Lisette Oropesa

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Lisette Oropesa
Ilustracja
Lisette Oropesa w sukni projektu Austina Scarletta, Park Avenue Armory, 2016.
Data i miejsce urodzenia

29 września 1983
Nowy Orlean

Typ głosu

sopran

Gatunki

opera

Zawód

śpiewaczka

Strona internetowa

Lisette Oropesa (ur. 29 września 1983) – amerykańska śpiewaczka operowa[1], sopran koloraturowy[2]. Repertuar artystki obejmuje dzieła C.W. Glucka, G.F. Händla, W.A. Mozarta, G. Rossiniego, G. Donizettiego, G. Verdiego, G. Bizeta, J. Masseneta, G. Pucciniego, G. Meyerbeera, D. Catána. Szczególnie kojarzona jest z rolami Gildy, Zuzanny, Konstancji i Łucji. Jej dorobek sceniczny to ponad 30 głównych ról operowych zagranych w prawie 400-stu przedstawieniach[3].

W 2019 Lisette Oropesa zdobyła dwa największe trofea sceniczne przyznawane śpiewakom operowym w Stanach Zjednoczonych: nagrodę Richarda Tuckera[4][5] i nagrodę Beverly Sills[6]. Był to drugi przypadek w historii gdy jeden solista otrzymał obie nagrody w tym samym roku.

W 2015 współpracowała przy wydaniu poradnika „Master Singers: Advice from the Stage”, który zawiera wywiady ze znanymi śpiewakami analizujące ich „technikę, sztukę, interpretację i scenografię”[7].

Artystka prowadzi kursy mistrzowskie na uniwersytetach i w programach kształcenia młodych śpiewaków[8].

Prywatnie jest weganką i biegaczką maratonów[9][10][11], czym dzieliła się w wywiadzie dla Runner’s World[12] oraz w książce o bieganiu i diecie roślinnej[13].

Wczesne lata i edukacja[edytuj | edytuj kod]

Lisette Oropesa urodziła się w Nowym Orleanie (stan Luizjana)[14]. Jej rodzice przybyli tam z Kuby[2]. Dzieciństwo i młodość spędziła w Baton Rouge[14].

W dzieciństwie uczyła się gry na flecie[15]. Za radą matki zgłosiła się na przesłuchanie do Szkoły Muzycznej na Uniwersytecie Stanu Luizjana (LSU School of Music)[4][16], a w rezultacie dołączyła do programu wokalnego Roberta Graysona[17].

Kariera[edytuj | edytuj kod]

Początki i pierwsze lata w Metropolitan Opera[edytuj | edytuj kod]

W 2005 roku Lisette Oropesa została laureatką prestiżowego konkursu wokalnego Metropolitan Opera National Council Auditions[18], w kolejnych latach zdobywając wiele tego typu nagród (rozdział: Nagrody). Przez trzy kolejne lata uczestniczyła także w programie „Lindemann Young Artists Development Program”[18]. W tym czasie zadebiutowała w Metropolitan Opera (MET) drugoplanową rolą w przedstawieniu Idomeneusz pod batutą Jamesa Levine[18]. Talent młodej śpiewaczki został szybko doceniony rolą Zuzanny w Weselu Figara wystawionym przez MET w październiku 2007 roku. W tej pierwszej głównej roli wystąpiła u boku Erwina Schrotta w pięciu przedstawieniach reżyserii Sir Jonathana Millera[19]. Następnych kilka sezonów w MET z małymi wyjątkami to głównie role mniejsze i drugoplanowe. W sezonie 2007/2008 Lisette Oropesa grała rolę Duszka Rosy w Jasiu i Małgosi. W kolejnym sezonie; rolę Lisette w Jaskółce produkcji Nicolasa Joëla u boku Angeli Gheorghiu, Roberto Alagny i Samuela Rameya[20]; rolę Woglindy w Złocie Renu i Leśnego Ptaszka w Zygfrydzie. We wrześniu 2010 roku ponownie wystąpiła w roli Woglindy. W maju 2011 roku zaśpiewała rolę boga Amora w Orfeuszu i Eurydyce produkcji Marka Morrisa. W grudniu rolę Mirandy w barokowym pastiszu Zaczarowana wyspa, śpiewając u boku Plácido Domingo pod dyrekcją Williama Christie, „Lisette Oropesa jako Miranda po raz kolejny pokazała, że jest jednym z najbardziej promiennych (ale niestety niewykorzystanych) talentów w Met”[21][22][23]. W sezonie 2012/2013 Oropesa została w końcu doceniona głównymi partiami, a więc rolą Gildy w Rigoletcie[24][25] i Anusi w Falstaffie. Według The New York Times’a, „ujmująca sopranistka Lisette Oropesa, śpiewa z bezwysiłkowym wdziękiem i lirycznym pięknem”[26]. W 2014 roku zaśpiewała u boku Jonasa Kaufmanna i Sophie Koch w nowej inscenizacji Werthera(inne języki) wyreżyserowanej przez Richarda Eyre’a. The New York Times zauważył, że „Jasna, imponująca sopranistka Lisette Oropesa jest słoneczną, ujmującą Sophie”[27].

