Leszek Dąbrowski (1911–1995)
Leszek Dąbrowski (ur. 12 listopada 1911 w Warszawie[1], zm. 19 kwietnia 1995 tamże[2]) – polski architekt, historyk architektury, uczestnik i kierownik polskich misji archeologicznych.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Studiował na Politechnice Warszawskiej[1]. Brał udział w kampanii wrześniowej, w wyniku której dostał się do niewoli i spędził kilka lat w obozie jenieckim[1]. Od 1948 był związany zawodowo z Politechniką, na której został zatrudniony jako asystent w Katedrze Historii Architektury[1]. W 1955 uzyskał doktorat, a następnie został adiunktem[2]. W 1966 habilitował się[2].
Od 1957 współpracował z polskimi misjami archeologicznymi[2]. Od 1959 był naczelnym architektem Polskiej Stacji Archeologii Śródziemnomorskiej w Kairze[2]. W latach 60. prowadził też wykopaliska w Aleksandrii i był kierownikiem prac rekonstrukcyjnych świątyni Hatszepsut w Deir el-Bahari[2]. Od 1971 do 1973 był głównym architektem wykopalisk w bułgarskim Novae[2].
Poza macierzystą uczelnią prowadził także wykłady w trzech instytucjach UW: Instytucie Orientalistyki, Instytucie Historii Sztuki oraz na Studium Afrykanistycznym[2].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Joachim Śliwa, Starożytny Egipt oczami Polaków. Słownik biograficzny egiptologów, archeologów i badaczy pokrewnych dziedzin, podróżników i kolekcjonerów oraz literatów i malarzy zafascynowanych przeszłością i teraźniejszością Egiptu, Kraków: Polska Akademia Umiejętności, 2019, s. 52-53, ISBN 978-83-7676-301-9.