Leon Julian Padlewski

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Leon Julian Padlewski
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

24 kwietnia 1870
Odessa

Data i miejsce śmierci

8 września 1943
Warszawa

Specjalność: bakteriologia
Alma Mater

Wojskowa Akademia Lekarska w Petersburgu

Profesura

1923

Nauczyciel akademicki
Uczelnia

Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu

Dziekan Wydziału Lekarskiego
Odznaczenia
Złote i Srebrne Promienie Orderu Wschodzącego Słońca (Japonia) Order Świętego Włodzimierza III klasy (Imperium Rosyjskie)
Grób Leona Juliana Padlewskiego
Herb Ślepowron

Leon Julian Józef Padlewski herbu Ślepowron (ur. 12 kwietnia?/24 kwietnia 1870 w Odessie, zm. 8 września 1943 w Warszawie) – polski lekarz bakteriolog.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Syn Włodzimierza Romualda (1815–1886) i Zofii z Czerniawskich, brat Józefa (1863–1943), polskiego architekta. Bratankiem Leona Juliana był Włodzimierz Padlewski, polski architekt żyjący 103 lata. Leon Julian Padlewski 20 lipca 1910 poślubił Nadzieję Beresteniew, pianistkę. Ich syn, Roman, był kompozytorem.

Leon Padlewski kończył z medalem złotym gimnazjum w Jekaterynodarze na Kaukazie (1890). Następnie studiował w Wojskowej Akademii Lekarskiej w Petersburgu, którą ukończył w 1895. W latach 1897–1898 badał bakteriologię zimnicy i durów na Kaukazie oraz czerwonki w Japonii. W latach 1903–1908 (z 2-letnią przerwą podczas wojny rosyjsko-japońskiej) pracował w Akademii i Instytucie Medycyny Doświadczalnej w Petersburgu. Badał epidemie dżumy w Indiach, Chinach, Mongolii, Mandżurii i Kraju Zabajkalskim (w latach 1899, 1901–1902, 1904–1905, 1911). Brał udział w pracach komisji międzynarodowej do walki z dżumą oraz ekspedycji Instytutu Pasteura, pod kierunkiem prof. Miecznikowa, dla badań nad dżumą i gruźlicą w stepach kirgiskich i kałmuckich. Zorganizował w Moskwie zakład mikrobiologii „Imunitet” oraz Instytut Bakteriologii w Jekaterynosławiu (1913). Początkowo pracował jako dyrektor zakładu mikrobiologii, od 1918 jako profesor katedry mikrobiologii w Jekaterynosławiu.

Brał udział w powstaniu bokserów w Chinach (1899–1900), wojnie rosyjsko-japońskiej (1904–1905) i I wojnie światowej (1914–1918).

Od 1922 pracował na Uniwersytecie Poznańskim jako zastępca profesora bakteriologii, od 1923 profesor nadzwyczajny w katedrze mikrobiologii, w latach 1931–1933 dziekan Wydziału Lekarskiego. W 1931 został członkiem Polskiej Akademii Umiejętności[1]. Rozprawy naukowe ogłaszał w językach polskim i rosyjskim[2].

Zmarł 8 września 1943 w Warszawie. Pochowany na Cmentarzu w Wilanowie[3].

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]