Pierwsze lata w innych teatrach[edytuj | edytuj kod]

Kariera w operach stanowych oraz teatrach na kontynencie już od samego początku pozwoliła solistce na realizację poważnego repertuaru. Przyjmowała wyłącznie role tytułowe i główne. W roku 2008 wystąpiła na scenie opery w Nowym Orleanie oraz w Operze Arizońskiej jako Gilda w Rigoletcie[28]. W 2009 w Operze Stanu New Jersey jako Łucja z Lammermooru. W 2010 z Walijską Operą Narodową jako Konstancja w Uprowadzeniu z seraju; z Operą Niemiecką nad Renem w przedstawieniu Turek we Włoszech; na Muzycznym Festiwalu Tanglewood jako Konstancja; na Festiwalu Ravinia jako Zuzanna w Weselu Figara; oraz na scenie opery w Nowym Orleanie znów jako Gilda, a w 2011 roku tamże jako Leïla w Poławiaczach pereł. W kwietniu i maju 2012 roku pojawiła się w Pittsburskiej Operze jako Konstancja w Uprowadzeniu z seraju, produkcji zaaranżowanej w prywatnym wagonie Baszy, pociągu Orient Express[29]. W październiku 2012 ponownie z sukcesem odegrała rolę Łucji dla Opery Arizońskiej[30]. W listopadzie wzbogaciła swój repertuar o rolę Kleopatry w barokowym Juliuszu Cezarze na deskach Teatru Operowego w Michigan[31][32]. W roku 2013 zadebiutowała w roli Paminy w Czarodziejskim flecie w Grand Opera na Florydzie, jak zauważono: „Oropesa była fantastyczna w swoim przedstawieniu Paminy”[33], „Jej aria ‘Ach, ich fühl’s’ była naprawdę poruszająca”[34]. Lato 2013 zaowocowało kontynuacją operowych wyzwań. Zaśpiewała partię Zuzanny w Weselu Figara na deskach opery w Santa Fe, jak zauważył James Keller[35], „Nic wieczorem nie przebiło jej wykonania 'Deh vieni, non tardar’ w akcie 4, w którym magią wypełniła wieczorne powietrze”. Następnie rolę Amalii w Zbójcach Verdiego dla Washington Concert Opera, w której „osiągnęła ostateczny triumf, śpiewając wypełnioną trylami część skomponowaną specjalnie dla Jenny Lind”[36]. Została również wezwana w ostatniej chwili jako zastępczyni do roli Anusi w Falstaffie do opery w San Francisco[37]. Po występach w MET na początku 2014 roku, letni kalendarz artystki to seria kolejnych występów: Stworzenie Świata Haydna w Nowym Jorku i Cleveland[38], Pasja według św. Mateusza w Chicago[39], Uprowadzenie z seraju w Bellingham i Waszyngtonie, i ponownie w Operze Arizońskiej tym razem jak Łucja oraz powtórka jej występu z 2010 roku w Weselu Figara na Festiwalu Ravinia[40]. Operowe angaże obejmowały Anusię w Holenderskiej Operze Narodowej[41], Gildę na scenie Grand Théâtre w Genewie[42] i Konstancję w Bawarskiej Operze Państwowej[43]. Jej ostatni występ w 2014 był zarazem jej debiutem w Operze Los Angeles w roli Rosalby w przedstawieniu Florencia en el Amazonas(inne języki) Daniela Catána[44].

