Leon Bobicki

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Leon Bobicki
pułkownik dyplomowany saperów pułkownik dyplomowany saperów
Data i miejsce urodzenia

10 kwietnia 1887
Tambow

Data i miejsce śmierci

17/18 lutego 1943
Warszawa

Przebieg służby
Lata służby

1914–1929

Siły zbrojne

Armia Imperium Rosyjskiego
Błękitna Armia
Wojsko Polskie

Formacja

II Korpus Polski w Rosji
Wojsko Polskie na Wschodzie

Jednostki

4 Dywizja Strzelców Polskich
1 Pułk Saperów
DOK VIII
10 Dywizja Piechoty

Stanowiska

szef sztabu
attaché wojskowy

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Walecznych (1920–1941) Złoty Krzyż Zasługi Krzyż Zasługi Wojsk Litwy Środkowej Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości Order Świętego Włodzimierza IV klasy (Imperium Rosyjskie) Order Świętej Anny II klasy (Imperium Rosyjskie) Order Świętej Anny III klasy (Imperium Rosyjskie) Order Świętej Anny IV klasy (Imperium Rosyjskie) Cesarski i Królewski Order Świętego Stanisława II klasy (Imperium Rosyjskie) Cesarski i Królewski Order Świętego Stanisława III klasy (Imperium Rosyjskie) Krzyż Wojenny (Francja) Medal Zwycięstwa (międzyaliancki)

Leon Bobicki (ur. 10 kwietnia 1887 w Tambowie[1], zm. 17/18 lutego 1943[2] w Warszawie[3]) – pułkownik dyplomowany saperów Wojska Polskiego.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 10 kwietnia 1887 w Tambowie (Rosja), w rodzinie Ignacego, pułkownika Armii Imperium Rosyjskiego, i Eweliny z Pieńkowskich. Miał brata Wiktora, kapitana WP, i siostrę Helenę, nauczycielkę[3]. Ukończył korpus kadetów w Moskwie (1904) i Nikołajewską Szkołę Inżynieryjną w Petersburgu (1906)[1]. Był oficerem zawodowym w wojsku rosyjskim, brał udział w I wojnie światowej. Służył w II Korpusie Polskim w Rosji, później w Wojsku Polskim na Wschodzie. Pod koniec 1917 w stopniu kapitana został wybrany prezesem Związku Wojskowych Polaków Frontu Rumuńskiego z siedzibą w Jassach[4][5]. Został oficerem Armii Polskiej we Francji gen. Józefa Hallera. W stopniu podpułkownika sprawował stanowisko szefa sztabu 4 Dywizji Strzelców Polskich[6].

Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości został przyjęty do Wojska Polskiego przez Naczelnego Wodza Wojsk Polskich w 1919[7]. Uczestniczył w wojnie polsko-bolszewickiej. W tym czasie od 4 czerwca 1920 pełnił funkcję szefa sztabu Dowództwa Okręgu Korpusu Nr VIII w Toruniu oraz 10 Dywizji Piechoty. 31 lipca 1920 został mianowany szefem sztabu Gubernatorstwa Wojskowego Warszawy i Dowództwa Okręgu Generalnego Warszawa[8]. Następnie był szefem sztabu Naczelnego Dowództwa Wojsk Litwy Środkowej[9]. Po zajęciu Litwy Środkowej przez wojska gen. Lucjana Żeligowskiego (bunt Żeligowskiego), 9 października 1920 był jednym z sygnatariuszy odezwy „Do ludności Litwy Środkowej”, którzy jako członkowie Tymczasowej Komisji Rządzącej podpisali ją obok generała[10][11][12]. W strukturze Tymczasowej Komisji Rządzącej 12 października 1920 został mianowany przez Naczelnego Dowódcę Wojsk Litwy Środkowej gen. Lucjana Żeligowskiego na stanowisko dyrektora Departamentu Obrony Krajowej[13].

W latach 20. II Rzeczypospolitej był oficerem 1 pułku saperów w Modlinie[14][15]. Został awansowany do stopnia pułkownika saperów ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919[16][17][18]. Został mianowany attaché wojskowym w Konstantynopolu i pełnił tę funkcję[19][20] od 1921 do 1924. Z dniem 31 grudnia 1924 został przeniesiony w stan nieczynny na okres dwóch lat, otrzymując zgodę na wykonywanie zawodu cywilnego[21]. W 1928 jako oficer nadetatowy 1 pułku saperów pozostawał w dyspozycji szefa Departamentu Inżynierii Ministerstwa Spraw Wojskowych[22]. Z dniem 31 marca 1929 został przeniesiony w stan spoczynku[23]. W 1934 jako pułkownik w stanie spoczynku był przydzielony do Oficerskiej Kadry Okręgowej nr I jako oficer przewidziany do użycia w czasie wojny i pozostawał wówczas w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Warszawa Miasto III[24]. Pełnił funkcję prezesa komitetu wykonawczego Związku Kaniowczyków i Żeligowczyków. Pracował w firmie A. Jurzykowski S.A.[1], później od 1935 aż do śmierci prowadził wraz z bratem własną firmę produkcyjno-handlową[3].

