Leszek Żukowski

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Leszek Żukowski
Antek
Ilustracja
Leszek Żukowski (2017)
major major
Data i miejsce urodzenia

11 lutego 1929
Kutno

Przebieg służby
Lata służby

1942–1944

Siły zbrojne

AK Armia Krajowa

Formacja

Szare Szeregi

Jednostki

batalion Chrobry I, batalion Łukasiński

Główne wojny i bitwy

powstanie warszawskie

Późniejsza praca

inżynier, nauczyciel akademicki

Odznaczenia
Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Warszawski Krzyż Powstańczy Krzyż Partyzancki Krzyż Armii Krajowej Krzyż Oświęcimski Medal Komisji Edukacji Narodowej Medal „Pro Memoria” Medal „Pro Patria” Medal „Pro Bono Poloniae” Medal 100-lecia ustanowienia Sztabu Generalnego Wojska Polskiego Srebrny Krzyż „Za Zasługi dla ZHP” Medal „Milito Pro Christo” Krzyż Kawalerski Orderu Zasługi RFN
Leszek Żukowski
Data i miejsce urodzenia

11 lutego 1929
Kutno

Prezes Zarządu Głównego Światowego Związku Żołnierzy Armii Krajowej
Okres

od 2013
do 2020

Poprzednik

Stanisław Oleksiak

Następca

Hanna Stadnik (p.o.)

Leszek Stanisław Żukowski, ps. „Antek” (ur. 11 lutego 1929 w Kutnie[1]) – polski inżynier, specjalizujący się w technologii drewna, nauczyciel akademicki, profesor nauk technicznych. Żołnierz Szarych Szeregów i Armii Krajowej, uczestnik powstania warszawskiego oraz więzień obozów koncentracyjnych. Major WP w stanie spoczynku, w latach 2013–2020 prezes Zarządu Głównego Światowego Związku Żołnierzy Armii Krajowej.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Syn Wacława i Marii. Jego matka była nauczycielką, a ojciec kierownikiem młyna Państwowych Zakładów Zbożowych.

Do 1939 ukończył pięć oddziałów Szkoły Powszechnej nr 2 w Kutnie. W 1940 jego rodzina została wysiedlona z rodzinnego miasta i przeniosła się do Warszawy. Żukowski kontynuował tam naukę w ramach tajnych kompletów[1]. Od sierpnia 1942 działał pod pseudonimem Antek w Szarych Szeregach[2]. Brał udział w powstaniu warszawskim. Walczył m.in. w rejonie Ogrodu Krasińskich, Arsenału i Pasażu Simonsa. Był strzelcem oraz łącznikiem[3]. Stolicę opuścił we wrześniu wraz z ludnością cywilną[2]. Został następnie osadzony w obozie koncentracyjnym Flossenbürg. Pracował w fabryce samolotów Messerschmitt, a potem w kamieniołomach. W kwietniu 1945 został ewakuowany przed frontem w ramach marszu śmierci do obozu koncentracyjnego w Dachau. Miesiąc później, po wyzwoleniu przez wojska amerykańskie, został przewieziony do ośrodka we Freimann na rekonwalescencję. Od września 1945 kontynuował naukę w Szkole Polskiej w Wildflecken, a od czerwca 1946 w Polskiej Wyższej Szkole Technicznej w Esslingen koło Stuttgartu. Do Polski powrócił w czerwcu 1947[1].

W 1952 ukończył studia na Wydziale Technologii Drewna Szkoły Głównej Gospodarstwa Wiejskiego w Warszawie[1]. Następnie został asystentem w Instytucie Badawczym Leśnictwa w Warszawie. W latach 1957–1970 pracował w Laboratorium Branżowym Płyt Pilśniowych w Czarnej Wodzie, przekształconym w Ośrodek Badawczo-Rozwojowy Przemysłu Płyt Drewnopochodnych, zajmował tam stanowisko zastępcy kierownika. W latach 1970–1979 był zatrudniony w Zjednoczeniu Przemysłu Budowy Maszyn Ciężkich w Warszawie jako kierownik działu studiów. Później został dyrektorem technicznym polsko-kubańskiego biura projektów w Hawanie[1].

