Linia biełgorodzka

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Linia biełgorodzka (ros. Белгородская черта) – linia umocnień zbudowana przez Carstwo Rosyjskie w latach 1635 do 1653 dla ochrony przed najazdami Tatarów i zablokowania prowadzącego w głąb państwa moskiewskiego Szlaku murawskiego, Szlaku izjumskiego i kałmuckiego. Linię obronną zbudowano na terenie późniejszej Ukrainy Słobodzkiej wzdłuż ufortyfikowanych miast OchtyrkaBiełgorod—Olszańsk—WoroneżTambow—Wałujki—Stary OskołKursk.

Linia miała też zapobiegać ucieczkom chłopstwa pańszczyźnianego na stepy.

Całkowita długość umocnień wynosiła 800 km (750 wiorst)[1]. W skład linii wchodziły forty z drewnianymi umocnieniami oraz wieżami strażniczymi. Ponadto na przypuszczalnych szlakach tatarskich najazdów lokalizowano wały ziemne oraz przeszkody z bali.

Do zarządzania tą linią obronną stworzono osobny okręg wojskowy: Biełgorodzkij Razriad (rus. Белгородский разряд), przez co zdecentralizowano zarządzania potencjałem militarnym na tym obszarze.

Założenie to praktycznie uniemożliwiało tatarskie najazdy na ziemie rosyjskie z uwagi na trudność jego sforsowania[1]. Linia straciła swoje znaczenie obronne w XVII wieku, gdy zastąpiła ją położona bardziej na południe Linia Izjumska.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b Carol B. Stevens: Rosyjskie Wojny 1460-1730 Narodziny Mocarstwa. Warszawa: Bellona, 2010, s. 163. ISBN 978-83-11-11-711-2.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Малий словник історії України / Відповідальний редактор Валерій Смолій. — К.: Либідь, 1997.
  • Carol B. Stevens: Rosyjskie Wojny 1460-1730 Narodziny Mocarstwa. Warszawa: Bellona, 2010. ISBN 978-83-11-11-711-2.