Rozkwit kariery[edytuj | edytuj kod]

Rok 2015 rozpoczął się w Operze Paryskiej rolą Konstancji. Według OperaClick, „'Marten aller Arten’ zaśpiewała z wyrazistymi akcentami i zmysłowym aktorstwem”[45]. Jej następny występ miał miejsce w Concertgebouw, gdzie została nagrodzona owacjami na stojąco za wykonanie „Caro Nome w nagrywanym dla radia przedstawieniu Rigoletto[46][47]. Wróciła do domu w Nowym Orleanie, do roli Zuzanny. Według The New Orleans Advocate, „świetnie pokazała wszechstronność wokalną, od lśniącej koloratury młodej zakochanej kobiety aż do zakłopotania i gniewu wobec lubieżnych intencji swego zwierzchnika, hrabiego Almavivy”[48]. Majowy występ to debiut w Córce pułku w Pittsburgh Opera gdzie jak donosił TribLive, „całkowicie pokonała zarówno wyzwania wokalne, jak i fizyczne wymagania inscenizacji Currana. Jej głos jest cudownie dopasowany do roli, ciepły i zaokrąglony w tonie, ale także czysty i błyszczący w koloraturze”[49]. Jej kolejny angaż to Wesele Figara w San Francisco. Jak napisano, „Oropesa to urocza Zuzanna której głos przy cudownej delikatnej jakości, jednocześnie zachowuje siłę”[50]. Kolejny niezwykle udany debiut to Traviata w Operze Filadelfijskiej. David Shengold pisał na łamach Opera News: „doszedłem do wniosku, że najbardziej satysfakcjonujące Violetty, jakie widziałem, to te, które odgrywały rolę nie w ‘Dialogu z Tradycją’, ale jakby żyjąc nią w tej chwili: Patricia Brooks, Nelly Miricioiu i Mary Dunleavy. Oropesa dołącza do tej grupy”[51]. W listopadzie została wezwana jako zastępczyni na prawie wszystkie przedstawienia Rigoletta i Uprowadzenia z seraju do Bawarskiej Opery Państwowej w Monachium[52]. Rok ten zakończyła rolą Gildy w Rigoletcie w Teatro Real w Madrycie, która została dosłownie nazwana „Triumfem”[53].

Rok 2016 rozpoczął pierwszy w jej karierze solowy recital w Park Avenue Armory(inne języki) w Nowym Jorku. Według Anthony’ego Tommasiniego z The New York Times’a, „dała satysfakcjonujący występ” i „przyniosła niezwykłą świeżość tej muzyce”[54]. W tamtym „roku koncertów” Lisette Oropesa dała ich całą serię, począwszy od Rzymu w Accademia Nazionale di Santa Cecilia i Requiem Faurégo, przez Baltimore i symfonię Niemieckie Requiem Brahmsa[55] z Erikiem Owensem, po VIII Symfonię Mahlera z Yannickiem Nézet-Séguinem i Orkiestrą Filadelfijską[56]. W kolejnym koncercie wystąpiła z Jamesem Conlonem w jego ostatnim sezonie na Cincinnati May Festival[57]. Pojawiła się także w Monachium, występując na Nocy Festiwalowej UniCredit, co odnotował Süddeutsche Zeitung, „Zwłaszcza Lisette Oropesa trafiła swym krystalicznie czystym sopranem do serc publiczności”[58]. Kolejną rolą operową, w której wystąpiła zyskując uznanie, była zupełnie nowa produkcja Les Indes galantes z Bawarską Operą Państwową. „Nienaganni soliści: znakomita gra w szlachetnych kantylenach i szybkiej koloraturze – Lisette Oropesa”[59]. Następnie wróciła do stanu Waszyngton, gdzie ponownie wcieliła się w rolę Zuzanny z Wesela Figara w Waszyngtońskiej Operze Narodowej. „Pani Oropesa uczyniła tę godną uwagi rolę swoją własną, zręcznie i inteligentnie dostosowując się do każdego negatywnego zwrotu akcji z doskonałym wyczuciem teatru i jasnym, słonecznym sopranem”[60]. Po krótkiej przerwie gwiazda udała się do Dallas, by zaśpiewać w Niemieckim Requiem z tamtejszą Orkiestrą Symfoniczną[61], wróciła z powrotem do Waszyngtonu, gdzie wystąpiła jako Maria w Córce pułku w Waszyngtońskiej Operze Narodowej. Tym razem jej partnerem scenicznym była Sędzia Sądu Najwyższego Ruth Bader Ginsburg. Według Washington Jewish Week „Lisette Oropesa w dniu premiery była idealna w tej roli tak ściśle związanej z Beverly Sills i Dame Joan Sutherland. Śpiewała bezbłędne pasaże i koloraturę, grała w humorystycznej tradycji Carol Burnett, poruszała się jak prima balerina i wykorzystywała kolorystykę wokalną dla jak najlepszego efektu emocjonalnego. Jej pianissimo, crescendo i decrescendo zapierały dech w piersiach. Najwyraźniej Oropesa jest wschodzącą gwiazdą opery”[62]. Śpiewaczka zakończyła rok, wracając do Rzymu, by zadebiutować w Teatro dell’Opera w Rzymie, wystąpiwszy w Rigoletcie[63]. „doskonała Gilda”, napisano na łamach OperaClick, chwaląc nie tylko jej piękny liryczny sopran, ale także doskonałą, czytelną nawet w chwilach koloratury, dykcję i przekonujące aktorstwo[64].

