Leonid-Otto Sirelius

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Leonid-Otto Sirelius
Леонид-Отто Оттович Сирелиус
ilustracja
generał piechoty generał piechoty
Data i miejsce urodzenia

14 maja 1859
Petersburg

Data i miejsce śmierci

1918/1920 lub ok. 1930
prawdopodobnie Piotrogród lub Finlandia

Przebieg służby
Lata służby

1877–1917, 1917–1918

Siły zbrojne

Armia Imperium Rosyjskiego
Biała Armia

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa:

wojna domowa w Rosji

Odznaczenia
Order Świętej Anny III klasy (Imperium Rosyjskie) Order Świętej Anny II klasy (Imperium Rosyjskie) Order Świętej Anny I klasy (Imperium Rosyjskie) Cesarski i Królewski Order Świętego Stanisława II klasy (Imperium Rosyjskie) Cesarski i Królewski Order Świętego Stanisława I klasy (Imperium Rosyjskie) Order Świętego Włodzimierza III klasy (Imperium Rosyjskie) Order Świętego Włodzimierza II klasy (Imperium Rosyjskie) Cesarski i Królewski Order Orła Białego (Imperium Rosyjskie) Komandor 1. klasy Orderu Miecza (Szwecja) Komandor 1. Stopnia Orderu Danebroga (Dania) Komandor Królewskiego Norweskiego Orderu Świętego Olafa

Leonid-Otto Ottowicz Sirelius zwany też Otto Leonidas (ros. Леонид-Отто Оттович Сирелиус; ur. 2 maja?/14 maja 1859 w Petersburgu, dokładna data śmierci nieznana, najprawdopodobniej w 1918/1920 w Piotrogrodzie lub ok. 1930 w Finlandii) – generał piechoty Armii Imperium Rosyjskiego pochodzenia fińskiego. Znany też jako Otto Leonidas Sirelius.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w szlacheckiej rodzinie pochodzenia fińskiego[1]. Był synem generała majora Otto Arvida Ferdinanda Sireliusa (1818–1892) i Marii Stackelberg (1831–1907)[1]. Sireliusowie byli wyznania luterańskiego, a jego bracia także dosłużyli się wysokich stopni oficerskich w rosyjskiej armii[2]. Leonid-Otto swą służbę wojskową rozpoczął 27 sierpnia 1877 roku[3]. W 1879 roku ukończył 1 Pawłowską Szkołę Wojskową, a następnie został przyjęty do gwardii, gdzie służył w elitarnym Lejb-Gwardyjskim Pułku Preobrażeńskim[2]. W 1885 roku został absolwentem Mikołajewskiej Akademii Sztabu Generalnego, którą ukończył z wynikiem pierwszej kategorii[2]. W tym samym roku oddelegowany został do dyspozycji Wileńskiego Okręgu Wojskowego, a od listopada 1885 do grudnia 1887 roku służył jako adiutant w sztabie 26 Dywizji Piechoty[3]. Przez kolejny rok był przydzielony do Lejb-Gwardyjskiego Fińskiego Pułku, gdzie w ramach szkolenia oficerskiego dowodził batalionem[3]. Do 1890 roku służył w 2 Korpusie Armijnym, a następnie przez dwa lata pracował w sztabie generalnym[3]. Do października 1895 roku służyłw 4 Brygadzie Strzeleckiej, a następnie w latach 1895–1897 był oficerem przy sztabie Odeskiego Okręgu Wojskowego[3]. Kolejne pięć lat spędził poza Rosją. Od stycznia 1897 do czerwca był 1903 roku pełnił rolę agenta wojskowego w Danii i Szwecji[2]. Po powrocie do kraju, awansowano go do stopnia generała majora, a także powierzono mu dowództwo Lejb-Gwardyjskiego Pułku Jegrów, które sprawował przez blisko trzy lata, do lutego 1906 roku[3]. W kolejnych dwóch latach Sirelius dowodził 1 Brygadą 1 Dywizji Piechoty Gwardii, a następne dwa spędził na pozycji dowódcy 23 Dywizji Piechoty[3].

