Leptynia

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Leptynia
Pantel, 1890
Ilustracja
Leptynia attenuata
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

zwierzęta

Typ

stawonogi

Gromada

owady

Rząd

straszyki

Podrząd

Verophasmatodea

Rodzina

Diapheromeridae

Podrodzina

Pachymorphinae

Plemię

Gratidiini

Rodzaj

Leptynia

Typ nomenklatoryczny

Leptynia attenuata Pantel, 1890

Synonimy
  • Camax Karsch, 1898
  • Leptinia Brunner von Wattenwyl, 1907
  • Leptyniella Bolívar, 1926
Leptynia annaepaulae
Holotyp Leptynia annaepaulae

Leptyniarodzaj straszyków z rodziny Diapheromeridae i podrodziny Pachymorphinae. Obejmuje 6 opisanych gatunków. Większość jest endemitami Półwyspu Iberyjskiego.

Taksonomia i genetyka[edytuj | edytuj kod]

Rodzaj oraz gatunek typowy opisał po raz pierwszy Joseph Pantel w 1890 roku. Autor ten umieścił w tym rodzaju również gatunek opisany w 1878 roku przez Ignacia Bolívara jako Bacillus hispanicus[1][2]. W 1907 roku Carl Brunner von Wattenwyl zsynonimizował z nim kenijski rodzaj Camax, włączając doń gatunek opisany wcześniej jako Camax acuta[3]. Nowy gatunek z rodzaju Leptynia opisany został w 1936 roku przez Salvadora Pizę, a kolejne dwa w 1996 przez Valeria Scaliego. W 2009 roku tenże autor dokonał rewizji europejskich przedstawicieli rodzaju, wyłączając zeń stanowiący w rzeczywistości kompleks gatunków L. hispanicus do nowego rodzaju Pijnackeria[4][5]. Kolejnej rewizji dokonał w 2012 Scali wraz z Lilianą Milani i Marco Passamontim, opisując nowy gatunek i wyróżniając w obrębie gatunku typowego trzy podgatunki[6].

W sumie do rodzaju tego należą[2]:

Wszystkie gatunki europejskie są dwupłciowe i diploidalne. U L. attenuata występuje system determinacji płci XY, a kariotyp u obu płci składa się z 36 chromosomów. Pozostałe gatunki mają system determinacji płci X0. U L. montana kariotyp samca to 2n=37, a samicy 2n=38. U L. caprai i L. annaepaulae kariotyp samca to 2n=39, a samicy 2n=40[6].

Morfologia[edytuj | edytuj kod]

Straszyki o smukłym ciele, znacznie cieńszym i krótszym u samca niż u samicy. Samce osiągają od 34 do 47,5 mm długości, a samice od 44 do 57 mm długości ciała. Podstawowe ubarwienie ciała jest jasnobrązowe lub cynamonowe, u samic L. annaepaulae z różowym odcieniem. Czułki są krótsze od przednich ud. U samców buduje je od 14 do 18 członów, a ich długość wynosi od 4,5 do 7 mm. Zbudowane z od 13 do 17 członów czułki samic mają od 3,1 do 5 mm długości. Środkowa i tylna para odnóży mają golenie o nierozwidlonych odsiebnie listewkach i tym samym pozbawione pólek wierzchołkowych (łac. areae apicale). Uda tylnej pary odnóży mają brzuszne krawędzie gładkie i swymi wierzchołkami sięgają u samców co najmniej do połowy szóstego i co najwyżej do połowy ósmego segmentu odwłoka, a u samic co najmniej do czwartego i co najwyżej do ćwierci długości siódmego segmentu odwłoka[6].

