Leon Wernic (oficer)
major dyplomowany piechoty | |
Data i miejsce urodzenia |
8 grudnia 1897 |
---|---|
Data i miejsce śmierci |
18 marca 1969 |
Przebieg służby | |
Lata służby |
1915–1946 |
Siły zbrojne | |
Formacja | |
Jednostki | |
Stanowiska |
szef sztabu dywizji |
Główne wojny i bitwy |
I wojna światowa |
Odznaczenia | |
Leon Leszek Mariusz Wernic[1] (ur. 8 grudnia 1897 w Warszawie, zm. 18 marca 1969 tamże) – major dyplomowany piechoty Wojska Polskiego.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Był synem lekarza Leona Wernica i Haliny z Przedrzymirskich, starszym bratem pisarza i publicysty Wiesława Wernica. Działał w skautingu, w 1915 wstąpił do Polskiej Organizacji Wojskowej, a od 1918 walczył w szeregach Legionów Polskich w Galicji Wschodniej z Ukraińcami brał udział w 1920 wojnie polsko-bolszewickiej oraz walczył na froncie białorusko-litewskim[2]. 21 grudnia 1920 roku został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 roku w stopniu porucznika, w piechocie, w grupie oficerów byłych Legionów Polskich[3].
1 czerwca 1921 roku pełnił służbę w Adiutanturze szefa Sztabu Generalnego, a jego oddziałem macierzystym był 8 Pułk Piechoty Legionów[4]. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu porucznika ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 roku i 341. lokatą w korpusie oficerów piechoty, a jego oddziałem macierzystym był nadal 8 pp Leg.[5]. W tym samym roku został przydzielony do Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie, w charakterze słuchacza Kursu Normalnego[6] Z dniem 1 października 1924, po ukończeniu kursu i otrzymaniu dyplomu naukowego oficera Sztabu Generalnego, został przydzielony do Oddziału IIIa Biura Ścisłej Rady Wojennej w Warszawie, pozostając oficerem nadetatowym 8 pp Leg.[7][8][9] 1 grudnia 1924 roku został mianowany kapitanem ze starszeństwem z 15 sierpnia 1924 roku i 46. lokatą w korpusie oficerów piechoty[10]. Następnie został przeniesiony do 4 pułku strzelców podhalańskich w Cieszynie[11]. Od 1930 oficer II Oddziału SG[12][13]. W czerwcu 1933 został przeniesiony do 51 pułku piechoty w Brzeżanach na stanowisko dowódcy kompanii[14]. 27 czerwca 1935 został mianowany majorem ze starszeństwem z 1 stycznia 1935 i 6. lokatą w korpusie oficerów piechoty[15]. W październiku tego roku został przydzielony do 17 Dywizji Piechoty w Gnieźnie na stanowisko szefa sztabu. Od 1937 do marca 1939 dowódca I baonu 31 pułku piechoty w Łodzi. Następnie ponownie w II Oddziale SG. Skierowany przed wybuchem wojny do Oddziału II Sztabu Armii „Łódź”.
Na stanowisku oficera sztabu walczył w wojnie obronnej 1939 roku oraz uczestniczył w obronie Warszawy[16]. Od 29 września 1939, po kapitulacji stolicy, przebywał w niewoli niemieckiej, w Oflagu IV A Hohnstein. W lutym 1946 wrócił do kraju[17]. Po powrocie został dziennikarzem. Pochowany na cmentarzu Powązki Wojskowe w Warszawie (kwatera B18-1-29)[18].
Leon Wernic był żonaty z Zofią Chodkowską, która z dwoma synami została w Warszawie. Starszy syn Zbigniew (ur. 1925) kapral podchorąży ZWZ-AK „Madagaskar – Garłuch”, ps. Cezar został aresztowany i z innymi więźniami Pawiaka rozstrzelany 21 lipca 1944. Młodszy syn Andrzej (1930–2019) był uczestnikiem powstania warszawskiego. Za wykazaną dzielność i żołnierskie zasługi na polu walki został odznaczony Krzyżem Walecznych. Po wojnie był historykiem i dziennikarzem[19]. Zmarł 13 maja 2019 w wieku 88 lat w Warszawie.
Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]
- Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari nr 14267 (29 września 1939)[20]
- Krzyż Niepodległości (16 marca 1933)[21]
- Krzyż Walecznych (czterokrotnie)[22]
- Złoty Krzyż Zasługi
- Srebrny Krzyż Zasługi (18 marca 1932)[23]
- Krzyż Zasługi Wojsk Litwy Środkowej (3 marca 1926)[24]
- Odznaka „Zasłużonego Działacza Towarzystwa Rozwoju Ziem Zachodnich”
- Medal 10 Rocznicy Wojny Niepodległościowej (Łotwa)[25]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 14 z 5 listopada 1928 roku, s. 394, na podstawie świadectwa urodzenia i chrztu sprostowano imiona kpt. Szt. Gen. Leszka Leona Wernica z „Leszek Leon” na „Leon Leszek Mariusz”.
- ↑ Polacy z wyboru Rodzina Werniców
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 49 z 22 grudnia 1920 roku, s. 1331.
- ↑ Spis oficerów 1921 ↓, s. 47, 939.
- ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 77.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 146, 424, 1502.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 103 z 2 października 1924 roku, s. 568.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 35, 140, 368.
- ↑ Lista oficerów SG 1925 ↓, s. 16.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 131 z 17 grudnia 1924 roku, s. 738.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 104, 206.
- ↑ Lista oficerów dyplomowanych 1931 ↓, s. 13.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 50, 422.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 8 z 28 czerwca 1933 roku, s. 132.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 9 z 28 czerwca 1935 roku, s. 70.
- ↑ Głowacki 1985 ↓, s. 285.
- ↑ informacje biograficzne wraz z odznaczeniami na stronie Bohaterowie 1939
- ↑ Wyszukiwarka cmentarna - Warszawskie cmentarze
- ↑ Informacje o żonie i synach
- ↑ Rómmel 1958 ↓, s. 378.
- ↑ M.P. z 1933 r. nr 63, poz. 81 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 50.
- ↑ M.P. z 1932 r. nr 65, poz. 87 „za zasługi na polu organizacji wojska”.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 12 z 3 marca 1926 roku, s. 70.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. Nr 12 z 6 sierpnia 1929 r., s. 242.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2019-02-09].
- Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r. Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1921.
- Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Lista oficerów Sztabu Generalnego (stan z dnia 31 grudnia 1925 roku). Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1926.
- Lista oficerów dyplomowanych (stan z dnia 15 kwietnia 1931 roku). Warszawa: Sztab Główny, 1931.
- Juliusz Rómmel: Za honor i ojczyznę. Wspomnienia dowódcy armii „Łódź” i „Warszawa”. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo „Iskry”, 1958.
- Ludwik Głowacki: Obrona Warszawy i Modlina na tle kampanii wrześniowej 1939. Wyd. 5. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1985. ISBN 83-11-07109-8.
- Członkowie Polskiej Organizacji Wojskowej
- Ludzie urodzeni w Warszawie
- Majorowie piechoty II Rzeczypospolitej
- Odznaczeni Krzyżem Niepodległości
- Odznaczeni Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari (II Rzeczpospolita)
- Odznaczeni Krzyżem Walecznych (czterokrotnie)
- Odznaczeni Krzyżem Zasługi Wojsk Litwy Środkowej
- Odznaczeni Srebrnym Krzyżem Zasługi (II Rzeczpospolita)
- Odznaczeni Złotym Krzyżem Zasługi (II Rzeczpospolita)
- Oficerowie dyplomowani II Rzeczypospolitej
- Oficerowie wywiadu i kontrwywiadu II Rzeczypospolitej
- Pochowani na Powązkach-Cmentarzu Wojskowym w Warszawie
- Polacy odznaczeni Medalem 10 Rocznicy Wojny Niepodległościowej
- Szefowie sztabu 17 Wielkopolskiej Dywizji Piechoty
- Uczestnicy wojny polsko-bolszewickiej (strona polska)
- Urodzeni w 1897
- Zmarli w 1969