Kugisho R2Y1
| ||
| ||
| Dane podstawowe | ||
| Państwo |  Japonia
| |
| Producent | Kugisho | |
| Typ | rozpoznawczy | |
| Konstrukcja | metalowa | |
| Załoga | 2 | |
| Historia | ||
| Data oblotu | 8 maja 1945 | |
| Dane techniczne | ||
| Napęd | 1 x silnik rzędowy Aichi YE2H (Ha-70-01) | |
| Moc | 3400 KM | |
| Wymiary | ||
| Rozpiętość | 14 m | |
| Długość | 13,05 m | |
| Wysokość | 4,24 m | |
| Powierzchnia nośna | 34 m² | |
| Masa | ||
| Własna | 6015 kg | |
| Startowa | 9400 kg | |
| Osiągi | ||
| Prędkość maks. | 770 km/h | |
| Prędkość przelotowa | 463 km/h | |
| Prędkość minimalna | 166 km/h | |
| Pułap | 11 700 m | |
| Zasięg | 3610 km | |
| Długotrwałość lotu | 4 h | |
| Dane operacyjne | ||
| Użytkownicy | ||
| Japonia | ||
Kugisho R2Y1 Keiun (jap. 空技廠 R2Y1 景雲 Kūgishō R2Y1 Keiun, pol. „Piękny/Malowniczy Obłok”) – prototypowy japoński samolot rozpoznawczy, przeznaczony dla lotnictwa Japońskiej Cesarskiej Marynarki Wojennej. Maszyna miała stacjonować na lądzie i charakteryzować się bardzo dużym zasięgiem i prędkością. Jedyny wybudowany prototyp uległ zniszczeniu podczas amerykańskiego bombardowania w 1945 roku.
Historia[edytuj | edytuj kod]
We wrześniu 1942 roku Japońska Cesarska Marynarka Wojenna ogłosiła warunki techniczne 17-Shi, które powinien spełniać nowy samolot rozpoznawczy, przeznaczony do bazowania na lądzie. Główny akcent został położony na dużą prędkość i zasięg jakimi miała charakteryzować się nowa maszyna.
Pracę nad nową konstrukcją podjęto między innymi w Pierwszym Arsenale (w znaczeniu zakładu badawczo-produkcyjnego broni) Lotniczo-Technicznym Lotnictwa Marynarki (第一海軍航空技術廠, Dai-Ichi Kaigun Kōkū Gijutsu-shō, znanym pod skrótowym określeniem Kūgishō) w Yokosuka.
Efektem prac wojskowych inżynierów był samolot Kūgishō R1Y1 „Seiun”. Niestety konstrukcja nie spełniała ambitnych wymagań technicznych, stawianych przez marynarkę i na początku 1943 r. cały projekt został anulowany.
Nie był to jednak koniec prac w arsenale nad nowym samolotem rozpoznawczym. W tym samym roku w Kugisho sięgnięto po rozwiązania techniczne zastosowane w niemieckim, eksperymentalnym samolocie rozpoznawczym Heinkel He 119V-4, którego egzemplarz sprowadzono do Japonii jeszcze w 1940 roku.
Podobnie jak w niemieckim pierwowzorze, zdecydowano się umieścić zespół dwóch silników Aichi Atsuta 30 w kadłubie samolotu, za kabiną pilota. Układ dwóch, sprzężonych jednostek napędowych otrzymał nazwę Aichi YE2H (He-70-01). Ich sumaryczna moc miała wynosić 3400 KM. Moc silników miała być przenoszona na sześciołopatowe śmigło o dużej średnicy za pomocą długiego wału przechodzącego pod kabiną pilota. Całością prac nad nowym samolotem kierował komandor Shiro Otsuki.
Niestety, problemy z nową jednostką napędową oraz układem przeniesiena napędu spowodowały, że prototyp R2Y1 ukończono dopiero 27 kwietnia 1945 roku. Gotowy samolot przewieziony został do bazy w Kisarazu. Najpierw dokonano próbnego kołowania samolotu, za sterami maszyny siedział pilot doświadczalny Teraoka. Testy nie wypadły pomyślnie, szwankował układ chłodzenia silnika oraz amortyzacja podwozia.
8 maja 1945 r. samolot, za sterami którego siedział pilot doświadczalny Kitajima, wzbił się do swojego pierwszego lotu (niektóre źródła podają, iż miało to miejsce 5 maja). Krótki lot bez chowania podwozia musiał zakończył się przedwcześnie, gdyż niebezpiecznie zaczęła wzrastać temperatura oleju.
Silnik nadal sprawiał problemy, które doprowadziły do jego pożaru i zniszczenia podczas przeprowadzanych na ziemi testów instalacji układu chłodzenia. W celu wymiany jednostki napędowej maszyna została odesłana do wytwórni, w której kilka dni później została zniszczona w wyniku amerykańskiego bombardowania. Dalszy rozwój samolotu został wstrzymany, tym bardziej że sytuacja na froncie nie wymagała posiadania maszyny rozpoznawczej o tak dużym zasięgu.
Zdając sobie sprawę z realiów wojny, już pod koniec 1944 r. kierownictwo Kugisho zaproponowało zmianę przeznaczenia R2Y1 z samolotu rozpoznawczego na maszynę myśliwsko-bombową napędzaną silnikiem odrzutowym. Tak zmodyfikowana konstrukcja otrzymała oznaczenie Kugisho R2Y2 Keiun.
Konstrukcja[edytuj | edytuj kod]
R2Y1 był wolnonośnym, całkowicie metalowym dolnopłatem, napędzanym jednym, chłodzonym cieczą silnikiem rzędowym Aichi YE2H (Ha-70-01), składającym się z dwóch silników Aichi Atsuta 30 w układzie tandem. Silnik zamontowany był w kadłubie nad centropłatem za kabiną pilota i napędzał sześciołopatowe, przestawialne śmigło metalowe o średnicy 3,8 m. Usterzenie klasyczne, wolnonośne. Trójpodporowe, chowane podwozie z przednim podparciem, przednia goleń do wnęki w kadłubie, główne do wnęk w skrzydłach. Samolot nie posiadał uzbrojenia strzeleckiego.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Krzysztof Zelewski, Niemieckie piętno – pierwsze japońskie samoloty odrzutowe i rakietowe, „Lotnictwo”, nr specjalny 9 (2009), s. 26-40, ISSN 1732-5323.
| ||||||||||||||||||||||
| ||||||||||||||||||