W latach 1910–1914 Otto Sirelius stał na czele 3 Dywizja Piechoty Gwardii[3]. Z tym przydziałem zastał go wybuch I wojny światowej[4]. W sierpniu 1914 roku dowództwo Frontu Północno-Zachodniego wydało rozkaz przegrupowania jego dywizji z Warszawy w rejon Sokółki, by przeprowadzić operacje wojskowe w rejonie Grodna i Białegostoku[2]. Następnie Sirelius otrzymał rozkaz powrotu w okolice Warszawy i przegrupowania się na Mławę[2]. Z tego powodu 3 Dywizja Piechoty Gwardii wzięła udział tylko w końcowych operacjach 2 Armii na terenie Prus Wschodnich, biorąc m.in. udział w operacji zajęcia Nidzicy[2]. Sirelius wraz z 3 Dywizją Piechoty Gwardii brał też udział w bitwie pod Tanennbergiem. W czasie jej trwania, 18 sierpnia 1914 roku, generał Aleksander Samsonow mianował go dowódcą I Korpusu Armijnego w miejsce nieudolnego generała Leonida Artamonowa. W końcowej fazie bitwy, ok. 28–29 sierpnia dowodzone przez Sireliusa oddziały nie posuwały się z wystarczającą szybkością by przeciwdziałać posunięciom Niemców[5]. Przy odrobinie chęci, byłby on w stanie podjąć próbę wybicia korytarza, przez który część z rosyjskich żołnierzy byłaby w stanie wycofać się z okrążenia[5]. Sirelius zachował bierność i nie wykorzystał tej okazji, a po tym jak od ocalałych żołnierzy dowiedział się o katastrofie rosyjskiego centrum, ocenił, że wróg ma przewagę i podjął decyzję o wycofania się z Nidzicy w nocy z 29 na 30 sierpnia[5]. Za tę decyzję miał być później potępiany i w konsekwencji za opieszałość i opuszczenie Nidzicy bez rozkazu, został ostatecznie odwołany[5]. Decyzja ta została podjęta przez Naczelne Dowództwo 30 sierpnia 1914 roku[2]. Znalazł się następnie w rezerwie dowództwa w Mińsku, a już w grudniu tego roku, mimo wcześniejszych niepowodzeń, otrzymał awans na stopnień generała piechoty[2]. Miesiąc wcześniej, 5 listopada, objął dowództwo 23 Korpusu Armijnego, które pełnił do 28 grudnia[3]. Od kwietnia do czerwca 1915 roku dowodził 37 Korpusem Armijnym[4]. Przez przeszło dwa kolejne lata, od października 1915 do kwietnia 1917 roku Leonid-Otto Sirelius był dowódcą 4 Syberyjskiego Korpusu Armijnego[4].

W marcu 1916 roku, jako jeden z ważniejszych członków generalicji, brał udział w ofensywie nad jeziorem Narocz[6]. Nie był wówczas zbyt dobrze oceniany, generał Michaił Aleksiejew pisał o Sireliusie, że Wydaje się mało prawdopodobne by był on w stanie poradzić sobie ze śmiałą i skoordynowaną akcją ofensywną lub ze systematycznym wykonaniem potrzebnego planu[6]. Wszelkie próby usunięcia Sireliusa na tym etapie operacji nie powiodły się, gdyż jak mówiono wywołuje on wciąż porywy serca u jakiejś starszej babci, gdy tylko jego imię jest wymieniane, co miało świadczyć o względach jakimi się cieszył w Stawce[6]. W czasie trwania ofensywy wojska dowodzone przez Sireliusa nie wykazały się większą aktywnością, a on sam utracił jedynie 1% swoich żołnierzy, do tego głównie z uwagi na mróz, a nie działania wojenne[7]. W czasie trwania ofensywy Rosjanie stracili blisko sto tysięcy ludzi[8]. Następnie operował wraz ze swoimi zgrupowaniami na terenie Dobrudży[1]. Na stanowisku dowódcy 4 Syberyjskiego Korpusu Armijnego zastał go upadek monarchii. Dowodzenie utracił w ramach czystek w dowództwie, przeprowadzanych przez Rząd Tymczasowy[2]. 10 kwietnia 1917 roku wpisany na listę rezerwy dowództwa w Piotrogrodzie, 28 września 1917 roku, z uwagi na chorobę, odszedł ze służby wojskowej, z prawem do zachowania munduru i pensją[2]. Od końca 1917 do 1918 roku Leonid-Otto Sirelius miał operować wraz z innymi zgrupowaniami Białych na południu Rosji[1]. Następnie miał dostać się do niewoli, po czym przetransportowano do Piotrogrodu, gdzie został rozstrzelany w 1918 roku[1]. Inne źródła rosyjskie podają natomiast, że do rozstrzelania Sireliusa miało dojść w 1920 roku[2] lub też, że miał on wyemigrować do rodzinnej Finlandii, gdzie miał umrzeć około 1930 roku[3]. Baza danych grupująca zabitych w latach 1914–1922 żołnierzy pochodzenia fińskiego, podaje że Sirelius został rozstrzelany w 1918 roku[9]. Dokładna data i okoliczności śmierci nie są znane. Otto-Leonid Sirelius, obok generała piechoty Leonida Lescha, był najwyższym rangą oficerem pochodzenia fińskiego, który dosłużył się najwyższego stopnia generalskiego w Armii Imperium Rosyjskiego[1].

