LVG C.II

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
LVG C.II
Ilustracja
Dane podstawowe
Państwo

 Cesarstwo Niemieckie

Producent

Luft-Verkehrs-Gesellschaft

Typ

samolot rozpoznawczy, bombowy

Konstrukcja

dwupłat, konstrukcja mieszana, przeważnie drewniana, podwozie stałe

Załoga

2

Historia
Data oblotu

1915

Dane techniczne
Napęd

1 silnik rzędowy Mercedes D.III

Moc

118 kW (160 KM)

Wymiary
Rozpiętość

12,8 m

Długość

8,1 m

Wysokość

2,93 m

Powierzchnia nośna

37,6 m²

Masa
Własna

845 kg

Użyteczna

560 kg

Startowa

1405 kg

Osiągi
Prędkość maks.

130 km/h

Prędkość przelotowa

115 km/h

Prędkość wznoszenia

125 m/min

Pułap

4000 m

Zasięg

460 km

Długotrwałość lotu

4 h

Dane operacyjne
Uzbrojenie
1 ruchomy karabin maszynowy Parabellum wz. 14 kal. 7,92 mm obserwatora, 80 kg bomb
Użytkownicy
Cesarstwo Niemieckie, Szwajcaria, Polska
Rzuty
Rzuty samolotu

LVG C.IIniemiecki samolot rozpoznawczy i bombowy z okresu I wojny światowej. Zaprojektowany i zbudowany w zakładach lotniczych Luft-Verkehrs-Gesellschaft.

Historia[edytuj | edytuj kod]

Już początkowy okres działalności lotnictwa na frontach I wojny światowej wykazał nieprzydatność nieuzbrojonych maszyn rozpoznawczych, które łatwo padały łupem myśliwców nieprzyjaciela. Inżynier Franz Schneider opracował w 1915 roku nową konstrukcję oznaczoną jako LVG C.II, która była rozwinięciem dotychczas produkowanych samolotów LVG B.II i LVG C.I i była wyposażona w uzbrojenie obronne. W 1915 roku firma Luft-Verkehrs-Gesellschaft rozpoczęła jej seryjną produkcję[1]. Liczba zamówień na potrzeby Luftstreitkräfte była na tyle duża, że produkcję prowadzono także poza wytwórnią macierzystą – w zakładach AGO Flugzeug-Werke i Otto-Werke Monachium[2].

Samolot trafił na wyposażenie jednostek walczących na froncie zachodnim, gdzie był używany do zadań wywiadowczych, rozpoznania fotograficznego oraz w roli lekkiego bombowca[3]. Na tym samolocie, jako pierwszym w swej klasie, przeprowadzono 28 listopada 1916 roku skuteczny nalot na Londyn. W 1916 roku użytkowano ok. 250 egzemplarzy LVG C.I i LVG C.II[2]. W trakcie działań wojennych był zastępowany nowszymi konstrukcjami i wycofywany z użycia bojowego. Samolot ten uważany był za trudny w pilotażu, wręcz niebezpieczny dla mało doświadczonych pilotów. Miał tendencję do przeciągnięcia w zakrętach, wpadał w korkociąg, z którego trudno było go wyprowadzić[4].

Użycie w polskim lotnictwie[edytuj | edytuj kod]

W oddziałach lotnictwa odrodzonego Wojska Polskiego znalazło się 14 egzemplarzy LVG C.II. 10 z nich zdobyto w Wielkopolsce, 3 na terenie Kongresówki i Małopolski, a jeden został zdobyty podczas działań wojennych na froncie wschodnim[4]. Jeden egzemplarz został przyjęty na stan 12. eskadry wywiadowczej w Krakowie. Pięć egzemplarzy zostało przekazane do użytkowania w Wyższej Szkole Pilotów w Ławicy, gdzie używano ich jako samolotu przejściowego przed lotami na Breguet XIV. Z uwagi na trudności pilotażowe były używane sporadycznie, ostatnie używane egzemplarze skasowano w kwietniu 1921 roku[4]. Jeden egzemplarz został w maju 1919 roku przebudowany w Centralnych Warsztatach Lotniczych w Warszawie na karawan[5].

Konstrukcja[edytuj | edytuj kod]

Silnik Mercedes D.III w zbiorach Flugwerft Schleissheim w Oberschleißheim

Jednosilnikowy, dwuosobowy dwupłat konstrukcji mieszanej.

Kadłub o przekroju prostokątnym, z podłużnic i poprzecznic jodłowych usztywnionych drutem, i pokryty w okolicach silnika blachą aluminiową, do kabiny obserwatora sklejką, w dalszej części płótnem. Kabina załogi odkryta[3]. W kadłubie mieścił się też główny zbiornik paliwa[6].

Skrzydła dwudźwigarowe, dwudzielne, kryte płótnem. Komora płatów dwuprzęsłowa, usztywniona słupkami i naciągami z linek. Lotki tylko na płacie górnym, napęd lotek linkowy. Pod górnym lewym płatem znajdował się dodatkowy (opadowy) zbiornik paliwa[4].

Usterzenie o szkielecie spawanym z rur stalowych, pokryte płótnem. Statecznik poziomy podparty zastrzałem, dwudzielny[4].

Podwozie trójpunktowe z płozą ogonową. Golenie główne amortyzowane sprężynowo.

Napęd – sześciocylindrowy silnik rzędowy Mercedes D.III o mocy 160 KM (118 kW), chłodzony wodą. Chłodnica silnika była umieszczona w centralnej części górnego płata[4][7].

Uzbrojenie – pojedynczy karabin maszynowy obserwatora z zapasem 500 sztuk amunicji oraz 80 kg bomb. Egzemplarze używane podczas I wojny światowej wyposażano w jednostkach frontowych w dodatkowy, obsługiwany przez pilota, stały karabin maszynowy Spandau[7].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Gray, Thetford 1962 ↓, s. 173.
  2. a b Morgała 1997 ↓, s. 88.
  3. a b Gray, Thetford 1962 ↓, s. 174.
  4. a b c d e f Morgała 1997 ↓, s. 89.
  5. LVG C-II, 1915. samolotypolskie.pl. [dostęp 2020-02-25]. (pol.).
  6. LVG C II. bequickorbedead.com. [dostęp 2020-02-25]. (pol.).
  7. a b Gray, Thetford 1962 ↓, s. 175.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Peter Gray, Owen Thetford: German aircraft of the First World War. Garden City, New York: Doubleday & Company, Inc., 1962. OCLC 896616182.
  • Andrzej Morgała: Samoloty wojskowe w Polsce 1918-1924. Warszawa: Bellona, Lampart, 1997. ISBN 83-86776-34-X. OCLC 313074530.

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]