Leon Strzelecki

Leon Strzelecki
	; Ppor. Leon Strzelecki w okresie służby w Legionach Polskich.
	generał brygady
Data i miejsce urodzenia	11 kwietnia 1895 ; Piotrków Trybunalski
Data i miejsce śmierci	7 września 1968 ; Londyn
	Przebieg służby
Lata służby	1914–1968
Siły zbrojne	Armia Austro-Węgier; Wojsko Polskie; Polskie Siły Zbrojne
Formacja	Legiony Polskie
Jednostki	1 Pułk Ułanów Legionów Polskich; 1 Pułk Szwoleżerów; 1 Pułk Ułanów Krechowieckich; Podolska Brygada Kawalerii
Stanowiska	dowódca szwadronu; dowódca dywizjonu; dowódca pułku; dowódca brygady
Główne wojny i bitwy	II wojna światowa; kampania wrześniowa; bitwa nad Bzurą; Obrona Warszawy
	Odznaczenia
	;
	Multimedia w Wikimedia Commons

Leon Strzelecki (ur. 11 kwietnia 1895 w Piotrkowie Trybunalskim, zm. 7 września 1968 w Londynie) – generał brygady Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 11 kwietnia 1895 w Piotrkowie Trybunalskim. Działał w skautingu. Od sierpnia 1914 do lipca 1917 służył Legionach Polskich. Oficer 1 pułku ułanów. 1 listopada 1916 awansował na podporucznika. Po kryzysie przysięgowym został internowany w Beniaminowie.

Od 1918 był oficerem 5 pułku ułanów na stanowisku dowódcy szwadronu^[1]. Od 1921 do 1926 w 1 pułku szwoleżerów Józefa Piłsudskiego pełnił obowiązki dowódcy dywizjonu, a następnie kwatermistrza^[1]. 31 marca 1924 awansował na majora ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1923 i 5. lokatą w korpusie oficerów jazdy^[2].

Podczas przewrotu majowego 1926 został ranny^[3]. 2 listopada 1926 został słuchaczem Kursu Normalnego Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie. 23 stycznia 1928 awansował na podpułkownika ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1928 i 11. lokatą w korpusie oficerów kawalerii^[4]. 31 października 1928, po ukończeniu studiów i otrzymaniu dyplomu naukowego oficera Sztabu Generalnego, został przydzielony do Centrum Wyszkolenia Kawalerii w Grudziądzu na stanowisko dyrektora nauk. We wrześniu 1930 został wyznaczony na stanowisko dowódcy 1 pułku Ułanów Krechowieckich w Augustowie^[5]. 10 grudnia 1931 awansował na pułkownika ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1932 i 4. lokatą w korpusie oficerów kawalerii^[6]. W latach 1934–1935 pełnił służbę w Generalnym Inspektoracie Sił Zbrojnych w Warszawie na stanowisku oficera do zleceń. Z dniem 6 marca 1935 został wyznaczony na stanowisko szefa Biura Inspekcji Generalnego Inspektoratu Sił Zbrojnych^[7].

W sierpniu 1939 objął dowództwo Podolskiej Brygady Kawalerii w Stanisławowie. Na czele tej wielkiej jednostki kawalerii walczył w kampanii wrześniowej. Uczestnik bitwy nad Bzurą i obrony Warszawy, gdzie był zastępcą dowódcy Zbiorczej Brygady Kawalerii^[8].

Po kapitulacji stolicy przebywał w obozach jenieckich. Od 1945 roku służył w 2 Korpusie we Włoszech. Od stycznia 1946 do 1947 dowódca 1 Pułku Ułanów Krechowieckich^[1]. Po demobilizacji mieszkał w Wielkiej Brytanii. Naczelny Wódz mianował go generałem brygady ze starszeństwem z 1 stycznia 1964^[9].

Zmarł 7 września 1968 w Londynie. Został pochowany na Cmentarzu South Ealing w Londynie^[9].

Awanse[edytuj | edytuj kod]

podporucznik – 1 listopada 1916
porucznik – 12 października 1918
rotmistrz – 3 maja 1922 zweryfikowany ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919
major – 31 marca 1924 ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1923 i 5. lokatą w korpusie oficerów jazdy
podpułkownik – 23 stycznia 1928 ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1928 i 11. lokatą w korpusie oficerów kawalerii
pułkownik – 10 grudnia 1931 ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1932 i 4. lokatą w korpusie oficerów kawalerii
generał brygady – ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1964

