Lech Witkowski

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Lech Witkowski
Data i miejsce urodzenia

1 sierpnia 1951
Olsztyn

profesor nauk filozoficznych
Specjalność: filozofia kultury, epistemologia
Alma Mater

Uniwersytet Mikołaja Kopernika w Toruniu

Doktorat

1980
Uniwersytet Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie

Habilitacja

1990
Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu

Profesura

1998

Odznaczenia
Medal Komisji Edukacji Narodowej

Lech Witkowski (ur. 1 sierpnia 1951 w Olsztynie) – polski profesor filozofii edukacji, filozofii kultury i epistemologii. Dyrektor Centrum Studiów Zaawansowanych i Badań Naukowych przy Kujawsko-Pomorskiej Szkole Wyższej w Bydgoszczy[1]. Brat Zbigniewa Witkowskiego.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

W 1969 roku ukończył I Liceum Ogólnokształcące im. Kopernika w Toruniu. Następnie podjął studia matematyczne na Uniwersytecie Mikołaja Kopernika w Toruniu, które ukończył w roku 1974, jako student „Primus inter pares” z 1973 roku[2]. Sześć lat później doktoryzował się na Uniwersytecie Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie pracą pt. Teoria poznania we współczesnym racjonalizmie (na przykładzie koncepcji Ferdynanda Gonsetha). W 1990 roku, na Uniwersytecie im. Adama Mickiewicza w Poznaniu uzyskał habilitację za rozprawę zatytułowaną Tożsamość i zmiana. Wstęp do epistem. analizy kontekstów edukacyjnych. Tytuł profesora otrzymał w 1998 roku. Po odejściu z UMK, pracował na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie. W jego procedurze habilitacyjnej pozytywnie występowali m.in.: Aleksandra Jasińska-Kania, Jerzy Kmita i Marek Siemek[2]. Przez wiele lat utrzymywał kontakty naukowe z filozofami w Szwajcarii i we Włoszech, z pedagogami w USA i Kanadzie[2]. Bywa recenzentem projektów badawczych w konkursach na granty ministerialne oraz sukcesywnie bierze udział gremiach jurorskich z filozofii[2]. W latach 1980 i 1981 próba reformy systemu partyjnego pod postacią tzw. struktur poziomych w PZPR sfinalizowała się internowaniem i odsunięciem od nauczania Lecha Witkowskiego na rok, pod naciskiem służby bezpieczeństwa[2].

Jest członkiem: Polskiego Towarzystwa Filozoficznego, Polskiego Towarzystwa Socjologicznego i Polskiego Towarzystwa Pedagogicznego. Odbywał staże naukowe na Uniwersytetach w Mediolanie (1985) i w Perugii (1987). Na UMK pracował w latach 1974-2000. Pełnił funkcję dziekana Wydziału Humanistycznego w latach 1993–1996. Był kierownikiem Zakładu Filozofii Współczesnej w latach 1992–2000. Natomiast w latach 2007–2012 był pracownikiem Uniwersytetu Kazimierza Wielkiego w Bydgoszczy[3]. Obecnie związany jest z Akademią Pomorską w Słupsku oraz z Kujawsko-Pomorską Szkołą Wyższą w Bydgoszczy w której jest dyrektorem Centrum Studiów Zaawansowanych i Badań Naukowych[4].

Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Prace badawcze[edytuj | edytuj kod]

