Przejdź do zawartości

Ladislau Dowbor

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Ladislau Dowbor
Ilustracja
Ladislau Dowbor w 2023 roku na spotkaniu w Bielsku-Białej
Państwo działania

Brazylia Portugalia Gwinea Bissau Polska

Data i miejsce urodzenia

1941
Francja

doktor nauk ekonomicznych
Specjalność: ekonomia polityczna
Alma Mater

Uniwersytet w Lozannie

Doktorat

1976 – ekonomia
Szkoła Główna Planowania i Statystyki

Nauczyciel akademicki
Uczelnia

Papieski Uniwersytet Katolicki w São Paulo(inne języki)

Stanowisko

profesor

Okres zatrudn.

1982–

Uczelnia

Uniwersytet w Coimbrze

Stanowisko

profesor uczelni

Okres zatrudn.

1975–1977

Sekretarz ds. sytuacji nadzwyczajnych
Organizacja

Władze miejskie São Paulo

Okres spraw.

1989–1992

Konsultant ds. specjalnych spraw politycznych
Organizacja

Sekretariat Organizacji Narodów Zjednoczonych

Okres spraw.

1980–1981

Strona internetowa

Ladislau Dowbor (Władysław Dowbor) (ur. 1941 we Francji) – brazylijski ekonomista pochodzenia polskiego, profesor i wykładowca akademicki, działacz społeczny, czołowy doradca ekonomiczny prezydenta Luli da Silvy[1].

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Urodził się jako Władysław w 1941 we Francji na terytorium marionetkowego państwa Vichy. Jego rodzice uciekli z dziećmi z Polski po przegranej wojnie obronnej 1939 i osiedli we francuskich Pirenejach. W 1950 rodzina przeniosła się do Brazylii, gdzie ojciec Dowbora prowadził kurzą fermę[2].

Pracował początkowo jako dziennikarz, przygotowując reportaże na temat rolnictwa. Nędza wsi i krwawe represje wobec ruchów chłopskich(inne języki) wywarły wpływ na jego wybór ścieżki życiowej. W 1964 wyruszył do Izraela za swoją ówczesną miłością polsko-żydowskiego pochodzenia, Pauliną, z którą po kilkumiesięcznych kłopotach wizowych osiadł w 1965 w Genewie. Podjął studia z ekonomii politycznej na Uniwersytecie w Lozannie. Po ich ukończeniu w 1968 powrócił do Brazylii, gdzie wraz z Pauliną działał w zbrojnym ruchu oporu Ludowej Awangardy Rewolucyjnej (VPR) przeciwko prawicowym rządom wojskowym. Był torturowany przez siły bezpieczeństwa. Uniknął śmierci dzięki zwolnieniu przez juntę czterdzieściorga więźniów z VPR na wymianę za porwanego przez organizację ambasadora Republiki Federalnej Niemiec Ehrenfrieda von Hollebena(inne języki) w czerwcu 1970, po czym został wydalony drogą lotniczą z Rio de Janeiro do Algierii. Był uczestnikiem obozu szkoleniowego dla partyzantów na Kubie. Porzucił walkę zbrojną po śmierci Pauliny z rąk sił bezpieczeństwa w Recife, powrócił z Chile do Algierii i do Szwajcarii, gdzie uzyskał polski paszport od ambasady PRL w Bernie za cenę wyrzeczenia się dotychczasowej działalności politycznej, uznawanej w bloku radzieckim za ekstremizm[2]. Spędził trzy lata w Warszawie[2], gdzie w 1974 ukończył studia magisterskie z ekonomii społecznej w Szkole Głównej Planowania i Statystyki, a w 1976 uzyskał na tej samej uczelni na podstawie pracy w języku francuskim La formation du capitalisme dépendant au Brésil (Esquisse d'une approche théorique) doktorat z nauk ekonomicznych[3]. Tam też urodził się jego syn Alexander ze związku z Fatimą, córką pedagoga Paulo Freirego[2].