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari (30 czerwca 1921)^[10]
Krzyż Niepodległości (12 maja 1931)^[11]
Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (11 listopada 1936)^[12]
Krzyż Walecznych (czterokrotnie, po raz pierwszy w 1921)^[13]
Złoty Krzyż Zasługi (24 maja 1929)^[14]
Srebrny Krzyż Zasługi
Odznaka Pamiątkowa Generalnego Inspektora Sił Zbrojnych (12 maja 1936)
Krzyż Komandorski Orderu Krzyża Orła (Estonia, 1937)
Krzyż Oficerski Orderu św. Sawy (Jugosławia, 24 czerwca 1929)^[15]
Krzyż Oficerski Orderu Legii Honorowej (Francja, 1936)^[16]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ ^a ^b ^c O kawalerii polskiej XX wieku s. 23–24.
↑ Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 32 z 02.04.1924 r.
↑ Trzecia lista zabitych i rannych. „Kurier Warszawski”, s. 19, Nr 133 z 16 maja 1926.
↑ Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 3 z 28.01.1928 r.
↑ Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 14 z 20.09.1930 r.
↑ Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 10 z 11.12.1931 r.
↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 31 sierpnia 1935 roku, s. 94.
↑ Głowacki 1985 ↓, s. 240, 308.
↑ ^a ^b Kryska-Karski i Żurakowski 1991 ↓, s. 171.
↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 28 z 16 lipca 1921 roku, s. 1149.
↑ M.P. z 1931 r. nr 111, poz. 163 „za pracę w dziele odzyskania Niepodległości”.
↑ M.P. z 1936 r. nr 263, poz. 468 „za zasługi w służbie wojskowej”.
↑ Rozkaz Ministra Spraw Wojskowych L. 2142 z 1921 r. (Dziennik Personalny z 1922 r. Nr 1, s. 77)
↑ M.P. z 1929 r. nr 123, poz. 302 „za zasługi na polu wyszkolenia wojska”.
↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 19 z 12 grudnia 1929 roku, s. 361.
↑ Wysokie odznaczenia dla polskich gości. „Nowy Kurjer”, s. 2, Nr 205 z 4 września 1936.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2018-03-22].
Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
Ludwik Głowacki: Obrona Warszawy i Modlina na tle kampanii wrześniowej 1939. Wyd. 5. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1985. ISBN 83-11-07109-8.
Ryszard Juszkiewicz, Andrzej Urbaniak, Dowódcy Polskiego Września, Ciechanów 1989.
Tadeusz Kryska-Karski, Stanisław Żurakowski: Generałowie Polski niepodległej. Warszawa: Editions Spotkania, 1991.
Cezary Leżeński, Lesław Kukawski: O kawalerii polskiej XX wieku. Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 1991. ISBN 83-04-03364-X.
Jarosław Szlaszyński, 1 Pułk Ułanów Krechowieckich w Augustowie, „Rocznik Augustowsko-Suwalski” t. VI, s. 89–122, 2006. Suwałki: Augustowsko-Suwalskie Towarzystwo Naukowe. ISSN 1730-9875.

[leżeński-1] O kawalerii polskiej XX wieku s. 23–24.

[2] Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 32 z 02.04.1924 r.

[3] Trzecia lista zabitych i rannych. „Kurier Warszawski”, s. 19, Nr 133 z 16 maja 1926.

[4] Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 3 z 28.01.1928 r.

[5] Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 14 z 20.09.1930 r.

[6] Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 10 z 11.12.1931 r.

[CITEREFDz._Pers._MSWojsk.Nr_11_z_31_sierpnia_1935_roku,_s._94-7] Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 31 sierpnia 1935 roku, s. 94.

[CITEREFGłowacki1985240,_308-8] Głowacki 1985 ↓, s. 240, 308.

[CITEREFKryska-KarskiŻurakowski1991171-9] Kryska-Karski i Żurakowski 1991 ↓, s. 171.

[CITEREFDz._Pers._MSWojsk.Nr_28_z_16_lipca_1921_roku,_s._1149-10] Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 28 z 16 lipca 1921 roku, s. 1149.

[11] M.P. z 1931 r. nr 111, poz. 163 „za pracę w dziele odzyskania Niepodległości”.

[12] M.P. z 1936 r. nr 263, poz. 468 „za zasługi w służbie wojskowej”.

[13] Rozkaz Ministra Spraw Wojskowych L. 2142 z 1921 r. (Dziennik Personalny z 1922 r. Nr 1, s. 77)

[14] M.P. z 1929 r. nr 123, poz. 302 „za zasługi na polu wyszkolenia wojska”.

[CITEREFDz._Pers._MSWojsk.Nr_19_z_12_grudnia_1929_roku,_s._361-15] Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 19 z 12 grudnia 1929 roku, s. 361.

[16] Wysokie odznaczenia dla polskich gości. „Nowy Kurjer”, s. 2, Nr 205 z 4 września 1936.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]

[10]

[11]

[12]

[13]

[14]

[15]

[16]