Lepidokrokit
| |
| Właściwości chemiczne i fizyczne | |
| Skład chemiczny |
tlenek wodorotlenek żelaza(III), FeO(OH)[1] |
|---|---|
| Twardość w skali Mohsa | |
| Przełam |
nierówny[1] |
| Łupliwość | |
| Pokrój kryształu |
tabliczkowy, igiełkowy[1] |
| Układ krystalograficzny |
rombowy[1] |
| Gęstość | |
| Właściwości optyczne | |
| Barwa |
od rubinowoczerwonej, przez ciemnoczerwony i żółtoczerwony, do pomarańczowej[1][2] |
| Rysa | |
| Połysk |
diamentowy[1] |
| Dodatkowe dane | |
| Klasyfikacja Strunza |
4.FE.15[3] |
Lepidokrokit – minerał z gromady wodorotlenków. Chemicznie jest to tlenek wodorotlenek żelaza(III), FeO(OH) w polimorficznej formie γ[2][4]. Jego nazwa pochodzi z języka greckiego, od połączenia wyrazów λεπίς, czyli „łuska”, oraz κροκη – „kosmyk”[4][3], nawiązuje do wyglądu tworzonych przez minerał skupień[4].
Właściwości
[edytuj | edytuj kod]Wykształca kryształy tabliczkowe oraz igiełkowe, występuje w rozetkach, konkrecjach lub skupieniach włóknistych, łuskowych, ziemistych i proszkowych. Jego kryształy są przezroczyste[3], wykazują silną dwójłomność[1]. Ich gęstość wynosi 4 g/cm³[1][2][4], a twardość – 5 w skali Mohsa[1][2][3]. Minerał ten roztwarza się w kwasie solnym[1].
Występowanie
[edytuj | edytuj kod]Lepidokrokit jest mniej powszechny od goethytu[2]. Jest minerałem wtórnym[4], występuje w strefie utleniania minerałów żelaza[2] i złóż siarczkowych[1], jako składnik wielu gleb i składnik skałotwórczy limonitu[1]. Stanowi produkt procesów wietrzenia i przebiegających w niskich temperaturach procesów hydrotermalnych[5]. Można go spotkać w Siegerland w Niemczech[2][1] (kryształy wyrosły tam na groniastym i stalaktytowym limonicie[4]), w Karyntii w Austrii, w Lotaryngii we Francji, w Luksemburgu, w Attyce w Grecji, na Krymie w Ukrainie, w stanach Pensylwania i Kalifornia w Stanach Zjednoczonych, a także w Meksyku, w Indiach i w Japonii. W Polsce występuje w Stanisławowie i w Jaworze oraz w okolicy Tarnowskich Gór[1]. Towarzyszącymi mu minerałami są goethyt i piroluzyt[2]. W kryształach lepidokrokitu powszechne są domieszki manganu[3].
Zastosowanie
[edytuj | edytuj kod]Zobacz też
[edytuj | edytuj kod]Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p q r s Walter Schumann: Minerały świata. Warszawa: Alma-Press, s. 190. ISBN 978-83-7020-813-4.
- ↑ a b c d e f g h i j k Rupert Hochleitner: Minerały: kamienie szlachetne, skały. Warszawa: Multico, 2022, s. 36. ISBN 978-83-7763-613-8.
- ↑ a b c d e f g Lepidocrocite [online], mindat.org [dostęp 2023-06-30].
- ↑ a b c d e f g h i j Olaf Medenbach, Cornelia Sussieck-Fornefeld: Leksykon przyrodniczy. Minerały. Warszawa: Świat Książki, 1996, s. 122, seria: Leksykon przyrodniczy. ISBN 83-7129-937-0.
- ↑ lepidokrokit, [w:] Encyklopedia PWN [online], Wydawnictwo Naukowe PWN [dostęp 2023-06-30].