Leos Carax
 Leos Carax (2012) | |
| Prawdziwe imię i nazwisko |
Alexander Oscar Dupont |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
22 listopada 1960 |
| Zawód |
reżyser, krytyk, aktor, scenarzysta |
| Współmałżonek |
Yekaterina Golubeva (do 2011) |
| Lata aktywności |
od 1984 |
Leos Carax, właśc. Alex Christophe Dupont (ur. 22 listopada 1960) – francuski reżyser, scenarzysta i krytyk filmowy.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Urodził się w Suresnes jako syn Joan Osserman-Dupont, amerykańskiej dziennikarki i krytyczki filmowej „International New York Times”, i Georgesa Dupont, francusko-amerykańskiego dziennikarza pracującego dla prasy naukowej. Wraz z rodzicami mieszkał jako dziecko w hipisowskiej komunie, ale nie był tam szczęśliwy. W wieku 13 lat zmienił imię i nazwisko, jego pseudonim artystyczny – LéosCarax – to anagram pochodzący od jego dwóch imion – Alex i Oscar[1]. Można też je odczytać jako L’oscar à X, czyli „Oscara otrzymuje...”.
Jako 17-latek samodzielnie wyjechał do Paryża. W 1970 rozpoczął naukę na VII Paryskim Uniwersytecie i American College w Paryżu realizował krótkometrażowe filmy[2]. Współpracował z kultowym magazynem filmowym „Cahiers du cinéma” pod redakcją Serge’a Daneya i Serge’a Toubiana, gdzie publikował recenzje filmów, a jego pierwszym opublikowanym krytycznym tekstem była pozytywna recenzja reżyserskiego debiutu Sylvestra Stallone Paradise Alley (1978)[3].
W 1977 rozpoczął zdjęcia do swojego pierwszego filmu pt. La fille rêvée, który z powodu niewystarczających środków finansowych i wypadku na planie nie został nigdy dokończony[4]. Pierwszym jego ukończonym filmem był 17–minutowy Strangulation Blues (1980), który ukazywał w pełni poetycką wrażliwość młodego twórcy i został nagrodzony Grand Prix dla krótkiego metrażu na Hyeres Festival w 1981[5].
Zadebiutował pełnometrażowym filmem Chłopiec spotyka dziewczynę (Boy Meets Girl, 1984)[6], opowieścią o nieszczęśliwej miłości, która stanie się głównym tematem jego kina, w którym erudycyjnie odwołuje się do klasyki spod znaku realizmu poetyckiego, przez kino nieme, francuską nową falę, a kończąc na kinie polskim[7].
Filmografia
[edytuj | edytuj kod]- Filmy
| Rok | Tytuł |
|---|---|
| 1977 | La fille rêvée (film krótkometrażowy) |
| 1980 | Strangulation Blues (film krótkometrażowy) |
| 1984 | Chłopiec spotyka dziewczynę (Boy Meets Girl) |
| 1986 | Zła krew (Mauvais sang) |
| 1991 | Kochankowie z Pont-Neu (Les amants du Pont-Neuf) |
| 1997 | Sans titre (film krótkometrażowy) |
| 1999 | Pola X |
| 2006 | My Last Minute (film krótkometrażowy) |
| 2008 | Tokyo! – segment pt. Merde |
| 2009 | 42 One Dream Rush – segment pt. NakedEyes |
| 2012 | Holy Motors |
| 2014 | Gradiva (film krótkometrażowy) |
| 2021 | Annette |
- Teledyski
| Rok | Tytuł | Wykonawca |
|---|---|---|
| 2001 | „Crystal” | New Order |
| 2004 | „Tout le monde” | Carla Bruni |
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Jakub Niedźwiedzki: Paryż Leosa Caraxa, czyli nie tylko „Holy Motors”. film.org.pl, 30 listopada 2013. [dostęp 2021-08-26]. [zarchiwizowane z tego adresu (2021-08-26)]. (pol.).
- ↑ Leos Carax: Sen zwany kinem. interia.pl, 17 stycznia 2013. [dostęp 2021-08-26]. [zarchiwizowane z tego adresu (2021-08-26)]. (pol.).
- ↑ Ian Pelczar: Leos Carax: Zmartwychwstały. PortalFilmowy.pl, 16 stycznia 2013. [dostęp 2021-08-26]. [zarchiwizowane z tego adresu (2021-08-26)]. (ang.).
- ↑ Małgorzata Sadowska: Leos Carax: Zmartwychwstały. „Newsweek Polska”. [dostęp 2021-08-26]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-03-20)]. (pol.).
- ↑ Anna Bielak: Francuski beatnik kina. Stopklatka.pl, 17 lipca 2012. [dostęp 2021-08-26]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-07-18)]. (pol.).
- ↑ Shaun Louis Calleja: Leos Carax: Cinema’s Most Mysterious Auteur. Obscur, 6 lipca 2021. [dostęp 2021-08-26]. (ang.).
- ↑ Piotr Mirski: Leos Carax i kino przyszłości. „Dwutygodnik”, 11 stycznia 2013. [dostęp 2021-08-26]. [zarchiwizowane z tego adresu (2021-08-26)]. (pol.).
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Fergus Daly: Leos Carax (French Film Directors). Manchester: Manchester University Press, 2003. ISBN 978-0719063152.
- Alban Pichon: Le cinéma de Leos Carax: L’expérience du déjà-vu. Editions Le Bord de l’eau, 2009. ISBN 978-2356870247.
- Paolo Campana: Leos Carax. Lo schermo e il doppio. Ass. Culturale Il Foglio, 2014. ISBN 978-8876065071.
- Rafał Syska. Neobarok – uboczna przygoda francuskiego kina. „EKRANy”. 6 (10), 2012.
Linki zewnętrzne
[edytuj | edytuj kod]- Leos Carax w bazie IMDb (ang.)
- Leos Carax w bazie Filmweb