W latach 1975–1977 pracował w Katedrze Prawa i Finansów na Uniwersytecie w Coimbrze w porewolucyjnej Portugalii[4]. Na zaproszenie ministra Vasco Cabrala(inne języki) pełnił od 1977 do 1981 funkcję koordynatora technicznego Ministerstwa Gospodarki, Finansów i Planowania w Gwinei Bissau. W latach 1980–1981 był konsultantem Sekretarza Generalnego ONZ Kurta Waldheima w dziedzinie specjalnych spraw politycznych[5].

Następnie powrócił za namową teścia do Brazylii, korzystając z amnestii, i dołączył do utworzonej w 1980 Partii Pracujących (PT)[2].

Od 1982 jest wykładowcą na Papieskim Uniwersytecie Katolickim w São Paulo(inne języki), gdzie zajmuje się m.in. filozofią rozwoju cywilizacji. Służył ekspertyzą wielu samorządom terytorialnych w Brazylii, w latach 1989–1992 był doradcą burmistrzyni São Paulo Luizy Erundiny(inne języki) w zakresie stosunków międzynarodowych, ochrony środowiska oraz projektów społecznych. Konsultant agend Organizacji Narodów Zjednoczonych, w tym UNCTAD, UNDP, UN-Habitat, UNICEF, DTCD. Doradzał rządom Kostaryki, Nikaragui (u boku Daniela Ortegi), Ekwadoru, Mongolii, Republiki Południowej Afryki, Gwinei Równikowej i Republiki Zielonego Przylądka[4][2]. Autor prac naukowych i popularnonaukowych poświęconych zagadnieniom ekonomii i polityki rozwoju[6].

Po objęciu urzędu prezydenta Brazylii przez współzałożyciela PT Luiza Inácio Lulę da Silvę w 2003 został jego doradcą ekonomicznym[7].

Jest współpracownikiem Concilium Civitas, powołanego w 2019 przez Collegium Civitas w Warszawie[8].

Wybrane publikacje książkowe

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Ladislau Dowbor, Jak zarybisz, tak złowisz. Z Ladislau Dowborem, doradcą byłego prezydenta Brazylii rozmawia J. Żakowski, Jacek Żakowski (red.), „Polityka”, 2822 (35), 24 sierpnia 2011, s. 28 [zarchiwizowane z adresu 2024-08-21].
  2. a b c d e f Ladislau Dowbor, Ladislau Dowbor – kim jest brazylijski doradca ekonomiczny prezydenta Luli, Konrad Piasecki (red.) [online], TVN24 [dostęp 2024-08-21] [zarchiwizowane z adresu 2024-08-21].
  3. La formation du capitalisme dependant au Bresil (Esquisse d'une approche theorique) [online], Biblioteka Szkoły Głównej Handlowej w Warszawie [dostęp 2024-08-21] [zarchiwizowane z adresu 2024-08-21].
  4. a b Ladislau Dowbor, English About – Ladislau Dowbor – Update [online], Ladislau Dowbor (strona własna) [dostęp 2024-08-21] [zarchiwizowane z adresu 2024-07-06].
  5. Ladislau Dowbor, [w:] Ekonomiści polscy w świecie [online], Polskie Towarzystwo Ekonomiczne, 17 lipca 2024 [zarchiwizowane z adresu 2024-08-20].
  6. Wydawnictwo Instytut Wydawniczy Książka i Prasa. [dostęp 2014-10-26]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-11-08)].
  7. Mirosław Wlekły, Zakonnica wierzy w Lulę, nauczyciel w Bolsonaro. "Brazylia jest bardziej konserwatywna, niż się ludziom wydaje" [online], wyborcza.pl, 2 stycznia 2023 [dostęp 2023-01-03].
  8. Zaproszenie na wyjątkowe spotkanie: LADISLAU DOWBOR – 28 lipca 2023 r. Teatr Polski w Bielsku-Białej [online], Agencja Rozwoju Regionalnego S.A. w Bielsku-Białej, 10 lipca 2023 [zarchiwizowane z adresu 2023-09-30].

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]