Leonard Stahl

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Leonard Stahl
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

18 października 1866
Podgórze, Cesarstwo Austrii

Data i miejsce śmierci

3 grudnia 1929
Lwów, Polska

Edukacja

doktor

Odznaczenia
Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Niepodległości Krzyż Walecznych (1920–1941, dwukrotnie)
Multimedia w Wikimedia Commons

Leonard Stahl (ur. 18 października 1866 w Podgórzu[1], zm. 3 grudnia 1929 we Lwowie) – wiceprezydent Lwowa.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Kształcił się w C. K. Gimnazjum im. Franciszka Józefa we Lwowie, gdzie w 1884 ukończył VIII klasę i zdał egzamin dojrzałości (w jego klasie byli m.in. Antoni Borzemski, Jan Rucker)[2][3]. Uzyskał stopień naukowy doktora.

Jako radca prokuratorii skarbu we Lwowie został dyrektorem Towarzystwa Budowy Tanich Domów dla Urzędników we Lwowie[4]. W czerwcu 1911 wybrany II wiceprezydentem Lwowa[5]. Był członkiem Ligi Narodowej przed 1914[6].

Podczas I wojny światowej po inwazji rosyjskiej 20 czerwca 1915 został przymusowo wywieziony przez władze rosyjskie do Kijowa w grupie zakładników[7]. obrońca Lwowa w listopadzie 1918, ówczesny członek Komitetu Obywatelskiego i Polskiego Komitetu Narodowego we Lwowie[8], został członkiem powołanego 23 listopada 1918 Tymczasowego Komitetu Rządzącego we Lwowie[9]. Uczestnik wojny polsko-bolszewickiej w 1920, był członkiem prezydium Obywatelskiego Komitetu Wykonawczego Obrony Państwowej we Lwowie i przedstawicielem Obywatelskiego Komitetu Wykonawczego Obrony Państwa w Warszawie w 1920[10]. Członek Rady Naczelnej Związku Ludowo-Narodowego. Członek Prezydium Rady Dzielnicowej Stronnictwa Narodowego. Prezes klubu Czarni Lwów w latach 1913-1924. Został członkiem komitetu pierwszej ogólnopolskiej Wystawy Budowlanej we Lwowie organizowanej we wrześniu 1926 podczas Targów Wschodnich[11].

Ojciec Zdzisława Stahla. Jego pogrzeb był manifestacją ludności[12]. Został pochowany na Cmentarzu Obrońców Lwowa[13].

Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Leonard Stahl www.ipsb.nina.gov.pl
  2. ↑ Kronika miejscowa i zamiejscowa. „Gazeta Narodowa”, s. 2, Nr 137 z 17 czerwca 1884. 
  3. ↑ Sprawozdanie Dyrekcyi C. K. Gimnazyum Lwowskiego im. Franciszka Józefa za rok szkolny 1884. Lwów: 1884, s. 76.
  4. ↑ Pożyteczna instytucya. „Nowości Illustrowane”. Nr 40, s. 3, 6 października 1906. 
  5. ↑ Zmiany w prezydyum miast Lwowa. „Nowości Illustrowane”. Nr 24, s. 2, 17 czerwca 1911. 
  6. ↑ Stanisław Kozicki, Historia Ligi Narodowej (okres 1887-1907), Londyn 1964, s. 584.
  7. ↑ Wspomnienia b. zakładników rosyjskich. „Nowości Illustrowane”. Nr 27, s. 5, 4 lipca 1925. 
  8. ↑ Eugeniusz Romer, Pamiętnik Paryski 1918-1919, t. I, Warszawa 2010, s. 34.
  9. ↑ Agnieszka Biedrzycka: Kalendarium Lwowa 1918–1939. Kraków: 2012, s. 1-2. ISBN 97883-242-1542-3.
  10. ↑ Obrona państwa w 1920 roku, Warszawa 1923, s. 549.
  11. ↑ Kronika. Pierwsza ogólnopolska wystawa budowlana we Lwowie. „Architektura i Budownictwo”, s. 34, Zeszyt 5 z czerwca 1926. 
  12. ↑ Kronika. Pogrzeb Leonarda Stahla. „Gazeta Lwowska”, s. 4, Nr 281 z 6 grudnia 1929. 
  13. ↑ Spis bohaterów pochowanych na Cmentarzu Obrońców Lwowa. W: Orlętom. Straż mogił polskich bohaterów. Przewodnik po cmentarzu obrońców Lwowa. Lwów: 1934, s. 48.
  14. ↑ Order Odrodzenia Polski. Trzechlecie pierwszej kapituły 1921–1924. Warszawa: Prezydium Rady Ministrów, 1926, s. 21.
  15. ↑ M.P. z 1933 r. nr 292, poz. 318.
  16. ↑ Rozkazy Ministra Spraw Wojskowych. Nadaję Krzyż Walecznych. „Dziennik Personalny”. Nr 12, s. 375, 15 maja 1922. 
  17. ↑ Rozporządzenie Kierownika MSWojsk. L. 6285/22 G.M.I. (Dziennik Personalny z 1922 r. Nr 11, s. 348)

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Leonard_Stahl&oldid=71768729”