Kuchnia włoska

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Lasagne
Ravioli
Risotto
Tiramisu
Cannoli sycylijskie

Kuchnia włoska – jedna z dwóch najbardziej popularnych kuchni europejskich obok kuchni francuskiej.

Kuchnia włoska charakteryzuje się korzystaniem z dużej ilości warzyw i przypraw takich jak oregano, bazylia, pieprz, estragon, tymianek, rozmaryn, a także używaniem parmezanu. W kuchni tej dość powszechnie stosuje się też oliwę, pomidory oraz cebulę i czosnek, a także oliwki. Kuchnia włoska wyspecjalizowała się szczególnie w potrawach mącznych oraz w rybnych i owocach morza. Charakterystyczną cechą kuchni włoskiej jest przygotowywanie dań świeżych ze składników dostępnych w okolicy, o danej porze roku. Włosi pod względem zasad kulinarnych są bardzo przywiązani do swojej tradycji. W kuchni włoskiej nie ma miejsca na ustępstwa pod względem jakości składników lub dodatków. Pewną tradycją jest także stała w całych Włoszech pora spożywania poszczególnych posiłków w ciągu dnia[1].

Kuchnia włoska jest bardzo różnorodna. Na północy je się ryż i polentę, częściej stosuje się masło, na południu przeważają niezliczone gatunki makaronów i oliwa. Każdy z 20 regionów oraz wiele miast mają swoje kulinarne specjały. Emilia-Romania to ojczyzna faszerowanych pierożków, Sycylia i Siena słyną z deserów, rejon Dolina Aosty z fondue, Florencja szczyci się befsztykiem i wieloma innymi daniami mięsnymi, Turyn kurczakami, Bolonia sosem mięsnym (bolognese), a Neapol – tradycyjną pizzą.

Wiele potraw takich jak spaghetti, pizza i risotto stało się bardzo popularne najpierw w USA, a potem razem z „eksportem” kultury amerykańskiej w większości państw przemysłowych, od Korei po Argentynę.

Tradycyjny posiłek włoski składa się z antipasto (przystawka), primo piatto (zazwyczaj pasta lub inne danie mączne, zupa); secondo piatto: główne danie to ryby, mięso albo drób wzbogacone sałatką. Taki posiłek zakończony jest deserem, np. panna cotta lub tiramisu.

Historia[edytuj | edytuj kod]

Kuchnia włoska rozwijała się na przestrzeni wieków, sięgając swoich początków czasów starożytnych. Chociaż Włochy jako państwo zjednoczyły się dopiero w XIX wieku to kuchnia tego kraju ma swoje korzenie już w IV wieku p.n.e. Powstała dzięki historycznym wpływom kulturowym sąsiednich regionów, licznych narodów, które w przeszłości zamieszkiwały teren Włoch oraz nowo odkrytych terenów (kraje Nowego Świata).

W epoce renesansu we Włoszech umiejętność przygotowywania różnych potraw została podniesiona do rangi sztuki. Bartolomeo Platina (właśc. Bartolomeo Sacchi), włoski pisarz i bibliotekarz w Bibliotece Watykańskiej, stworzył pierwszą wydrukowaną książkę kucharską „De honesta voluptate et valetudine”. Zawarte w niej przepisy są autorstwa Martina da Como. Po raz pierwszy dzieło ukazało się w Rzymie. Florenccy kupcy natomiast przeznaczali ogromne pieniądze na zakładanie szkół sztuki kulinarnej.

Dziś kuchnia włoska popularna jest na całym świecie, a tradycyjne włoskie potrawy wchodzą powoli w kulturę innych państw[2].

Regiony kulinarne Włoch[edytuj | edytuj kod]

Dzięki dużemu zróżnicowaniu klimatycznemu i geograficznemu, Włochy oferują szerokie spektrum produktów i potraw. Z północy pochodzą słynne sery z mleka krowiego, zaś z południa sery owcze. Na północy Włoch można zjeść risotto, natomiast południe słynie z przygotowywanej na tysiąc sposobów pasty.

