Kuna tamilska
| Martes gwatkinsii[1] | |||
| Horsfield, 1851 | |||
| |||
| Systematyka | |||
| Domena | |||
|---|---|---|---|
| Królestwo | |||
| Typ | |||
| Podtyp | |||
| Gromada | |||
| Podgromada | |||
| Infragromada | |||
| Rząd | |||
| Podrząd | |||
| Rodzina | |||
| Podrodzina | |||
| Rodzaj | |||
| Gatunek |
kuna tamilska | ||
| Synonimy | |||
| |||
| Kategoria zagrożenia (CKGZ)[2] | |||
 | |||
| Zasięg występowania | |||
| |||
Kuna tamilska[3] (Martes gwatkinsii) – gatunek ssaka z rodziny łasicowatych (Mustelidae). Gatunek słabo poznany, występujący w południowych Indiach, narażony na wyginięcie.
Zasięg występowania
[edytuj | edytuj kod]Kuna tamilska zamieszkuje Ghaty Zachodnie w południowych Indiach, na południe od 13° szerokości geograficznej północnej (pomiędzy Charmad a Kanapadi)[2][4].
Taksonomia
[edytuj | edytuj kod]Gatunek po raz pierwszy opisał w 1851 roku amerykański przyrodnik Thomas Horsfield w książce A catalogue of the mammalia in the Museum of the Hon. East-India Company[5]. Jako miejsce typowe autor wskazał Madras w Indiach[5]. Niektórzy autorzy traktują kunę tamilską jako podgatunek kuny żółtogradłej (M. flavigula)[6][7][8]. Takson monotypowy[9][4].
Etymologia
[edytuj | edytuj kod]- Martes: łac. martes ‘kuna’[10].
- gwatkinsii: epitet gatunkowy honoruje Reynoldsa Gwatkinsa, kolekcjonera, który według Horsfielda dostarczył okaz typowy do Museum of the East-India Company[5]. Jednak okaz typowy M. gwatkinsii zebrał w 1850 roku Walter Elliot w Madrasie; Horsfield popełnił błąd uznając że zwierzę zastrzelone w Himalajach przez Gwatkinsa należało do tego samego gatunku co okaz Elliota i nadał okazowi z Madrasu nazwę gwatkinsii (niepoprawnie ponieważ zwierzę zabite przez Gwatkinsa należało do innego gatunku – kuny żółtogardłej)[11].
Morfologia
[edytuj | edytuj kod]Długość ciała samców 50–70 cm, ogona 35–50 cm; masa ciała samców 1–3 kg[4]. Kuna tamilska jest bardzo podobna do kuny żółtogardłej. Sierść koloru przeważnie ciemnobrązowego; ramiona i tułów są koloru ryżobrązowego. Na gardle występuje wyraźna plama koloru od rdzawożółtego do żółtocytrynowego. Czaszka jest niska i płaska[4].
Ekologia
[edytuj | edytuj kod]Kuna tamilska zamieszkuje wilgotne lasy tropikalne na wysokości od 120 do 2383 m n.p.m.[4][12]; obserwowana również na plantacjach herbaty, kawy i akacji oraz na łąkach i bagnach[12][2]. Prowadzi prawdopodobnie dzienny tryb życia; najczęściej przebywa na ziemi, ale obserwowana również w baldachimie oraz w dziuplach drzew z rodzaju mala (Elaeocarpus)[4]. Obserwowana samotnie lub w parach[4].
Skład diety kuny tamilskiej jest bardzo słabo poznany, ale istnieją doniesienia o polowaniach na wrony, wiewiórę dekańską (Ratufa indica), kanczylka indyjskiego (Moschiola indica) i warana bengalskiego (Varanus bengalensis); spożywa również owady, miód oraz nektar[4][12].
Nie ma żadnych informacji na temat rozrodu i wychowu młodych[4][12].
Status i zagrożenia
[edytuj | edytuj kod]W Czerwonej księdze gatunków zagrożonych Międzynarodowej Unii Ochrony Przyrody i Jej Zasobów gatunek ten został zaliczony do kategorii VU (ang. Vulnerable – narażony na wyginięcie)[2]. Bardzo niewiele wiadomo na temat tego gatunku; priorytetem są badania terenowe, aby dowiedzieć się więcej o jego historii naturalnej, ekologii i stanie populacji[4]. Zasięg występowania kuny tamilskiej ocenia się jako mniejszy niż 20000 km²[2].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Martes gwatkinsii, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
- ↑ a b c d e D. Mudappa i inni, Martes gwatkinsii, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species 2016, wersja 2015-4 [dostęp 2016-06-10] (ang.).
- ↑ W. Cichocki, A. Ważna, J. Cichocki, E. Rajska-Jurgiel, A. Jasiński, W. Bogdanowicz: Polskie nazewnictwo ssaków świata. Warszawa: Muzeum i Instytut Zoologii PAN, 2015, s. 157. ISBN 978-83-88147-15-9. (pol.).
- ↑ a b c d e f g h i j S. Larivière, A.P. Jennings: Family Mustelidae (Weasels and relatives). W: D.E. Wilson, R.A. Mittermeier: Handbook of the Mammals of the World. Cz. 1: Carnivores. Barcelona: Lynx Edicions, 2009, s. 630. ISBN 978-84-96553-49-1. (ang.).
- ↑ a b c T. Horsfield: A catalogue of the mammalia in the Museum of the Hon. East-India Company. London: Printed by J. & H. Cox, 1851, s. 99. (ang.).
- ↑ G.B. Corbet: The Mammals of the Palaearctic Region: a taxonomic review. London: British Museum (Natural History), 1978, s. 1–314. ISBN 978-0801411717. (ang.).
- ↑ J.H. Honacki, K.E. Kinman, J.W. Koeppl: Mammal species of the world: a taxonomic and geographic reference. Lawrence, Kansas: Allen Press, Inc. and The Association of Systematics Collections, 1982, s. 1–694. ISBN 978-0-942924-00-8. (ang.).
- ↑ G.B. Corbet, J.E. Hill: Mammals of the Indomalayan region. A systematic review. Oxford: Oxford University Press, 1992, s. 1–488. ISBN 978-0198546931. (ang.).
- ↑ Wilson Don E. & Reeder DeeAnn M. (red.) Martes gwatkinsii. w: Mammal Species of the World. A Taxonomic and Geographic Reference (Wyd. 3.) [on-line]. Johns Hopkins University Press, 2005. (ang.) [dostęp 2016-06-10]
- ↑ T.S. Palmer: Index Generum Mammalium: a List of the Genera and Families of Mammals. Washington: Government Printing Office, 1904, s. 400–401, seria: North American Fauna. (ang.).
- ↑ B. Beolens, M. Watkins & M. Grayson: The Eponym Dictionary of Mammals. Baltimore: The Johns Hopkins University Press, 2009, s. 171. ISBN 978-0-8018-9304-9. (ang.).
- ↑ a b c d A. Webb: Martes gwatkinsii Nilgiri marten. [w:] Animal Diversity Web [on-line]. Museum of Zoology University of Michigan. [dostęp 2016-06-11]. (ang.).