocławskiego turnieju kwalifikacyjnego – wywalczył przepustkę do Igrzysk Olimpijskich w Pekinie (przegrana w ćwierćfinale z Islandią i ostatecznie 5 miejsce). W lutym 2009 zdobył brązowy medal Mistrzostw Świata w Chorwacji, a w styczniu 2010 pomógł wywalczyć 4 miejsce Mistrzostw Europy w Austrii.

W styczniu 2015 jego reprezentacja zajęła trzecie miejsce w Mistrzostwach Świata w Katarze. Po nich został odznaczony przez prezydenta Bronisława Komorowskiego Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski[13].

Podczas Letnich Igrzysk Olimpijskich 2016 zajął z kadrą narodową czwarte miejsce.

Kariera trenerska

[edytuj | edytuj kod]

Od początku sezonu 2020/2021 jest asystentem trenera Tałanta Dujszebajewa w Vive Kielce.[14]

Sukcesy

[edytuj | edytuj kod]
Reprezentacyjne
  • złoto Młodzieżowe Mistrzostwa Europy 2002
  • srebro Mistrzostwa Świata: 2007
  • złoto Superpuchar: 2007
  • brąz Mistrzostwa Świata: 2009, 2015
Klubowe
  • brąz Mistrzostwo Polski: 2003, 2004,
  • złoto Puchar Niemiec: 2006, 2010
  • złoto Superpuchar Niemiec: 2006, 2009, 2010
  • srebro Mistrzostwo Niemiec: 2007, 2009, 2010
  • złoto Puchar EHF: 2007
  • brąz Mistrzostwo Niemiec: 2008
  • złoto Mistrzostwo Niemiec: 2011
  • złoto Mistrzostwo Polski: 2013, 2014, 2015, 2016, 2017, 2018, 2019, 2020
  • złoto Puchar Polski: 2013, 2014, 2015, 2016, 2017, 2018, 2019,
  • złoto Liga Mistrzów: 2016
  • brąz Liga Mistrzów: 2013
Indywidualne

Odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b Lijewski i Bielecki zawodnikami Vive Targów Kielce!. sportowefakty.pl. [dostęp 2012-02-07].
  2. Marcin Górczyński: Z nimi walczylibyśmy o medal mistrzostw świata. 10 wielkich nieobecnych w reprezentacji Polski piłkarzy ręcznych. sportowefakty.wp.pl, 12 stycznia 2017. [dostęp 2017-01-21].
  3. Władysław Zieleśkiewicz: 95 lat piłki ręcznej. Związek Piłki Ręcznej w Polsce, 2013, s. 275.
  4. Natalia Lijewska, córka Marcina Lijewskiego: nie traktuję nazwiska jako wielki przywilej. sport.tvp.pl. (pol.).
  5. Bracia od ręcznej. vivetargi.pl. [dostęp 2012-08-07]. (pol.).
  6. a b c Ostrovia - drużyna z olbrzymim potencjałem. sportowefakty.pl. [dostęp 2009-08-12]. (pol.).
  7. Profil zawodnika na oficjalnej stronie ZPRP. zprp.pl. [dostęp 2012-07-01]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-07-06)]. (pol.).
  8. Paweł Matys, Legenda reprezentacji Polski piłki ręcznej kończy karierę! "Stałem się bogaty" [online], sport.pl [dostęp 2021-07-03] (pol.).
  9. Adrian Tyrkiel: Oficjalna strona Mistrzostw Europy do lat 20 Gdańsk'2002. [dostęp 2002-09-10]. (pol.).
  10. Poznaj naszych brązowych chłopaków. sport1.pl. [dostęp 2009-02-04]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-02-05)]. (pol.).
  11. Reprezentacja Polski. przegladsportowy.pl. [dostęp 2012-12-27]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-01-13)]. (pol.).
  12. a b Prezydent odznaczył polską reprezentację piłkarzy ręcznych. prezydent.pl. [dostęp 2007-02-05]. (pol.).
  13. a b Dziękuję za wzruszenia i sportowy sukces. prezydent.pl, 2015-02-12. [dostęp 2015-02-12].
  14. Paweł Kotwica, Piłkarz ręczny PGE Kielce Krzysztof Lijewski ma dziś 37 urodziny. Zobacz jak się zmieniał [online], Sportowy24 [dostęp 2020-07-07] (pol.).
  15. ME piłkarzy ręcznych: Wyróżnienie dla Polaka przegladsportowy.pl [dostęp 2014-02-01]

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]