Rodzina[edytuj | edytuj kod]

Leonid-Otto Sirelius był synem Otta Arvida Ferdinanda Sireliusa (23 kwietnia 1818 w Hirvensalmi, zm. 20 marca 1892 w Tampere) i Marii Stackelberg (10 grudnia 1831 w Szwecji, zm. 4 października 1907 w Petersburgu)[1]. Był bratem m.in. Solona Aristotelesa (ur. 28 kwietnia 1861 w Petersburgu, zm. 23 grudnia 1935 w Helsinkach), Leo Aristidesa (ur. 26 lutego 1863 w Petersburgu, zm. 30 stycznia 1937 w Helsinkach) i Platona Akillesa (ur. 20 stycznia 1865 w Petersburgu, zm. 19 sierpnia 1917 w Piotrogrodzie) – także oficerów w wojsku rosyjskim[3][10]. W Petersburgu poślubił Eugenię (Jenny) Schmidt (Schmitt)[1][11]. Z tego związku Vladimir/Władimir Schmidt (lata życia nieznane)[1].

Służba wojskowa[edytuj | edytuj kod]

Awanse[edytuj | edytuj kod]

Przydziały[edytuj | edytuj kod]

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Rosyjskie[edytuj | edytuj kod]

Zagraniczne[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b c d e f g h i Kansallisbiografia.fi: Sirelius, Otto Leonidas. [dostęp 2014-02-06]. (fiń.).
  2. ↑ a b c d e f g h i j k l m n o Grwar.ru: Сирелиус Леонид-Отто Оттович. [dostęp 2014-02-06]. (ros.).
  3. ↑ a b c d e f g h i j k l m Regiment.ru: Сирелиус Леонид-Отто Оттович. [dostęp 2014-02-06]. (ros.).
  4. ↑ a b c 1914ww.ru: Леонид-Отто Оттович Сирелиус. [dostęp 2014-02-06]. (ros.).
  5. ↑ a b c d Showalter D. E., Tannenberg: Clash of Empires, 1914, Dulles 2004, s. 317.
  6. ↑ a b c Stone N., The Eastern Front 1914-1917, Londyn 1998, s. 228.
  7. ↑ Stone N., The Eastern Front 1914-1917, Londyn 1998, s. 230.
  8. ↑ Stone N., The Eastern Front 1914-1917, Londyn 1998, s. 231.
  9. ↑ Vesta.narc.fi: Otto Leonidas Sirelius. [dostęp 2014-02-06]. (fiń.).
  10. ↑ Kansallisbiografia.fi: Sirelius, Otto Arvid Ferdinand. [dostęp 2014-02-06]. (fiń.).
  11. ↑ Kaikki.nettihotelli.net: Genealogy - Sirelius. [dostęp 2014-02-06]. (fiń.).
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Leonid-Otto_Sirelius&oldid=72026312”