Kubianka talerzykowata
| |
| Systematyka | |
| Domena | |
|---|---|
| Królestwo | |
| Typ | |
| Klasa | |
| Rząd | |
| Rodzina | |
| Rodzaj | |
| Gatunek |
kubianka talerzykowata |
| Nazwa systematyczna | |
| Ciboria batschiana (Zopf) N.F. Buchw. Friesia 3(4): 255 (1947) | |
Kubianka talerzykowata (Ciboria batschiana (Zopf) N.F. Buchw.) – gatunek grzybów z rodziny Sclerotiniaceae[1].
Systematyka i nazewnictwo[edytuj | edytuj kod]
Pozycja w klasyfikacji według Index Fungorum: Ciboria, Sclerotiniaceae, Helotiales, Leotiomycetidae, Leotiomycetes, Pezizomycotina, Ascomycota, Fungi[1].
Po raz pierwszy takson ten zdiagnozował w 1880 r. Friedrich Wilhelm Zopf nadając mu nazwę Sclerotinia batschiana. Obecną, uznaną przez Index Fungorum nazwę nadał mu w 1947 r. Niels Fabritius Buchwald, przenosząc go do rodzaju Ciboria[1].
- Ciboria pseudotuberosa Rehm 1870
- Hymenoscyphus pseudotuberosa (Rehm) W. Phillips 1887
- Sclerotinia batschiana Zopf, in Sydow 1880
- Sclerotinia pseudotuberosa (Rehm) Rehm 1885
- Stromatinia pseudotuberosa (Rehm) Boud. 1907
Nazwa polska według opracowania A. Chmiel[3].
Morfologia[edytuj | edytuj kod]
Owocnik za młodu talerzykowaty, szybko rozpościera się płasko, do 1,5 cm szerokości. Jest ciemnoszarobrązowy, gładki od strony wewnętrznej. Trzon przeważnie krótki (1 cm lub więcej), mocno zagłębiony w podłożu, wygięty, czarny i rozszerzony u szczytu[4].
Występowanie i siedlisko[edytuj | edytuj kod]
W Polsce jest dość rzadki[4].
Czasem w dużych skupieniach, wyłącznie na starych żołędziach, które grzyb mumifikuje na czarne bryłki[4]. Wywołuje chorobę o nazwie mumifikacja żołędzi[5].
Gatunki podobne[edytuj | edytuj kod]
Prószyczka mocna (Rustroemia firma) jest podobna, ale zwykle wyrasta na opadłych gałązkach dębowych. Na wiosnę można znaleźć twardnicę bulwiastą (Sclerotinia tuberosa) o owocnikach kasztanowatobrązowych, za młodu pucharkowatych, później płasko rozpostartych, do 2 cm średnicy. Wyrasta tylko z przetrwalników na korzeniach zawilca gajowego połączona z nimi trzonkiem do 10 cm długim. Opanowany przez grzyb zawilec nie ginie, ale już nie kwitnie. Znane są jeszcze inne gatunki o podobnym zabarwieniu i równie długim trzonem. Dla ich oznaczenia niezbędna jest znajomość podłoża, na którym się rozwijają[4].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c Index Fungorum [online] [dostęp 2013-11-12].
- ↑ Species Fungorum [online] [dostęp 2013-11-12].
- ↑ Alicja Chmiel, Krytyczna lista wielkoowocnikowych grzybów workowych Polski, Kraków: W. Szafer Institute of Botany PAN, 2006, ISBN 978-83-89648-46-4.
- ↑ a b c d Edmund Garnweidner i inni, Grzyby. Przewodnik do poznawania i oznaczania grzybów Europy Środkowej, Warszawa: MUZA SA, 2006, s. 226, ISBN 83-7319-976-4.
- ↑ Karol Manka, Fitopatologia leśna, Warszawa: PWRiL, 2005, ISBN 83-09-01793-6.