  • Filozofia edukacji w przestrzeni współczesnej humanistyki jako pole refleksji i rekonstrukcji pedagogicznych i kulturoznawczych (2001–2003) – dzięki tej pracy naukowej tworzonej na Uniwersytecie Jagiellońskim powstały: „Dwoistość w pedagogice Bogdana Suchodolskiego”, Wyd. WiT-Graf, Toruń 2001 oraz złożono do druku książkę „Między pedagogiką, filozofią i kulturą. Lektury, kategorie i postaci humanistyczne”, w Wydawnictwie Badań Edukacyjnych, Warszawa, złożono do druku książkę „Wstęp do słownika pedagogicznego nowej generacji. Minimum” w Wydawnictwie Adam Marszałek, Toruń[8].
  • Postnowoczesność jako kontekst badań i działań edukacyjnych[9] – ten program badawczy zaowocował tzw. „tryptykiem edukacyjnym” w zebranych trzech tomach esejów a mianowicie: tomu I „Edukacja wobec sporów o (po)nowoczesność” (sfinansowana ze środków MEN, IBE, UJ, UKW); tomu II „Edukacja i humanistyka. Nowe (kon)teksty dla nowoczesnych nauczycieli” (sfinansowana przez KBN, IBE, UJ, UKW) a także tomu III „Między pedagogiką, filozofią i kulturą. Studia, eseje, szkice” – Wyd. Instytut Badań Edukacyjnych, Warszawa 2007[10].
  • Perspektywa kultury symbolicznej jako źródło humanistycznej strategii dla teorii i praktyki pedagogicznej (krytyka i próba rewitalizacji wybranych kontekstów) – w ramach tego programu badawczego realizowanego na UKW w Bydgoszczy (2007–2010) powstała książka: „Wyzwania autorytetu w praktyce społecznej i kulturze symbolicznej” – Oficyna Wydawnicza Impuls, Kraków 2009 która została Książką Roku 2010[11].
  • Perspektywa kultury symbolicznej dla pedagogiki z analizą dominującego poziomu recepcji tradycji dyscypliny i humanistyki (2011–2013) – w ramach realizacji tego programu powstały książki: „Historie autorytetu wobec kultury i edukacji” – Wyd. Impuls, Kraków 2011 oraz „Przełom dwoistości w pedagogice polskiej” – Wyd. Impuls, Kraków 2013[12].

Analiza prac badawczych[edytuj | edytuj kod]

  • "Rozprawa z autorytetem", Medytacje Filozoficzne w Łazienkach 2013-2014[13]
  • "Na dłuższą metę władza rozmija się z autorytetem, bo sama go nie szanuje, nie potrzebuje i nie ma", Portal Księgarski[14]
  • "Złoty róg w czarnym kolorze", Edukacja i Dialog[15]
  • "Impulsy edukacji", wywiad z profesorem, Impuls[16]
  • "Szkoła lunatyków czy poławiaczy pereł", Nowe Horyzonty Edukacji[17]

Wybrane publikacje[edytuj | edytuj kod]

