Leon Kaleta

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Leon Kaleta
major major
Data i miejsce urodzenia

1 lutego 1912
Sobowice

Data i miejsce śmierci

4 stycznia 2022
Pińczów

Przebieg służby
Siły zbrojne

Wojsko Polskie
Bataliony Chłopskie
Armia Krajowa

Jednostki

3 Pułk Piechoty Legionów
Pułk KOP „Czortków”
4 Pułk Piechoty Legionów

Główne wojny i bitwy

II wojna światowa

Odznaczenia
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski

Leon Kaleta (ur. 1 lutego 1912 w Sobowicach, zm. 4 stycznia 2022 w Pińczowie[1]) – znany z długowieczności polski uczestnik II wojny światowej, major WP w stanie spoczynku[2].

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w Sobowicach na terenie ówczesnej guberni kieleckiej w Imperium Rosyjskim. W 1934 został wcielony na rok do armii[3]. Początkowo służył w 3 Pułku Piechoty Legionów w Jarosławiu, później w jednostce łączności Pułku Korpusu Ochrony Pogranicza „Czortków”[2]. We wrześniu 1939 roku został zmobilizowany do stacjonującego w Kielcach – 4. Pułku Piechoty Legionów[4]. Brał udział w polskiej wojnie obronnej września 1939 w trakcie, której dostał się do niewoli sowieckiej, a następnie niemieckiej z której zbiegł. W trakcie okupacji służył w Batalionach Chłopskich, a następnie Armii Krajowej[5].

Po wojnie powrócił do rodzinnej miejscowości. Był aktywnym działaczem ruchu ludowego. W latach 80. XX wieku założył w Sobowicach Niezależny Samorządny Związek Zawodowy Rolników Indywidualnych „Solidarność”[5].

W 2015 został awansowany na porucznika[6], a w 2019 na majora WP w stanie spoczynku[7].

1 lutego 2021 z okazji 109. urodzin został udekorowany Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski „za wybitne zasługi dla niepodległości Rzeczypospolitej Polskiej”[2][8][9].

Leon Kaleta w chwili śmierci był najstarszym polskim oficerem[2] i drugim pod względem wieku mężczyzną w Polsce.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]