Rok 2017 rozpoczęła w Operze Lozańskiej, debiutując jako Ofelia w Hamlecie Ambroise’a Thomasa. Jacques Schmitt pisał na łamach ResMusica: „Bezsprzecznie słowa Ofelii tonące w miłosnym szaleństwie swą wyrazistością zapierają dech w piersiach. Ale śpiewać je, mówić je tak jak sopran Lisette Oropesa ... to jest artystyczny cud”[65]. Następnie udała się do Waszyngtonu, aby wystąpić w recitalu, „Wieczór rozpoczął się od ‘Ragion nell’alma siede’, arii z opery Księżycowy świat Haydna. Był to odważny ruch, a Oropesa z łatwością wypełniła salę dźwiękiem. Dokładność podczas pasaży była uderzająca, podobnie jak najwyższe nuty, wszystkie produkowane z łatwością. Na małej kadencji ton jej głosu był wyjątkowo przejrzysty”[66]. Występ ten został nagrany na wideo i opublikowany na YouTube[67], a jego zwieńczeniem było wydanie pierwszego albumu Lisette Oropesy zatytułowanego Within/Without. Do Bawarskiej Opery Państwowej w Monachium powróciła w roli Konstancji w Uprowadzeniu z seraju, roli granej tam już czwarty sezon. Wystąpiła też w nowej odsłonie Rigoletta w Holenderskiej Operze Narodowej w reżyserii Damiano Michielettiego. W tej dobrze ocenionej inscenizacji, jak zauważono, „Smukła i pełna wdzięku, sopranistka Lisette Oropesa była po prostu światowej klasy Gildą, z bezbłędną emisją i obfitymi wysokimi nutami, krystalicznymi aż do najwyższego E. Długi tryl na końcu „Caro nome” wytyczyłby idealny zygzak na wizualizatorze wysokości tonu. Jeszcze bardziej oszałamiający niż jej brawura był rozpływający się blask w centrum jej głosu, jej morbidezza (miękkość)”[68]. Wkrótce potem wystąpiła w dwóch przedstawieniach Rigoletta w Operze Paryskiej, zastępując chorą śpiewaczkę[69]. Odnotowano, że otrzymała wtedy owacje na stojąco za tę interpretację[70]. Latem tego roku miał miejsce jej debiut w roli Noriny w Don Pasquale na Festiwalu Operowym w Glyndebourne, „Jej posługiwanie się wokalnymi fajerwerkami Donizettiego i koloraturą było absolutnie wyjątkowe. Ozdobne linie wokalne płynęły z melodyjną łatwością i przyniosły wspaniałą kolorystykę tonalną oraz porywające najwyższe nuty[71]. Następnie usłyszano ją w Paryżu na koncercie Falstaffa z Orkiestrą Paryską, gdzie ogłosiła, że będzie to jej ostatni występ w roli Anusi[72]. Zadebiutowała także w Royal Opera House w tytułowej roli Łucji z Lammermooru. Otrzymała powszechnie entuzjastyczne recenzje za tę interpretację. „Łucja jest jej pierwszą rolą w Royal Opera, a kubańsko-amerykańska sopranistka jest rewelacyjnie dobra”[73]. Za swój występ otrzymała gromkie owacje na stojącą od całej publiczności[74]. Solistka zakończyła ten rok w MET tytułową rolą w operze Jaś i Małgosia Humperdincka, gdzie „Być może nikt nie wykonał tak fantastycznej roboty jak Lisette Oropesa, grając z taką elastycznością tonalną”[75].

