Leszek Mądzik

Leszek Mądzik
Data i miejsce urodzenia	5 lutego 1945 ; Bartoszowiny
Zawód	scenograf, reżyser, malarz, fotograf
Lata aktywności	od 1969
	Odznaczenia
	Multimedia w Wikimedia Commons
	Cytaty w Wikicytatach

Leszek Józef Mądzik (ur. 5 lutego 1945 w Bartoszowinach) – polski scenograf i reżyser teatralny, malarz, fotograf, profesor sztuk plastycznych (2010)^[1].

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Ukończył Liceum Plastyczne w Kielcach (jest honorowym obywatelem Kielc), bez powodzenia próbował dostać się do Akademii Sztuk Pięknych trzykrotnie, studiował historię sztuki na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim, a także reżyserię na Wydziale Sztuki Lalkarskiej w Białymstoku, filii warszawskiej Akademii Teatralnej. W 1969 roku założył Scenę Plastyczną KUL, gdzie po roku zaczął wystawiać przedstawienia (pierwszym była oparta na scenariuszu Mądzika sztuka Ecce Homo wystawiona 24 marca 1970 roku).

W przedstawieniach Mądzika dominuje ruch, obraz, a nadrzędną rolę pełni według twórcy światło. Jego interpretacjom towarzyszy także warstwa dźwiękowa, nie ma natomiast słowa. Sztuki prezentowane na deskach Sceny Plastycznej KUL prezentują filozoficzną refleksję o życiu i przemijaniu. Ta refleksja bardzo często bierze się z konkretnych przeżyć artysty. Źródłem inspiracji dla Mądzika są m.in. przemyślenia świętego Jana od Krzyża i świętej Teresy z Ávili, fascynuje go dorobek Leonarda da Vinci i artystów współczesnych: Aliny Szapocznikow, Tadeusza Kantora i Jerzego Nowosielskiego.

Leszek Mądzik współpracował m.in. z Ireną Byrską, Mieczysławem Kotlarczykiem, Jerzym Zawieyskim, czy Teatrem Gong 2.

Tworzył także w teatrach dramatycznych w Lublinie (Teatr im. Juliusza Osterwy), Łodzi i Warszawie (Teatr Studio) oraz z Teatrem Lalki i Aktora im. Hansa Christiana Andersena w Lublinie.

Jest bohaterem filmu dokumentalnego „A touch of passing. Leszek Mądzik” (2003) w reżyserii Doroty Nowakowskiej, gdzie opowiada o swojej wizji sztuki.

Obecnie współpracuje z wieloma uczelniami teatralnymi w Polsce i na świecie, jest wykładowcą w Akademii Sztuk Pięknych w Poznaniu. W 1997 roku wyreżyserował swoją własną sztukę Pętanie na potrzeby Teatru Telewizji. Był tam też autorem scenariusza i scenografii.

Od 2006 roku stale publikuje na łamach kwartalnika literackiego „Akcent” felietony, które zostały zebrane w książce Obrazy bez tytułu (Lublin 2012).

Najważniejsze przedstawienia[edytuj | edytuj kod]

Dokąd pędzisz koniku? Rady Moskowej, scenografia, Teatr Lalki i Aktora im. H.Ch. Andersena w Lublinie, 1978
Iwanow Antoniego Czechowa, scenografia, Teatr im. J. Osterwy w Lublinie, 1981
Pornografia Witolda Gombrowicza, dekoracje, Teatr Nowy w Warszawie, 1985
Tchnienie, przedstawienie autorskie, reżyseria, Scena Plastyczna KUL, 1992
Antygona Sofoklesa, scenografia, Teatr im. J. Osterwy w Lublinie, 1995
Kir, przedstawienie autorskie, reżyseria, Scena Plastyczna KUL, 1997
Skrzydło anioła, przedstawienie autorskie, reżyseria i scenografia, Teatr Lalki i Aktora im. H.Ch. Andersena w Lublinie, 1999
Powłoki, przedstawienie autorskie, reżyseria, Teatr Studyjny Państwowej Wyższej Szkoły Filmowej, Telewizyjnej i Teatralnej w Łodzi, 2004
Źródło, przedstawienie autorskie, scenariusz, scenografia i reżyseria, Wrocławski Teatr Lalek, 2005
Makbet, scenografia, Teatr Narodowy w Lizbonie, 2007
Przejście, przedstawienie autorskie, reżyseria, scenografia, Scena Plastyczna KUL
Lustro, przedstawienie autorskie, scenografia, reżyseria, Scena Plastyczna KUL, 2013

