Kultura lendzielska
Kultura lendzielska – kultura neolityczna (ok. 5000-4000 p.n.e.), z kręgu kultur naddunajskich, której nazwa pochodzi od miejscowości Lengyel (węg. lengyel – „Polak, polski”) koło Kaposváru na Węgrzech.
Obszar występowania[edytuj | edytuj kod]
Ludność tej kultury zajmowała obszary dzisiejszej Polski (Śląsk, Małopolska, Wielkopolska i Kujawy), Czech (południowe Morawy), zachodniej Słowacji, zachodnich Węgier oraz przylegających części Austrii, Słowenii i Chorwacji.
Grupy lokalne na ziemiach polskich[edytuj | edytuj kod]
Na podstawie szczegółowej analizy ceramiki wydzielono następujące grupy:
- grupa ociecka (Górny Śląsk)
- grupa modlnicka (Małopolska)
- grupa brzesko-kujawska (Kujawy)
Charakterystyczne wytwory kulturowe[edytuj | edytuj kod]
Cechą charakterystyczną wyżej wymienionych grup jest występowanie naczyń na pustej nóżce, amforek i mis, zdobionych jedynie plastycznymi guzkami.
Osadnictwo i gospodarka[edytuj | edytuj kod]
Zakładano bardzo rozległe osady, złożone zarówno z dużych domów naziemnych zbudowanych na planie prostokątnym, jak również ziemianki o planie owalnym. Spotyka się osady otwarte, ale też otoczone rowami obronnymi, również budowle o nieznanym przeznaczeniu, tzw. rondele.
Ludność zajmowała się zarówno rolnictwem, jak i hodowlą bydła. Terenami eksploatowanymi przez gospodarkę rolno-hodowlaną były już nie tylko dna dolin rzecznych, ale także brzegi wysoczyzn.
Obrządek pogrzebowy[edytuj | edytuj kod]
Zmarłych chowano na cmentarzyskach w pobliżu osad, w pozycji skurczonej, w grobach szkieletowych wyposażonych w ceramikę oraz narzędzia krzemienne.