Leszek Solski

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Leszek Solski
Imię i nazwisko urodzenia

Leszek Kazimierz Solski

Data i miejsce urodzenia

23 listopada 1935
Baranowicze, Polska

Data i miejsce śmierci

10 kwietnia 2010
Smoleńsk, Rosja

Przyczyna śmierci

Katastrofa polskiego Tu-154 w Smoleńsku

Miejsce spoczynku

Cmentarz Srebrzysko

Zawód, zajęcie

inżynier budownictwa, działacz społeczny

Miejsce zamieszkania

Gdańsk, Sopot

Edukacja

Wydział Budownictwa Wodnego Politechniki Gdańskiej

Rodzice

Halina Kawecka
Kazimierz Solski

Małżeństwo

Ewa Solska

Dzieci

Joanna, Hanna

Krewni i powinowaci

Adam Solski (stryj)

Odznaczenia
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski
Grób Leszka Solskiego na Cmentarzu Srebrzysko

Leszek Kazimierz Solski (ur. 23 listopada 1935[1] w Baranowiczach, zm. 10 kwietnia 2010 w Smoleńsku) – polski działacz Rodzin Katyńskich.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Jego rodzicami byli: Halina, z domu Kawecka i kapitan Kazimierz Solski (1900-1940), oficer artylerii konnej w szeregach 9 Dywizjonu Artylerii Konnej Nowogródzkiej Brygady Kawalerii (był m.in. adiutantem gen. Władysława Andersa)[2], aresztowany w 1939 przez NKWD, więziony w obozie w Kozielsku i 17 kwietnia 1940 zamordowany w Katyniu. Brat Kazimierza, major Adam Solski był osadzony wspólnie z nim obozie kozielskim i 9 kwietnia 1940 także został ofiarą zbrodni katyńskiej[3].

Pod koniec II wojny światowej trafił przez obóz w Pruszkowie do Buchenwaldu, a następnie do obozu pracy w Lehrte koło Hanoweru, skąd wraz z matką został uwolniony dzięki staraniom jej szwagra[4]. Po powrocie do Polski po wojnie zamieszkali w Toruniu.

Absolwent Wydziału Budownictwa Wodnego Politechniki Gdańskiej[5].

Po przejściu na emeryturę oddawał się swoim hobby, zapisał się do Uniwersytetu Trzeciego Wieku, od końca lat 80 działał w ramach Rodzin Katyńskich. W 1990 dzięki wsparciu pracowników Biblioteki Politechniki Gdańskiej zorganizował w Gdańsku wystawę „Fotograficzne archiwum pamiątek po zamordowanych z Gdańskiej Rodziny Katyńskiej”, którą obejrzeli m.in. Ronald Reagan i Nancy Reagan[6]. Później był współtwórcą epitafium katyńskiego w kościele św. Brygidy w Gdańsku[7].

Zginął 10 kwietnia 2010 w katastrofie polskiego samolotu Tu-154 w Smoleńsku[8], udając się wraz z polską delegacją na uroczystości 70. rocznicy zbrodni katyńskiej (w Katyniu zamordowani zostali jego ojciec Kazimierz i stryj Adam[9]). 16 kwietnia 2010 został pośmiertnie odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski[10]. 22 kwietnia 2010 pochowano go w Alei Zasłużonych na cmentarzu Srebrzysko w Gdańsku-Wrzeszczu (rejon IV, taras I-1a-26)[11].

Był żonaty z Ewą, z którą miał córki Joannę i Hannę[12]. Mieszkali w Gdańsku, a przez ostatnie dwadzieścia lat w Sopocie[13].

17 kwietnia 2011 w kościele „Gwiazda Morza” w Sopocie odsłonięto poświęconą mu tablicę pamiątkową[14].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Список погибших при авиакатастрофе Ту-154 w serwisie lifenews.ru [dostęp 12 maja 2010]
  2. Stanisławczyk. Ostatni krzyk 2011 ↓, s. 205-206, 208.
  3. Stanisławczyk. Ostatni krzyk 2011 ↓, s. 210-211, 213.
  4. Stanisławczyk. Ostatni krzyk 2011 ↓, s. 216-217.
  5. Leszek Solski. tvn24.pl, 11 kwietnia 2010. [dostęp 2010-04-28]. [zarchiwizowane z tego adresu (17 kwietnia 2010)].
  6. Leszek Solski. tokfm.pl, 15 kwietnia 2010. [dostęp 2010-04-28].
  7. Stanisławczyk. Ostatni krzyk 2011 ↓, s. 231.
  8. Lista pasażerów i załogi samolotu TU-154. mswia.gov.pl, 10 kwietnia 2010. [dostęp 2010-04-28].
  9. Stanisławczyk. Ostatni krzyk 2011 ↓, s. 26.
  10. Komunikat Nr 163/VI kad.. Biuro Prasowe Kancelarii Sejmu, 16 kwietnia 2010. [dostęp 2010-04-28].
  11. Leszek Solski spoczął w Alei Zasłużonych w Gdańsku. wiadomosci.wp.pl, 22 kwietnia 2010. [dostęp 2010-04-28].
  12. Stanisławczyk. Ostatni krzyk 2011 ↓, s. 26, 222-223.
  13. Stanisławczyk. Ostatni krzyk 2011 ↓, s. 227.
  14. Sopot: Odsłonięto tablicę ku czci Leszka Solskiego. dziennikbaltycki.pl, 17 kwietnia 2011. [dostęp 2011-04-21].

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]