Książki[edytuj | edytuj kod]

„Życie ku śmierci. Scena Plastyczna Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego”, opieka redakcyjna Piotr Zieliński, wydawca: Scena Plastyczna KUL, Lublin 1991
„Scena Plastyczna KUL”, redakcja: Piotr Zieliński, wydawca: Scena Plastyczna KUL, Lublin 1995
„Mój teatr”, współautor tekstu Waldemar Sulisz, Wydawnictwo Idea Media, Lublin 2000
„Fotografia, faktura – czas – sacrum – postać”, wstęp Andrzej Wajda, Wydawnictwo Jedność, Kielce 2002
„Fotografia”, Wydawnictwo Drukarnia L-Print, Lublin (bez daty wydania)
współautorzy Ignacy Karpowicz i Jerzy Maksymiuk, „Polska na cztery ręce”, Wydawnictwo Charaktery, Kielce 2012
„Majdanek w fotografii Leszka Mądzika”, opracowanie Danuta Olesiuk, Wydawnictwo Państwowego Muzeum na Majdanku, Lublin 2012

Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (2008)^[2]
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (2001)^[3]
Medal Stulecia Odzyskanej Niepodległości (2021)^[4]
Medal „Pro Ecclesia et Pontifice” (2014)
Złoty Krzyż Zasługi (1995)^[5]
Srebrny Medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”^[6]
Honorowy Obywatel Kielc (1998)^[7]
Laureat złotego Feniksa – IV 2016 rok.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ M.P. z 2010 r. nr 96, poz. 1111
↑ M.P. z 2009 r. nr 25, poz. 347
↑ M.P. z 2001 r. nr 18, poz. 308
↑ Oficjalna strona Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej / Aktualności / Ordery i odznaczenia / Odznaczenia państwowe dla zasłużonych pracowników KUL, prezydent.pl [dostęp 2021-06-12] .
↑ M.P. z 1995 r. nr 30, poz. 350
↑ Iwona Boratyn: Medale dla artystów. Wartość kultury. slowo.com.pl, 21 września 2005. [dostęp 2013-05-10]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-02-05)].
↑ Honorowi Obywatele Kielc. um.kielce.pl. [dostęp 2014-06-27].

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Janusz R. Kowalczyk: Leszek Mądzik. 2010-03, aktualizacja 2013-07. s. culture.pl. [dostęp 2013-09-14]. (pol.).

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Prof. dr Leszek Józef Mądzik, [w:] baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI) [online] [dostęp 2011-08-01] .

[1] M.P. z 2010 r. nr 96, poz. 1111

[2] M.P. z 2009 r. nr 25, poz. 347

[3] M.P. z 2001 r. nr 18, poz. 308

[4] Oficjalna strona Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej / Aktualności / Ordery i odznaczenia / Odznaczenia państwowe dla zasłużonych pracowników KUL, prezydent.pl [dostęp 2021-06-12] .

[5] M.P. z 1995 r. nr 30, poz. 350

[Gloria_Artis-6] Iwona Boratyn: Medale dla artystów. Wartość kultury. slowo.com.pl, 21 września 2005. [dostęp 2013-05-10]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-02-05)].

[7] Honorowi Obywatele Kielc. um.kielce.pl. [dostęp 2014-06-27].

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]