Był autorem relacji pt. O tworzeniu się II Korpusu Polskiego na Ukrainie[25] i publikacji Z dziejów Kaniowa.

Był mężem Janiny z Potockich (1886–1988), z którą miał trzy córki: Halinę, Irenę i Janinę (1916–1996)[26].

Zginął w nocy z 17 na 18 lutego 1943 we własnym mieszkaniu z rąk gestapowców podczas próby aresztowania. Spoczywa, razem z żoną, na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach (kwatera B12-1-14)[26].

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b c d e f g h Stanisław Łoza (red.): Czy wiesz kto to jest? Uzupełnienia i sprostowania. Warszawa: Wydawnictwo Głównej Księgarni Wojskowej, 1939, s. 20. [dostęp 2021-07-01].
  2. ↑ Spis zmarłych. Nazwiska z zakresu Boa-Bocz [online] [dostęp 2021-07-01] (pol.).
  3. ↑ a b c d e f g h i Zapomniany bohater - Leon Bobicki [online], Portal Warszawski, 28 czerwca 2021 [dostęp 2021-07-01] (pol.).
  4. ↑ Zbigniew Markowiak: 6. Wojsko Polskie na Wschodzie. komb.agh.edu.pl. [dostęp 2015-11-11].
  5. ↑ Mieczysław Wrzosek. Dokumenty polskiego ruchu wojskowego w formacjach rosyjskiego frontu rumuńskiego i losy II Korpusu Wojsk Polskich 1917–1918. „Studia Podlaskie”. XVIII, s. 329–420, 2009/2010. 
  6. ↑ Jacek Woyno: Materiały archiwalne do dziejów polskich formacji wojskowych w Rosji (1914–1920). Centralne Archiwum Wojskowe. s. 19. [dostęp 2015-11-11].
  7. ↑ Dziennik Rozkazów Wojskowych Nr 93 z 25 października 1919 roku, poz. 3533.
  8. ↑ Piotr Krzysztof Marszałek. Wojskowy Gubernator Warszawy. Sierpień–wrzesień 1920 roku. „Acta Universitatis Wratislaviensis”. 2616, s. 237–260, 2004. Wrocław. 
  9. ↑ Zmiany w w placówce w Attaché Wojskowego w Rzymie. pilsudski.org. [dostęp 2015-11-11].
  10. ↑ Do ludności Litwy Środkowej. „Dziennik Urzędowy Tymczasowej Komisji Rządzącej”, s. 1–2, nr 1 z 17 listopada 1920. Tymczasowa Komisja Rządząca. 
  11. ↑ Odezwa rządu Litwy środkowej. „Kurjer Warszawski”, s. 1–2, nr 296 z 25 października 1920. 
  12. ↑ Joanna Gierowska-Kałłaur. Straż Kresowa wobec kwestii białoruskiej. Deklaracje i praktyka. „Studia z Dziejów Rosji i Europy Środkowo-Wschodniej”. XLIV, s. 32, 2009. ISSN 1230-5057. 
  13. ↑ Dekret no 2 Naczelnego dowódcy Wojsk Litwy Środkowej. „Dziennik Urzędowy Tymczasowej Komisji Rządzącej”, s. 2, nr 1 z 17 listopada 1920. Tymczasowa Komisja Rządząca. 
  14. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 873.
  15. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 797, 827.
  16. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 905.
  17. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 827.
  18. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 590.
  19. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 1547.
  20. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 797.
  21. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 19 z 20 lutego 1925 roku, s. 82.
  22. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 581.
  23. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 3 z 29 stycznia 1929 roku, s. 34.
  24. ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 349, 852.
  25. ↑ Jacek Woyno: Materiały archiwalne do dziejów polskich formacji wojskowych w Rosji (1914–1920). Centralne Archiwum Wojskowe. s. 12. [dostęp 2015-11-11].
  26. ↑ a b Wyszukiwarka cmentarna --- Warszawskie cmentarze [online], www.cmentarzekomunalne.com.pl [dostęp 2021-07-01].
  27. ↑ M.P. z 1925 r. nr 102, poz. 438 „za zasługi położone przy zawieraniu umów międzynarodowych”.
  28. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 12 z 3 marca 1926 r.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Leon_Bobicki&oldid=73283210”