Rocky Mountain Horse
Rocky Mountain Horse – rasa konia pochodząca z Gór Skalistych, powstała na początku XX wieku. W niektórych źródłach nazywany jest Rocky Mountain Pony.[1]
Historia[edytuj | edytuj kod]
Jego przodkowie to konie importowane z Hiszpanii do USA. Rasa powstała dzięki Samowi Tuttle z Kentucky[2], a jej ojcem-założycielem był ogier Old Tube, który przekazywał swojemu potomstwu swój chód, budowę oraz uległy temperament.
W pewnym momencie istnienia rasa była zagrożona wyginięciem. Ogier Kilburn’s Chocolate Sundown przyczynił się jednak do odnowienia rasy, płodząc około 600 źrebiąt. Przez to nazywany jest big daddy. Wśród jego potomstwa pięć najbardziej znanych koni to Nuncio, Choco, Jonhson’s Toby oraz Dan’s Dusty action.[3]
Od tamtego czasu nie został określony jednak żaden standard hodowlany rasy. Od 1986 roku zaczęto dokumentować rasę, jednak od tamtego czasu zarejestrowano jedynie dwustu jej przedstawicieli.[1]
Pokrój[edytuj | edytuj kod]
Koń zwięzłej budowy. Jego wzrost waha się pomiędzy 144cm, a 145cm w kłębie.[1] Rasa ta prezentuje cechy fizyczne koni hiszpańskich, poczynając od sylwetki, po sposób poruszania się i umaszczenie. Jest spokrewniona z tennessee walking horse'em i amerykańskim saddlebredem, które posiadają iberyjskie korzenie[4]. Są silne, wytrzymałe na zimno i odporne. Podróżują z szybkością od 12 do 25 km/h na długich dystansach.
Umaszczenie[edytuj | edytuj kod]
Kuce tej rasy charakteryzują się maścią o czekoladowym odcieniu z grzywą rozjaśnioną genem srebrnym.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c Bob Langrish, Nicola Jane Swinney, Piękno konia, Parragon, 2005, s. 148-149, ISBN 978-1-4054-5842-9.
- ↑ Raina Paucar, Horse Breed Guide - The Rocky Mountain Horse Breed Profile - Equitrekking [online], www.equitrekking.com [dostęp 2018-06-19].
- ↑ Breed Info | Toril's Rocky Mountain Horses [online], rockymountainhorses.nl [dostęp 2018-06-19] (ang.).
- ↑ Judith Dutson: Storey's Illustrated Guide to 96 Horse Breeds of North America. Storey Publishing, 2012, s. 214-215. ISBN 978-1-60342-918-4.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Tamsin Pickeral: Konie i kuce. Kompendium. Warszawa: Parragon Books, 2006. ISBN 978-1-4075-5935-3.