Latarnia Morska Ustka
 nr rej. A-1408 z 30.08.1993
| |
.jpg) Elewacja zachodnia | |
| Państwo | |
|---|---|
| Województwo | |
| Miejscowość | |
| Wysokość wieży |
19,50 m |
| Wysokość światła |
22,20 m n.p.m. |
| Zasięg światła |
18,00 Mm |
| Charakterystyka światła |
Przerywane |
| Data budowy |
1892 |
| Administrator | |
Położenie na mapie Ustki  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa pomorskiego  | |
Położenie na mapie powiatu słupskiego  | |
 54°35′16,60″N 16°51′16,40″E/54,587944 16,854556
| |
Latarnia Morska Ustka – latarnia morska na polskim wybrzeżu Bałtyku, położona w mieście Ustka (powiat słupski, województwo pomorskie)[1].
Znajduje się pomiędzy Latarnią Morską Jarosławiec a Latarnią Morską Czołpino.
Informacje ogólne[edytuj | edytuj kod]
Latarnia jest administrowana przez Urząd Morski w Gdyni (przed 1 kwietnia 2020 roku przez Urząd Morski w Słupsku). W 1993 roku wpisana do rejestru zabytków nieruchomych województwa pomorskiego.
Dane techniczne[edytuj | edytuj kod]
- Wysokość wieży: 19,50 m
- Wysokość światła: 22,20 m n.p.m.
- Zasięg nominalny światła: 18 Mm (33,336 km)
- Charakterystyka światła: Przerywane
- Światło: 4,0 s
- Przerwa: 2,0 s
- Okres: 6,0 s
- Soczewka cylindryczna – średnica: 1000 mm
- Moc żarówki: 1000 W
Historia[edytuj | edytuj kod]
Ze względu na trudne wejście do portu, a szczególne rozmieszczenie jego główek, w 1871 roku postawiono przy stacji pilotów 11 metrowy maszt, na który wciągano lampę naftową z soczewką Fresnela[2]. Dawała ona stałe, czerwone światło o zasięgu 6 Mm[3].
Obecna budowla została wzniesiona w 1892 roku. Składa się z murowanego budynku wykorzystywanego jako stacja pilotów oraz przylegającej do niego wysokiej na 19,5 m, ośmiokątnej wieży – latarni. Uroku jej dodaje ogromna liczba gzymsów, daszków oraz kilkanaście okien różnego rozmiaru. Na szczyt wieży prowadzą betonowe i metalowe schodki, a przez szyby galerii można obserwować układ soczewek. Zasięg światła zwiększył się do 18 Mm[4].
W 1904 roku zmieniono charakterystykę światła na białe, przerywane[3].
II wojna światowa nie wyrządziła szkody obiektom i już 15 listopada 1945 roku latarnia wznowiła pracę, jako latarnia morska Postomino. Nazwa ta nie przyjęła się i 1 stycznia 1947 roku powrócono do historycznej nazwy „Ustka”[2]. Obecnie optykę latarni stanowi cylindryczna soczewka o średnicy 1000 mm, a źródłem światła jest 1000 W żarówka, umieszczona na dwupozycyjnym zmieniaczu[5]. Zabudowania przetrwały do XXI wieku bez większych zmian[3].
Latarnia nie jest dozorowana. 30 kwietnia 2010 roku zakończył służbę ostatni z usteckich latarników[2].
Latarnia udostępniona jest do zwiedzania – wstęp płatny[4].
Galeria[edytuj | edytuj kod]
-
Latarnia Morska Ustka – 1890–1900 -
Widok na latarnię z falochronu zachodniego -
Otoczenie latarni -
Widok z latarni w kierunku wejścia do portu -
Latarnia i aparat optyczny -
Widok ogólny -
Tablice urzędowe
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Latarnia morska Ustka. [w:] Polskie Latarnie Morskie [on-line]. [dostęp 2021-04-07].
- ↑ a b c Latarnia morska w Ustce [online], stotom.wordpress.com [dostęp 2021-04-08].
- ↑ a b c Renata Baczyńska, Polskie latarnie morskie i ich związek z gospodarką turystyczną, Bydgoszcz 2010, s. 47–49 [dostęp 2021-04-03].
- ↑ a b Latarnia morska [online] [dostęp 2021-04-03].
- ↑ Apoloniusz Łysejko. Polskie Latarnie Morskie. Wydawca: ZET 2012, s-39 ISBN 978-83-63161-07-1.
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
| Czynne | |
|---|---|
| Nieczynne istniejące | |
| Zniszczone nieistniejące |