We Włoszech wyróżnia się 20 regionów kulinarnych, które mają dodatkowo swoje specjalności. We Florencji koniecznie trzeba skosztować befsztyka, w Turynie kurczaka, w Bolonii sosu mięsnego (bolognese), w Neapolu tradycyjną pizzę margheritę, w rejonie Valle d’Aosta fondue, na Sycylii i w Sienie specjalne desery, a w Emilia-Romania faszerowane pierożki. Można też zauważyć pewną zależność – im bardziej na południe Włoch, tym częściej spotkamy się z daniami przygotowanymi z owoców morza oraz oliwy. Natomiast na północy kraju częściej zjemy dania mięsne, pizzę, zapiekanki, makarony i sery[3].

Niektóre popularne potrawy[edytuj | edytuj kod]

Kuchnia włoska swą popularność zawdzięcza głównie szybkości i prostocie przyrządzania potraw. Jest ona jedną z najbardziej popularnych kuchni europejskich, znaną na całym świecie. Włosi podobnie jak Francuzi, czynią z jedzenia wielką sztukę, która polega bardziej na łatwości wykonania potrawy i doborze składników, niż na wyrafinowanych technikach przyrządzania[3].

Niektóre desery[edytuj | edytuj kod]

Niektóre sery[edytuj | edytuj kod]

Słynnym włoskim serem jest, znany powszechnie jako parmezan, Parmigiano-Reggiano, który powstaje z mleka krów wypasanych na łąkach Niziny Padańskiej lub karmionych lucerną. Staranny i długotrwały proces wytwarzania, włączając 25-dniowe moczenie w soli, suszenie na słońcu oraz późniejsze dojrzewanie, czyni go wyjątkowym i trudnym do podrobienia. Innym twardym serem, który w południowych Włoszech zastępuje parmezan, jest wytwarzany z mleka owczego pecorino. Do popularnych włoskich wyrobów mleczarskich należy również zielony miękki ser pleśniowy gorgonzola oraz mozzarella – niedojrzewający ser z mleka bawolic, dodawany do pizzy, sałatek i zapiekanek[4].

Lista wybranych włoskich serów:

Niektóre wina[edytuj | edytuj kod]

 Osobny artykuł: Wina włoskie.

We Włoszech występuje bardzo duże zróżnicowanie warunków uprawy winorośli. Winogrona zbiera się zarówno z alpejskich stoków, jak i na sąsiadujących z Afryką wybrzeżach Sycylii. Najwyższej jakości wina powstają na północy, głównie w Piemoncie i Toskanii, skąd pochodzi rozsławione włoskie wino – chianti. W XVII wieku narodził się prototyp wina prosecco, choć wtedy jeszcze nie było ono musujące. Od XIX stulecia znane jest wykwintne czerwone wino Barolo, a zaledwie od XX – obecne carpaccio[4].

Owoce morza[edytuj | edytuj kod]

Włochy słyną z proporcjonalnie najdłuższej linii brzegowej, a otaczające je wody uchodzą za bardzo płodne i obfitujące w różne gatunki morskiej fauny. Dlatego też Włosi są wyszkoleni w przygotowywaniu potraw z owoców morza. Na włoskich targach możemy znaleźć trąbiki, małże i morskie ślimaki, wśród włoskich specjałów znajdują się również homary, langusty, kalmary czy gambasy[4].

Trufle[edytuj | edytuj kod]

Do cennych włoskich przysmaków należą trufle: białe i czarne. Te pierwsze żyją w symbiozie z korzeniami dębów rosnących w Piemoncie i w październikowym etapie dojrzewania wydzielają bardzo silny aromat, ułatwiający pracę zbieraczom i ich psom. We włoskich kuchniach trufle białe dodaje się surowe do gotowego już risotta, lub makaronu tagliatelle. Gotuje się wyłącznie czarne trufle występujące w Umbrii, które dopiero wówczas rozwijają swój pełny aromat[4].

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Ropczyński Ł: Kuchnia włoska. Kierunek Włochy. [dostęp 2014-12-27]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-02-14)].
  2. Anna Del Conte: The Concise Gastronomy of Italy. USA: Barnes and Nobles Books, 2004. ISBN 1-86205-662-5.
  3. a b Thoms Ulrike: From Migrant Food to Lifestyle Cooking: The Career of Italian Cuisine in Europe. EGO – European History Online, Мainz: Institute of European History, 2011.
  4. a b c d Penny Stephens: Kuchnia włoska. Ożarów Mazowiecki: Wydawnictwo Olesiuk, 2010.