Leonia Rudzka
| |
| Data i miejsce urodzenia |
15 marca 1858 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
20 lutego 1929 |
| Zawód, zajęcie |
nauczycielka |
| Odznaczenia | |
| |
Leonia Rudzka, właśc. Leontyna Barbara Rudzka (ur. 15 marca 1858 w majątku Wola Ługowa nad Pilicą, zm. 20 lutego 1929 w Konstancinie) – polska nauczycielka, właścicielka pensji dla dziewcząt w Warszawie
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Urodziła się w rodzinie Józefa, właściciela majątku Wola Ługowa nad Pilicą i Anny z Domańskich. Ukończyła pensję Heleny Budzińskiej w Warszawie. Po zdaniu egzaminu nauczycielskiego dla szkół żeńskich podjęła pracę nauczycielki języka niemieckiego i geografii na pensji Jadwigi Papi w Warszawie. W roku 1887 została właścicielką tej pensji oraz pensjonatu dla uczennic. Pensja znajdowała się pod adresem Zielna 13. Rudzka prowadziła ją aż do śmierci.
Do I wojny światowej pensja poza oficjalną działalnością pedagogiczną prowadziła tajne nauczanie przedmiotów zabronionych tj. języka polskiego, literatury i historii narażając prowadzącą na policyjne represje.
W 1906 roku, Rudzka zorganizowała dwuletnie kursy pedagogiczne o kierunku humanistycznym i przyrodniczym. W latach 1916–1917, brała udział w pracach nad ujednolicaniem programów nauczania i egzaminów dojrzałości prowadzonych przez Departament Szkolny Tymczasowej Rady Stanu. Uczestniczyła w Międzynarodowym Zjeździe Nowej Szkoły w Locarno, w 1927 roku. Zmarła w Konstancinie 20 lutego 1929 roku. Została pochowana na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie. Leonia Rudzka była właścicielką dwóch konstancińskich willi – „Leonówki” i „Białej”. W 1912 roku uruchomiła w „Leonówce” trzy pierwsze klasy nowej szkoły powszechnej z internatem. W 1929 roku, po jej śmierci, szkołę przejęły jej siostrzenice Maria i Jadwiga Domańskie i przekształciły ją w Gimnazjum Koedukacyjne Rozwojowe z internatem istniejące do 1936 roku. Spoczywa na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kwatera 41-5-12)[1].
Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]
- Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (30 kwietnia 1927)[2]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Cmentarz Stare Powązki: JÓZEF RUDZKI, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2021-03-21].
- ↑ M.P. z 1927 r. nr 100, poz. 246 „za sumienną, owocną i długoletnią pracę na polu nauczania i wychowania dziewcząt w duchu narodowym”.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Szkoła przyszłości. „Świat, 1909, nr 35”.
- Biogram Leonii Rudzkiej na stronie Muzeum Konstancina. [dostęp 2021-04-22].
- Leonia Rudzka i jej szkoła w Warszawie przy ul. Zielnej 13 (1887-1994). Warszawa: 1998.
- Krystyna Machlejd: Saga ulrichowsko-machlejdowska. Warszawa: 2006. ISBN 83-88477-55-2.