  • Filozofia nauki Ferdynanda Gonsetha : (na tle problemów współczesnego racjonalizmu) – Toruń : Wyd. UMK, 1983.
  • Hipoteza przewrotu Mertonowskiego – Toruń : UMK, 1997.
  • Uniwersalizm pogranicza. O semiotyce kultury Michała Bachtina w kontekście edukacji, Wydawnictwo Adam Marszałek, Toruń (II wyd., nagroda MEN), 1999.
  • Rozwój i tożsamość w cyklu życia. Studium koncepcji Erika H. Eriksona, Wyd. Wit-Graf, Toruń 2000.
  • W stronę pedagogiki integralnej : peregrynacje humanistyczne / Monika Jaworska-Witkowska, Lech Witkowski – Szczecin : Wydawnictwo Naukowe Uniwersytetu Szczecińskiego, 2007.
  • Ku integralności edukacji i humanistyki II. Odpowiedź na Księgę jubileuszową, Wydawnictwo Adam Marszałek, Toruń 2009.
  • Edukacja i sfera publiczna : idee i doświadczenia pedagogiki radykalnej / Henry A. Giroux, Lech Witkowski ; przedm. Zbigniew Kwieciński ; posł. Tomasz Szkudlarek ; aneks: Zbyszko Melosik, Bogusław Śliwerski ; [tł.: Monika Jaworska-Witkowska et al.]. – Kraków : Oficyna Wydawnicza "Impuls", 2010.
  • Tożsamość i zmiana. Epistemologia i rozwojowe profile w edukacji, Wydawnictwo Naukowe Dolnośląskiej Szkoły Wyższej, Wrocław 2010.
  • Przeżycie – przebudzenie – przemiana : inicjacyjne dynamizmy egzystencji ludzkiej w prozie Hermanna Hessego : (tropy i kategorie pedagogiczne). [T. 1] / Monika Jaworska-Witkowska, Lech Witkowski. – Wyd. 2. popr. – Łódź : Wydawnictwo Wyższej Szkoły Edukacji Zdrowotnej i Nauk Społecznych, Łódź 2010.
  • Niewidzialne środowisko. Pedagogika kompletna Heleny Radlińskiej jako krytyczna ekologia umysłu, idei i wychowania. O miejscu pedagogiki w przełomie dwoistości w humanistyce, Wydawnictwo Impuls, Kraków 2014.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ W sobotę otwarto Centrum Studiów Zaawansowanych i Badań Naukowych. Kujawsko-Pomorska Szkoła Wyższa w Bydgoszczy. [dostęp 2014-11-02]. (pol.).
  2. ↑ a b c d e Monika Jaworska-Witkowska, Zbigniew Kwieciński: Ku integralności edukacji i humanistyki. Toruń: Wydawnictwo Adam Marszałek, 2009, s. 15-17. ISBN 978-83-7611-489-7.
  3. ↑ Profesor na wewnętrznej emigracji. Nowości. [dostęp 2014-10-27]. (pol.).
  4. ↑ Prof. Lech Witkowski Mistrzem Pedagogii. Kujawsko-Pomorska Szkoła Wyższa w Bydgoszczy. [dostęp 2014-11-02]. (pol.).
  5. ↑ Nagrody Wydziałowe 2009. forumkad.pl. [dostęp 2014-10-22]. (pol.).
  6. ↑ Monika Jaworska-Witkowska. Jaki autorytet?. „Polska Gazeta Krakowska”, s. 7, 2011-05-31. ISSN 1898-3138. 
  7. ↑ Mistrz Pedagogii. gazeta.edu.pl. [dostęp 2014-10-22]. (pol.).
  8. ↑ Filozofia edukacji w przestrzeni współczesnej humanistyki jako pole refleksji i rekonstrukcji pedagogicznych i kulturoznawczych w bazie „Prace badawcze” portalu Nauka Polska (OPI). [dostęp 2014-11-19].
  9. ↑ Lech Witkowski: Edukacja wobec sporów o (po) nowoczesność. Warszawa: Instytut Badań Edukacyjnych, 2007, s. 2. ISBN 978-83-87925-84-0.
  10. ↑ Bogusław Śliwerski: Spór o "Wyzwania autorytetu". sliwerski-pedagog.blogspot.com. [dostęp 2014-10-26]. (pol.).
  11. ↑ Bogusław Śliwerski: pedagog: Targi Książki w Krakowie. sliwerski-pedagog.blogspot.com. [dostęp 2014-10-26]. (pol.).
  12. ↑ Z wizytą w KPSW. Nowe Horyzonty Edukacji. [dostęp 2017-04-05]. (pol.).
  13. ↑ Medytacje filozoficzne. Fundacja na rzecz myślenia im. Barbary Skargi. [dostęp 2014-10-26]. (pol.).
  14. ↑ Gabriel Leonard Kamiński: Rozmowa z prof. Lechem Witkowskim. ksiazka.net.pl. [dostęp 2014-10-26]. (pol.).
  15. ↑ Anna Raczyńska: Wywiad z prof. Lechem Witkowskim "Edukacja i Dialog". impulsoficyna.com.pl. [dostęp 2014-10-26]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-10-26)]. (pol.).
  16. ↑ Historie autorytetu wobec kultury i edukacji. Oficyna Wydawnicza Impuls – aktualności. [dostęp 2014-11-03]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-11-03)]. (pol.).
  17. ↑ Zdzisław Ratajek: Lech Witkowski – Szkoła lunatyków czy poławiaczy pereł. Nowe Horyzonty Edukacji. [dostęp 2017-04-05]. (pol.).

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Sławomir Kalembka (red.): Pracownicy nauki i dydaktyki Uniwersytetu Mikołaja Kopernika 1945-2004. Materiały do biografii. Toruń: Wydawnictwo Uniwersytetu Mikołaja Kopernika, 2006, s. 741. ISBN 83-231-1988-0.
  • Prof. dr hab. Lech Witkowski, [w:] baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI) [dostęp 2012-03-23].[martwy link]
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Lech_Witkowski&oldid=72120035”