Lasówka magnoliowa
| Setophaga magnolia[1] | |||
| (A. Wilson, 1811) | |||
 Dorosły samiec | |||
| Systematyka | |||
| Domena | |||
|---|---|---|---|
| Królestwo | |||
| Typ | |||
| Podtyp | |||
| Gromada | |||
| Podgromada | |||
| Infragromada | |||
| Rząd | |||
| Podrząd | |||
| Rodzina | |||
| Rodzaj | |||
| Gatunek |
lasówka magnoliowa | ||
| Synonimy | |||
|
| |||
| Kategoria zagrożenia (CKGZ)[3] | |||
 | |||
| Zasięg występowania | |||
 lęgi zimuje | |||
Lasówka magnoliowa[4] (Setophaga magnolia) – gatunek małego, wędrownego ptaka z rodziny lasówek (Parulidae), zamieszkujący Amerykę Północną. Monotypowy (nie wyróżnia się podgatunków)[2][5]. Nie jest zagrożony.
Morfologia[edytuj | edytuj kod]
Długość ciała 11,5–13,5 cm. Masa ciała 6,6–12,6 g[6].
Wierzch głowy szary, grzbiet czarny, kuper żółty, ogon czarny z białymi plamami w kształcie prostokąta. Na czarnej masce widoczna biała brew i pasek pod okiem w kształcie półksiężyca. Na skrzydłach widać 2 szerokie, białe paski. Gardło i spód ciała żółte, w czarne kreski; pokrywy podogonowe białe. Samica jest bardziej matowa. Młode ptaki i dorosłe jesienią mają szarą głowę, wokół oczu wąską, białą obrączkę, grzbiet oliwkowozielony; spód w delikatne kreski, na piersi widać szarą przepaskę.
Zasięg, środowisko[edytuj | edytuj kod]
Iglaste lasy północnej i środkowo-zachodniej części Ameryki Północnej (od środkowej do południowo-wschodniej Kanady oraz w północno-wschodnich i północno-środkowych USA). Zimę spędza w południowym Meksyku, Ameryce Centralnej i na wyspach Karaibów. Na zimowiskach występuje od poziomu morza do 1500 m n.p.m. w różnych typach siedlisk, w tym na plantacjach kakao, w sadach, lasach i zaroślach[7].
Zachowanie[edytuj | edytuj kod]
Wyprowadza 1 lęg w roku, rzadko 2[7][8]. Gniazdo znajduje się w gęstym igliwiu, zwykle na poziomej gałęzi blisko pnia drzewa, na wysokości mniejszej niż 3 metry nad ziemią; wygląda niechlujnie i zbudowane jest z traw i łodyg roślin zielnych na fundamencie z gałązek. Samica składa 3–5 jaj. Inkubacja trwa 11–13 dni, zajmuje się nią samica. Pisklęta są karmione przez oba ptaki z pary, choć aktywniejszą role spełnia samica. Młode są opierzone po 8–10[7][8] dniach od wyklucia i zaczynają opuszczać gniazdo, choć jeszcze przez około 25 dni do miesiąca są zależne od rodziców[6][8].
Żywi się głównie gąsienicami, zjada także owady i pająki. Jesienią, a także w czasie złej pogody, gdy owady są słabo dostępne, dietę uzupełnia owocami jagodowymi[7][6][8].
Status[edytuj | edytuj kod]
IUCN uznaje lasówkę magnoliową za gatunek najmniejszej troski (LC, Least Concern) nieprzerwanie od 1988 (stan w 2020)[3]. Organizacja Partners in Flight szacuje liczebność populacji na 39 milionów dorosłych osobników[7]. Trend liczebności populacji jest wzrostowy[3][7].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Setophaga magnolia, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
- ↑ a b c Magnolia Warbler (Dendroica magnolia). IBC: The Internet Bird Collection. [dostęp 2013-04-08]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-04-04)]. (ang.).
- ↑ a b c Setophaga magnolia, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species (ang.).
- ↑ Systematyka i nazewnictwo polskie za: P. Mielczarek & M. Kuziemko: Rodzina: Parulidae Wetmore, Friedmann, Lincoln, Miller,AH, Peters,JL, van Rossem, Van Tyne & Zimmer,JT, 1947 (1831) - lasówki - New World wood warblers (wersja: 2020-01-11). [w:] Kompletna lista ptaków świata [on-line]. Instytut Nauk o Środowisku Uniwersytetu Jagiellońskiego. [dostęp 2021-01-21].
- ↑ F. Gill, D. Donsker & P. Rasmussen (red.): New World warblers, mitrospingid tanagers. IOC World Bird List (v10.2). [dostęp 2021-01-21]. (ang.).
- ↑ a b c Neuser, J.: Dendroica magnolia. [w:] Animal Diversity Web [on-line]. 2003. [dostęp 2021-01-21]. (ang.).
- ↑ a b c d e f Magnolia Warbler Life History. [w:] All About Birds [on-line]. Cornell Lab of Ornithology. [dostęp 2021-01-21]. (ang.).
- ↑ a b c d Magnolia Warbler. [w:] Audubon Guide to North American Birds [on-line]. National Audubon Society. [dostęp 2021-01-21]. (ang.).
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Wiesław Dudziński, Marek Keller, Andrew Gosler: Atlas ptaków świata. Warszawa: Oficyna Wydawnicza Multico, 2000. ISBN 83-7073-059-0.
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Zdjęcia i nagrania audiowizualne. [w:] eBird [on-line]. Cornell Lab of Ornithology. (ang.).