Kwas alginowy
| Kwas alginowy | |||||||||||
|
|||||||||||
| Nazewnictwo | |||||||||||
|
|||||||||||
| Ogólne informacje | |||||||||||
| Wzór sumaryczny | (C6H8O6)n | ||||||||||
| Masa molowa | 10 000–600 000 g/mol | ||||||||||
| Wygląd | biały lub jasnożółtawobrunatny, krystaliczny lub bezpostaciowy proszek[1] | ||||||||||
| Identyfikacja | |||||||||||
| Numer CAS | 9005-32-7 | ||||||||||
|
|||||||||||
| Podobne związki | |||||||||||
| Pochodne | alginian sodu | ||||||||||
| Jeżeli nie podano inaczej, dane dotyczą stanu standardowego (25 °C, 1000 hPa) |
|||||||||||
Kwas alginowy to naturalnie występujący kopolimer kwasu mannurowego i guluronowego. Jest składnikiem ścian komórkowych wielu alg i trawy morskiej.
Budowa[edytuj | edytuj kod]
Kwas alginowy jest liniowym kopolimerem, złożonym z bloków kwasu D-mannurowego i L-guluronowego. Cząsteczki są połączone wiązaniem β-1-4 glikozydowym. Kolejność i długość bloków może być różna. Możliwe są również wystąpienia pojedynczych cząsteczek zamiast całych bloków.
Zastosowanie[edytuj | edytuj kod]
Kwas alginowy nie rozpuszcza się w wodzie, jednak bardzo dobrze ją wchłania, zwiększając przy tym swoją objętość. Potrafi zaabsorbować nawet do trzech razy więcej wody (wagowo) w stosunku do swojej własnej masy. Z tego powodu można go stosować jako środek zagęszczający czy osuszający.
Kwas alginowy i jego sole (alginiany) znalazły zastosowanie w przemyśle spożywczym. Kwas alginowy jest zarejestrowany jako dodatek do żywności pod numerem E400. Jako dodatek spełnia rolę emulgatora i zagęszczacza w produkcji lodów czy napojów.
Ponadto kwas ten używany jest jako środek żelujący, zarówno w produktach spożywczych (dżemy, galaretki, soki), jak i kosmetykach (żele pod prysznic, szampony, pasty do zębów, mydła).
Znalazł zastosowanie również w stomatologii jako masa wyciskowa i należy (razem z masą agarową) do mas elastycznych hydrokoloidowych.
Jest także wykorzystywany w przemyśle motoryzacyjnym do produkcji gumy oponowej. Zwiększa on elastyczność kauczuku i powoduje, że opona jest bardziej wytrzymała na oddziaływania środowiska.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- ↑ 1,0 1,1 1,2 1,3 Polskie Towarzystwo Farmaceutyczne: Farmakopea Polska IX. Warszawa: Urząd Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych, 2011, s. 4574. ISBN 978-8388157-77-6.
