Lipa srebrzysta
Przejdź do nawigacji
Przejdź do wyszukiwania
|
||
 |
||
| Systematyka[1] | ||
| Domena | eukarionty | |
| Królestwo | rośliny | |
| Klad | rośliny naczyniowe | |
| Klad | rośliny nasienne | |
| Klasa | okrytonasienne | |
| Klad | różowe | |
| Rząd | ślazowce | |
| Rodzina | ślazowate | |
| Rodzaj | lipa | |
| Gatunek | lipa srebrzysta | |
| Nazwa systematyczna | ||
| Tilia tomentosa Moench Verz. ausland. Baume 136-137. 1785 |
||
| Synonimy | ||
|
Tilia argentea Desf. ex DC.[2] |
||
Lipa srebrzysta, lipa węgierska (Tilia tomentosa Moench) – gatunek drzewa należący do rodziny ślazowatych. Występuje w Europie Środkowej, w Europie południowo-zachodniej i w Turcji[2].
Morfologia[edytuj | edytuj kod]
- Pokrój
- Duże drzewo liściaste, osiągające wysokość do 30 m. Korona szerokości 15-20 m jest regularna, początkowo szerokostożkowata, później zamknięta, jajowato sklepiona do kulistej. Kora srebrzystoszara, podłużnie, płytko bruzdowana.
- Liście
- sercowate, ciemnozielone, od spodu biało filcowane (włoski gwiaździste), jesienią żółte, zimą opadają.
- Kwiaty
- żółtawe, po 5-10 w zwisających gwiaździsto owłosionych wierzchołkach.
Biologia i ekologia[edytuj | edytuj kod]
Siedlisko: stanowiska słoneczne, odporna na mrozy, ciepłolubna, w lecie dobrze znosi suszę lepiej niż inne lipy, odporna na warunki miejskie, stosunkowo odporna na przemysłowe zanieczyszczenie powietrza, na choroby i owady. Kwitnie późno, lipiec – początek sierpnia.
Zmienność[edytuj | edytuj kod]
Posiada formę "Petiolaris" o zwisających pędach zwaną lipą długoogonkową[3].
Zastosowanie[edytuj | edytuj kod]
- Roślina ozdobna: często sadzona w parkach, a także przy domach, drogach i alejach.
- Z drewna wypala się węgiel drzewny stosowany w lecznictwie.
- Roślina miododajna, aczkolwiek uważana jest za gatunek trujący dla pszczoły miodnej i trzmieli[4].
- Sztuka kulinarna: z kwiatostanów lipy można przyrządzać wartościową herbatę, z nasion można otrzymywać bardzo dobry olej jadalny, jednak szybko jełczejący.
- Jej miękkie drewno ma zastosowanie w rzeźbiarstwie i jest przydatne na wyroby tokarskie. Z drewna lipowego wykonano np. ołtarz Wita Stwosza i liczne rzeźby w kościołach. Wykonuje się z niego okleiny, zapałki, przyrządy kreślarskie, zabawki, modele i formy odlewnicze. Nie nadaje się w budownictwie na elementy zewnętrzne.
- Z jej łyka wytwarza się plecionki i maty.
- Wykorzystuje się ją do wytwarzania preparatów kosmetycznych.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Stevens P.F.: Angiosperm Phylogeny Website (ang.). 2001–. [dostęp 2010-02-02].
- ↑ a b Germplasm Resources Information Network (GRIN). [dostęp 2010-09-24].
- ↑ Geoff Burnie i inni: Botanica. Rośliny ogrodowe. Könemann, 2005. ISBN 3-8331-1916-0.
- ↑ Toksyczność lipy węgierskiej. apiweb.pl. [dostęp 2016-06-11].
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Jindřich Krejča, Jan Macků: Atlas roślin leczniczych. Warszawa: Zakł. Nar. im. Ossolińskich, 1989. ISBN 83-04-03281-3.
- Anna Mazerant-Leszkowska: Mała księga ziół. Warszawa: Inst. Wyd. Zw. Zawodowych, 1990. ISBN 83-202-0810-6.
- Helmut Pirc, Maria Kaczorowska: Drzewa od A do Z. Warszawa: Klub dla Ciebie, 2006. ISBN 83-7404-323-7.
- Eva Dreyer, Helena Terpińska-Ostrowska, Wolfgang Dreyer: Drzewa i krzewy : szybkie i proste rozpoznawanie gatunków. Warszawa: Delta W-Z, 2005. ISBN 83-7175-381-0.
