Kusacz samotny
| Tinamus solitarius[1] | |||
| (Vieillot, 1819) | |||
| |||
| Systematyka | |||
| Domena | |||
|---|---|---|---|
| Królestwo | |||
| Typ | |||
| Podtyp | |||
| Gromada | |||
| Podgromada | |||
| Nadrząd | |||
| Rząd | |||
| Rodzina | |||
| Rodzaj | |||
| Gatunek |
kusacz samotny | ||
| Synonimy | |||
| |||
| Podgatunki | |||
| |||
| Kategoria zagrożenia (CKGZ)[4] | |||
 | |||
| Zasięg występowania | |||
| |||
Kusacz samotny[5] (Tinamus solitarius) – gatunek dużego ptaka z rodziny kusaczy (Tinamidae).
Taksonomia[edytuj | edytuj kod]
Podgatunki[edytuj | edytuj kod]
Międzynarodowy Komitet Ornitologiczny (IOC) uznaje kusacza samotnego za gatunek monotypowy[6]. Część systematyków wyróżnia jednak dwa podgatunki[7][8]:
- T. solitarius pernambucensis – wschodnio-środkowa Brazylia.
- T. solitarius solitarius – wschodnia Brazylia, południowo-wschodni Paragwaj, północno-wschodnia Argentyna.
Etymologia[edytuj | edytuj kod]
- Tinamus: Tinamú – w języku ludu Kali'na „kusacz”[9].
- solitarius: łac. solitarius – samotny, od solus, solius – sam[10].
- pernambucensis: Pernambuco, Brazylia[11].
Charakterystyka[edytuj | edytuj kod]
Długość ciała 42,5–48 cm; masa ciała samców 1014–1500 g, samic 1710–1900 g[7]. Wierzch ciała brązowy, ciemię ciemniejsze. Skrzydła, grzbiet i kuper gęsto czarno prążkowane. Głowa i szyja ochrowe, z plamkami na bokach głowy, bielszym gardłem i płową smugą na bokach szyi. Przód szyi i pierś szare, brzuch białawy, boki delikatnie prążkowane. Zwykle żyje samotnie, jest bardzo ostrożny.
Zasięg występowania, środowisko[edytuj | edytuj kod]
Wschodnia Ameryka Południowa – wschodnia Brazylia, południowo-wschodni Paragwaj, północno-wschodnia Argentyna. Nizinne lasy.
Status[edytuj | edytuj kod]
Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody (IUCN) uznaje kusacza samotnego za gatunek bliski zagrożenia (NT – Near Threatened). Liczebność populacji wykazuje trend spadkowy, do czego przyczyniają się utrata siedlisk i polowania[4].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Tinamus solitarius, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
- ↑ L.J.P. Vieillot: Nouveau dictionnaire d’histoire naturelle, appliquée aux arts, à l’agriculture, à l’économie rurale et domestique, à la médecine, etc. Wyd. Nouv. éd. presqu’ entièrement refondue et considérablement angmentée. T. 34. Paris: Chez Deterville, 1819, s. 105. (fr.).
- ↑ H.F. Berla. Lista das aves colecionadas em Pernambuco, com descrição de uma subespécie N., de um alótipo fêmea e notas de campo. „Boletim do Museu Nacional do Rio de Janeiro”. 65, s. 2, 1946. (port.).
- ↑ a b Tinamus solitarius, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species (ang.).
- ↑ Systematyka i nazwa polska za: P. Mielczarek & M. Kuziemko: Rodzina: Tinamidae Gray,GR, 1840 (1831) - kusacze - Tinamous (wersja: 2018-03-31). [w:] Kompletna lista ptaków świata [on-line]. Instytut Nauk o Środowisku Uniwersytetu Jagiellońskiego. [dostęp 2020-08-01].
- ↑ F. Gill, D. Donsker & P. Rasmussen (red.): Ratites: Ostriches to Tinamous. IOC World Bird List (v10.2). [dostęp 2020-08-01]. (ang.).
- ↑ a b J. Cabot, F. Jutglar, E.F.J. Garcia & C.J. Sharpe: Solitary Tinamou (Tinamus solitarius). W: J. del Hoyo, A. Elliott, J. Sargatal, D.A. Christie & E. de Juana (red.): Handbook of the Birds of the World Alive. Barcelona: Lynx Edicions, 2017. [dostęp 2017-11-09]. (ang.).
- ↑ Solitary Tinamou (Tinamus solitarius). IBC: The Internet Bird Collection. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-12)]. (ang.).
- ↑ The Key to Scientific Names ↓, Tinamus [dostęp 2017-11-09].
- ↑ The Key to Scientific Names ↓, Solitaria [dostęp 2017-11-09].
- ↑ The Key to Scientific Names ↓, Pernambucensis [dostęp 2017-11-09].
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- The Key to Scientific Names, J.A. Jobling (red.), [w:] Birds of the World, S.M. Billerman et al. (red.), Cornell Lab of Ornithology, Ithaca (ang.).
- A. Gosler: Atlas ptaków świata. Warszawa: MULTICO Oficyna Wydawnicza, 2000. ISBN 83-7073-059-0.
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Zdjęcia i materiały multimedialne. [w:] eBird [on-line]. Cornell Lab of Ornithology. (ang.).