Odwłok ma segment drugi co najmniej dwukrotnie dłuższy niż szeroki. Samce wyróżniają się od pokrewnego rodzaju Pijnackeria obecnością w genitaliach dobrze rozwiniętego vomeru subanalnego[6][5] o długości około 1 mm. Budowa vomera odgrywa dużą rolę w oznaczaniu gatunków. U podgatunków L. attenuata i L. montana jego nasada jest w różnym stopniu nabrzmiała i szersza od trzonu, u L. caparai jest nienabrzmiała i szerokości trzonu, a u L. annaepaulae bardzo szeroka i spłaszczona. Przysadki odwłokowe u samca przekształcone są w klaspery, z których każdy ma w pobliżu nasady ząbek o długości i grubości charakterystycznej dla gatunku[6]. Wierzchołek odwłoka u samic jest miękki, ścięty i zaopatrzony w wystające przysadki odwłokowe[6][5].

Jaja są silnie wydłużone[4][6][5], długości od 3,5 do 7,2 mm i szerokości wynoszącej od 0,13 do 0,32 ich długości[6]. Barwa ich chorionu jest bardzo ciemnoszara[4] po czarną[5]. Płytka mikropylowa ma lancetowaty wierzchołek[5]. Mikrorzeźbę kapsułki jajowej i płytki stanowią nieregularnie rozmieszczone ziarenka (mamelony) o średnicy około 2 μm. W przypadku kapsułki na tę mikrorzeźbę nałożona jest rzeźba w postaci rozproszonej siatki wypukłych prążków. Na wieczku i wypukłości polarnej prążki te są grubsze, silniej wyniesione i mogą przybierać postać wysoko sterczących żeber (łac. cristae)[4][6]. W przeciwieństwie do rodzaju Pijnackeria jaja są przyklejane do gałązek, a nie pozostawiane na glebie[4].

Występowanie[edytuj | edytuj kod]

Wszystkie gatunki z kompleksu L. attenuataendemitami Półwyspu Iberyjskiego. W Portugalii występuje L. attenuata z trzema podgatunkami, a z Hiszpanii znane są wszystkie gatunki tego kompleksu[6]. Poza wspomnianym kompleksem klasyfikowane są dwa gatunki: znany tylko z Kenii L. acuta[3] i znany tylko z Argentyny L. platensis[7].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. P.J. Pantel. Notes Orthoptérologiques. „Anales de la Sociedad Española de Historia Natural”. 19, s. 400, 1890. 
  2. a b Paul D. Brock, David C. Eades, Daniel Otte, Ed Baker, Rainer Piller: genus Leptynia Pantel, 1890. [w:] Phasmida Species File (Version 5.0/5.0) [on-line]. [dostęp 2019-01-14].
  3. a b Paul D. Brock, David C. Eades, Daniel Otte, Ed Baker, Rainer Piller: species Leptynia acuta (Karsch, 1898). [w:] Phasmida Species File (Version 5.0/5.0) [on-line]. [dostęp 2019-01-14].
  4. a b c d e Valerio Scali. Revision of the Iberian stick insect genus Leptynia Pantel and description of the new genus Pijnackeria. „Italian Journal of Zoology”. 76, s. 1–11, 2009. 
  5. a b c d e f Valerio Scali, Liliana Milani, Marco Passamonti. Description and ecology of new Pijnackeria stick insects: four bisexual species and a triploid parthenogen with their phyletic relationships. „Journal of Zoological Systematics and Evolutionary Research”. 51 (3), s. 213-226, 2013. Blackwell Verlag GmbH. DOI: 10.1111/jzs.12018. 
  6. a b c d e f g h i j Valerio Scali, Liliana Milani, Marco Passamonti. Revision of the stick insect genus Leptynia: description of new taxa, speciation mechanism and phylogeography. „Contributions to Zoology”. 81 (1), s. 25-42, 2012. 
  7. Paul D. Brock, David C. Eades, Daniel Otte, Ed Baker, Rainer Piller: species Leptynia platensis Piza, 1939. [w:] Phasmida Species File (Version 5.0/5.0) [on-line]. [dostęp 2019-01-14].