Uzyskiwał kolejne stopnie naukowe (doktora i doktora habilitowanego). W 1986 otrzymał tytuł naukowy profesora[4]. Pracował m.in. w Instytucie Badawczym Leśnictwa i przedsiębiorstwach przemysłowych. Od 1979 do czasu przejścia na emeryturę w 1995 był nauczycielem akademickim w SGGW. Kierował na tej uczelni Katedrą Organizacji, Ekonomiki i Projektowania Zakładów Przemysłu Drzewnego, był też dziekanem Wydziału Technologii Drewna[1]. W pracy naukowej specjalizował się w zagadnieniach z zakresu projektowania, organizacji i ekonomiki zakładów przemysłu drzewnego, technologii tworzyw drzewnych[4].

Był przewodniczącym rady naukowej Centralnego Ośrodka Badawczo-Rozwojowego Przemysłu Stolarki Budowlanej „Stolbud”, członkiem Centralnej Komisji do Spraw Stopni i Tytułów oraz członkiem prezydium Stowarzyszenia Inżynierów i Techników Leśnictwa i Drzewnictwa[4].

Od czasu przejścia na emeryturę zaangażowany w działalność organizacji społecznych[1]. Działacz m.in. w Fundacji Polsko-Niemieckie Pojednanie i Fundacji Polskiego Państwa Podziemnego. W 2013 został prezesem Zarządu Głównego Światowego Związku Żołnierzy Armii Krajowej, zrezygnował z tej funkcji w 2020[5].

Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Publikacje książkowe[edytuj | edytuj kod]

  • Projektowanie zakładów przemysłu drzewnego. Warszawa: 1985. ISBN 978-83-00-01949-6.
  • Wspomnienia młodocianego więźnia obozu koncentracyjnego. W: Relacje i wspomnienia obywateli polskich z pracy niewolniczej i przymusowej na rzecz III Rzeszy 1939–1945. Warszawa: 2005. ISBN 83-87049-21-2.
  • Flossenbürg: przewodnik (i nie tylko). Warszawa: 2014. ISBN 978-83-62855-24-7.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b c d e f g h Prof. dr hab. Leszek Żukowski. armiakrajowa.org.pl. [dostęp 2014-07-11].
  2. a b Leszek Stanisław Żukowski. 1944.pl. [dostęp 2014-07-11].
  3. Prof. Żukowski: przeżył Flossenburg i Marsz Śmierci. konin24.info, 21 kwietnia 2014. [dostęp 2017-11-22].
  4. a b c Prof. dr hab. Leszek Stanisław Żukowski, [w:] baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI) [dostęp 2018-08-02].[martwy link]
  5. 8. Zebranie Plenarne Zarządu Głównego. armiakrajowa.org.pl, 8 września 2020. [dostęp 2020-11-03].
  6. Postanowienie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 19 listopada 2013 r. o nadaniu orderów (M.P. z 2014 r. poz. 489 – pkt 1.).
  7. Postanowienie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 10 maja 2005 r. o nadaniu orderów i odznaczeń (M.P. z 2005 r. nr 64, poz. 873 – pkt 15.).
  8. L. Żukowski i Z. Wawer wśród odznaczonych Medalem Pro Bono Poloniae. dzieje.pl, 2 września 2018. [dostęp 2018-09-03].
  9. Leszek Żukowski i Zbigniew Wawer wśród odznaczonych Medalem Pro Bono Poloniae. rdc.pl, 2 września 2018. [dostęp 2018-09-03].
  10. Uroczystość wręczenia Medali 100-lecia ustanowienia Sztabu Generalnego Wojska Polskiego. kombatanci.gov.pl, 8 listopada 2018. [dostęp 2023-10-12].
  11. Zakończenie obchodów 75. rocznicy przekształcenia Związku Walki Zbrojnej w Armię Krajową. kombatanci.gov.pl, 19 lutego 2017. [dostęp 2017-08-02].
  12. Federalny Krzyż Zasługi dla weteranów powstania warszawskiego. dzieje.pl, 16 kwietnia 2015. [dostęp 2016-08-27].