Leon Rapszewicz
.jpg)
| |
 podpułkownik piechoty
| |
| Data urodzenia |
18 czerwca 1894 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
5 listopada 1967 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
do 1934 |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki |
Wileński Pułk Strzelców |
| Stanowiska |
dowódca kompanii |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
   
| |
Leon Rapszewicz (ur. 18 czerwca 1894, zm. 5 listopada 1967 w Gdańsku) – podpułkownik piechoty Wojska Polskiego.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Został przyjęty do Wojska Polskiego i przydzielony do Wileńskiego pułku strzelców, w którym dowodził kompanią, a od kwietnia 1920 roku – III batalionem. W szeregach tego pułku walczył na wojnie z bolszewikami[1].
1 czerwca 1921 roku, w stopniu kapitana nadal pełnił służbę w Wileńskim pułku strzelców, który wkrótce otrzymał numer „85”[2]. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu majora ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 504. lokatą w korpusie oficerów piechoty, a jego oddziałem macierzystym był nadal 85 pułk piechoty[3]. 10 lipca 1922 roku został zatwierdzony na stanowisku dowódcy batalionu w 71 pułku piechoty w Ostrowi Łomżyńskiej[4]. W następnym roku dowodził I batalionem tego pułku[5]. Z dniem 1 października 1923 roku został odkomenderowany z macierzystego pułku do Powiatowej Komendy Uzupełnień Starogard na stanowisko I referenta[6]. W kwietniu 1924 roku został przydzielony do PKU Starogard na stanowisko I referenta, pozostając oficerem nadetatowym 71 pp[7][8]. W lutym 1926 roku został przeniesiony do macierzystego 71 pp z pozostawieniem w Starogardzie, w dyspozycji dowódcy Okręgu Korpusu Nr VIII[9]. We wrześniu tego roku został przydzielony do PKU Krzemieniec na stanowisko kierownika I referatu[10][11]. W grudniu 1927 roku został przeniesiony do kadry oficerów piechoty z pozostawieniem na dotychczas zajmowanym stanowisku[12]. 23 stycznia 1929 roku został mianowany podpułkownikiem ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1929 roku i 15. lokatą w korpusie oficerów piechoty[13]. W marcu tego roku został przesunięty ze stanowiska kierownika I referatu na stanowisko komendanta PKU Krzemieniec[14][15]. W czerwcu 1933 roku został przydzielony do PKU Łuniniec na stanowisko komendanta[16]. Z dniem 31 sierpnia 1934 roku został przeniesiony w stan spoczynku[17].
Po kampanii wrześniowej 1939 był internowany w obozie na Litwie[18].
Zmarł 5 listopada 1967 roku w Gdańsku. Został pochowany 8 listopada 1967 roku na cmentarzu Oliwskim (kwatera 3-9-2)[19].
Był mężem Heleny z Czechowskich (1904–1971)[20].
Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]
- Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari[21]
- Krzyż Walecznych (czterokrotnie)[22]
- Medal Niepodległości (27 czerwca 1938)[23]
- Krzyż Zasługi Wojsk Litwy Środkowej (3 marca 1926)[24]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Waligóra 1928 ↓, s. 10, 19, 20, 26.
- ↑ Spis oficerów 1921 ↓, s. 219, 839.
- ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 35.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 22 z 22 lipca 1922 roku, s. 552.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 328, 404.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 67 z 20 października 1923 roku, s. 718.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 42 z 29 kwietnia 1924 roku, s. 244.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 290, 348, 1348.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Dodatek do Nr 9 z 4 lutego 1926 roku, s. 2.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 41 z 30 września 1926 roku, s. 331.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 120, 170.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 28 z 23 grudnia 1927 roku. Dodatek Nr 1, s. 4.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 2 z 24 stycznia 1929 roku, s. 3.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 5 z 12 marca 1929 roku, s. 92.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 22, 516.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 8 z 28 czerwca 1933 roku, s. 130.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 14 z 22 grudnia 1934 roku, s. 283.
- ↑ Poszukiwanie zaginionych. „Kurjer Wileński”. Rok XIV, Nr 269 (4945), s. 4, 15 listopada 1939. Wilno. [dostęp 2021-06-07].
- ↑ Wyszukiwarka Cmentarze w Gdańsku [online], cmentarze-gdanskie.pl [dostęp 2021-06-06].
- ↑ Leon Rapszewicz [online], geni_family_tree [dostęp 2021-06-06] (pol.).
- ↑ Waligóra 1928 ↓, s. 35.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 22 „za czyny męstwa i odwagi wykazane w bojach toczonych w latach 1918–1921”.
- ↑ M.P. z 1938 r. nr 177, poz. 323 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 12 z 3 marca 1926 roku, s. 70.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2018-03-22].
- Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r.. Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1921.
- Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Bolesław Waligóra: Zarys historii wojennej 85-go Pułku Strzelców Wileńskich. Warszawa: Zakłady Graficzne „Polska Zjednoczona”, 1928, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920.
- Dowódcy batalionów 71 Pułku Piechoty (II RP)
- Komendanci uzupełnień II Rzeczypospolitej
- Odznaczeni Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari (II Rzeczpospolita)
- Odznaczeni Krzyżem Walecznych (II Rzeczpospolita)
- Odznaczeni Krzyżem Walecznych (czterokrotnie)
- Odznaczeni Krzyżem Zasługi Wojsk Litwy Środkowej
- Odznaczeni Medalem Niepodległości
- Oficerowie 85 Pułku Strzelców Wileńskich
- Pochowani na cmentarzu Oliwskim w Gdańsku
- Podpułkownicy piechoty II Rzeczypospolitej
- Polacy – oficerowie Imperium Rosyjskiego
- Polacy – żołnierze Armii Imperium Rosyjskiego w I wojnie światowej
- Uczestnicy wojny polsko-bolszewickiej (strona polska)
- Urodzeni w 1894
- Zmarli w 1967
- Żołnierze Wojska Polskiego internowani na Litwie w czasie II wojny światowej