Leon Wernic (oficer)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
(Przekierowano z Leon Leszek Wernic)
Leon Leszek Mariusz Wernic
Ilustracja
major dyplomowany piechoty major dyplomowany piechoty
Data i miejsce urodzenia

8 grudnia 1897
Warszawa

Data i miejsce śmierci

18 marca 1969
Warszawa

Przebieg służby
Lata służby

1915–1946

Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier
Wojsko Polskie

Formacja

Legiony Polskie

Jednostki

17 Dywizja Piechoty
31 Pułk Piechoty
Armia „Łódź”

Stanowiska

szef sztabu dywizji
dowódca batalionu
oficer sztabu armii

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-ukraińska
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa
kampania wrześniowa

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Niepodległości Krzyż Walecznych (1920–1941, czterokrotnie) Złoty Krzyż Zasługi Srebrny Krzyż Zasługi Krzyż Zasługi Wojsk Litwy Środkowej Medal Pamiątkowy Jubileuszowy 10 Rocznicy Wojny Niepodległościowej

Leon Leszek Mariusz Wernic[1] (ur. 8 grudnia 1897 w Warszawie, zm. 18 marca 1969 tamże) – major dyplomowany piechoty Wojska Polskiego.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Grób Leona Wernica na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie

Był synem lekarza Leona Wernica i Haliny z Przedrzymirskich, starszym bratem pisarza i publicysty Wiesława Wernica. Działał w skautingu, w 1915 wstąpił do Polskiej Organizacji Wojskowej, a od 1918 walczył w szeregach Legionów Polskich w Galicji Wschodniej z Ukraińcami brał udział w 1920 wojnie polsko-bolszewickiej oraz walczył na froncie białorusko-litewskim[2]. 21 grudnia 1920 roku został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 roku w stopniu porucznika, w piechocie, w grupie oficerów byłych Legionów Polskich[3].

1 czerwca 1921 roku pełnił służbę w Adiutanturze szefa Sztabu Generalnego, a jego oddziałem macierzystym był 8 Pułk Piechoty Legionów[4]. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu porucznika ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 roku i 341. lokatą w korpusie oficerów piechoty, a jego oddziałem macierzystym był nadal 8 pp Leg.[5]. W tym samym roku został przydzielony do Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie, w charakterze słuchacza Kursu Normalnego[6] Z dniem 1 października 1924, po ukończeniu kursu i otrzymaniu dyplomu naukowego oficera Sztabu Generalnego, został przydzielony do Oddziału IIIa Biura Ścisłej Rady Wojennej w Warszawie, pozostając oficerem nadetatowym 8 pp Leg.[7][8][9] 1 grudnia 1924 roku został mianowany kapitanem ze starszeństwem z 15 sierpnia 1924 roku i 46. lokatą w korpusie oficerów piechoty[10]. Następnie został przeniesiony do 4 pułku strzelców podhalańskich w Cieszynie[11]. Od 1930 oficer II Oddziału SG[12][13]. W czerwcu 1933 został przeniesiony do 51 pułku piechoty w Brzeżanach na stanowisko dowódcy kompanii[14]. 27 czerwca 1935 został mianowany majorem ze starszeństwem z 1 stycznia 1935 i 6. lokatą w korpusie oficerów piechoty[15]. W październiku tego roku został przydzielony do 17 Dywizji Piechoty w Gnieźnie na stanowisko szefa sztabu. Od 1937 do marca 1939 dowódca I baonu 31 pułku piechoty w Łodzi. Następnie ponownie w II Oddziale SG. Skierowany przed wybuchem wojny do Oddziału II Sztabu Armii „Łódź”.

Na stanowisku oficera sztabu walczył w wojnie obronnej 1939 roku oraz uczestniczył w obronie Warszawy[16]. Od 29 września 1939, po kapitulacji stolicy, przebywał w niewoli niemieckiej, w Oflagu IV A Hohnstein. W lutym 1946 wrócił do kraju[17]. Po powrocie został dziennikarzem. Pochowany na cmentarzu Powązki Wojskowe w Warszawie (kwatera B18-1-29)[18].

Leon Wernic był żonaty z Zofią Chodkowską, która z dwoma synami została w Warszawie. Starszy syn Zbigniew (ur. 1925) kapral podchorąży ZWZ-AK „Madagaskar – Garłuch”, ps. Cezar został aresztowany i z innymi więźniami Pawiaka rozstrzelany 21 lipca 1944. Młodszy syn Andrzej (1930–2019) był uczestnikiem powstania warszawskiego. Za wykazaną dzielność i żołnierskie zasługi na polu walki został odznaczony Krzyżem Walecznych. Po wojnie był historykiem i dziennikarzem[19]. Zmarł 13 maja 2019 w wieku 88 lat w Warszawie.

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 14 z 5 listopada 1928 roku, s. 394, na podstawie świadectwa urodzenia i chrztu sprostowano imiona kpt. Szt. Gen. Leszka Leona Wernica z „Leszek Leon” na „Leon Leszek Mariusz”.
  2. Polacy z wyboru Rodzina Werniców
  3. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 49 z 22 grudnia 1920 roku, s. 1331.
  4. Spis oficerów 1921 ↓, s. 47, 939.
  5. Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 77.
  6. Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 146, 424, 1502.
  7. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 103 z 2 października 1924 roku, s. 568.
  8. Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 35, 140, 368.
  9. Lista oficerów SG 1925 ↓, s. 16.
  10. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 131 z 17 grudnia 1924 roku, s. 738.
  11. Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 104, 206.
  12. Lista oficerów dyplomowanych 1931 ↓, s. 13.
  13. Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 50, 422.
  14. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 8 z 28 czerwca 1933 roku, s. 132.
  15. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 9 z 28 czerwca 1935 roku, s. 70.
  16. Głowacki 1985 ↓, s. 285.
  17. informacje biograficzne wraz z odznaczeniami na stronie Bohaterowie 1939
  18. Wyszukiwarka cmentarna - Warszawskie cmentarze
  19. Informacje o żonie i synach
  20. Rómmel 1958 ↓, s. 378.
  21. M.P. z 1933 r. nr 63, poz. 81 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
  22. Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 50.
  23. M.P. z 1932 r. nr 65, poz. 87 „za zasługi na polu organizacji wojska”.
  24. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 12 z 3 marca 1926 roku, s. 70.
  25. Dz. Pers. MSWojsk. Nr 12 z 6 sierpnia 1929 r., s. 242.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]