Na początku 2018 roku Oropesa powróciła do Bawarskiej Opery Państwowej, by po raz czwarty z rzędu zaśpiewać partię Konstancji w Uprowadzeniu z seraju. Następnie wystąpiła z recitalem na Festiwalu Piosenki Tucson Desert[76], gdzie wykonała nowy zestaw recitalowy i wydała swój pierwszy teledysk „Adieux de l’hôtesse arabe”[77], kompozycję Georgesa Bizeta opartą na wierszu Victora Hugo[78]. Z tego recitalu wydała w formie cyfrowej swój drugi album zatytułowany „Aux filles du désert”[79]. Wzięła także udział w nowej produkcji Orfeusz i Eurydyka Johna Neumeiera i Joffreya Balleta w Operze Los Angeles[80], „przesuwała się po scenie niczym zjawa, jej srebrzysty głos wskazywał na niemal bezczasowe poczucie melancholii”, czytamy w LA Weekly[81]. Po raz kolejny wróciła do Opery w Los Angeles, by zagrać rolę Gildy w Rigoletcie, „Jej 'Caro nome' było prawdziwą lekcją, jak zachwycić publiczność”[82]. Latem udała się do Madrytu, aby występować w Łucji z Lammermooru. Jedno z lipcowych przedstawień Teatru Królewskiego odbyło się na wolnym powietrzu na Plaza de Oriente. „Pod koniec drugiego aktu publiczność zmusiła obsadę do bisu, czwartego w historii Królewskiego”[83][84], po którym tytułowa Łucja „otrzymała 4-minutową owację w otoczeniu całego bisującego sekstetu”[84]. W trzecim akcie scenę szaleństwa z arią ‘Spargi d’Amaro pianto’ zakończyła stojąc na krześle z uniesionymi w górę ramionami czekając, ze łzami w oczach, aż wiwatująca publiczność pozwoli jej kontynuować[85][86][87]. Latem zadebiutowała na Festiwalu Operowym Rossiniego w Pesaro (ROF) w operze Adina. Była „przez wielu uważana za tegoroczne objawienie ROF”. W przeddzień drugiego występu Adiny śpiewała swój pierwszy solowy koncert z orkiestrą festiwalową. Jej występ został nazwany „Jednym z najbardziej pamiętnych koncertów w 39-letniej historii Festiwalu Operowego Rossiniego”[88]. We wrześniu śpiewaczka zastąpiła Dianę Damrau, która wycofała się z powodu choroby, w roli Marguerite de Valois, w Operze Paryskiej, w nowej odsłonie Hugenotów (Les Huguenots) Meyerbeera[89], gdzie „kompleksowo podbiła serca paryskiej publiczności”[90]. Dzień po ostatnim występie w Hugenotach, zadebiutowała rolą Adiny w Napoju miłosnym Donizettiego. „Ognista barwa, jednorodna projekcja w całym zakresie, zwinny wokal, migoczące wysokie dźwięki, Oropesa ma wszystkie atuty ... i używa ich z elegancją i łatwością”[91]. Następnie otworzyła sezon w Teatro dell’Opera w Rzymie w zupełnie nowej inscenizacji Rigoletta[92]. Za swój występ została tam okrzyknięta „doskonałą Gildą”[93].

Sceniczny rok 2019 rozpoczęła w rodzinnym Baton Rouge w Luizjanie, gdzie zaśpiewała koncert z Paulem Groves’em „Gwiaździsta Noc z Lisette Oropesą”, który wyemitowano w lokalnej telewizji, Louisiana Public Broadcasting[94]. Następnie udała się do Barcelony, by zadebiutować w Rodelindzie Händla, zdobywając tam uznanie za grę „ze stylistycznym mistrzostwem”[95], „techniką bez słabości”[96], i „spektakularną koloraturą”[97]. Pojawiła się w Brukseli, na koncertowej wersji opery Robert Diabeł w La Monnaie/De Munt. Ona „Skradła wieczór”[98] i „To, co słyszysz jest cudem. Piękny głos, niewiarygodnie piękny, suwerenna technika ... rezerwy mocy, które wydają się niewyczerpane”[99]. Wiosną powróciła do Stanów Zjednoczonych, by wystąpić w Don Pasquale w Operze Pittsburskiej, „Jej występ pokazał nienaganną czystość brzmienia i artykulację w połączeniu z wykwintnym liryzmem ... Głos tak ekspresyjnie wyrazisty, że wyróżniał się niczym fresk Michała Anioła w czarno-białym filmie”[100]. 18 czerwca 2019 pierwszy raz stanęła na deskach mediolańskiej La Scali wracając po sześciu latach do roli Amalii w Zbójcach Verdiego. Prasę włoską obiegła seria bardzo pochlebnych artykułów, „Doskonały debiut Lisette Oropesy w La Scali, która na całym świecie od dawna daje gwarancję sukcesu”[101], „niezwykła Amalia, witana przez gromkie brawa już na końcu cabaletty 'Carlo vive?'. ... Sopran o delikatnej barwie, kontrolowanej emisji, wszystko na jednym oddechu, co pozwala jej związać rejestry z unikalną muzykalnością”[102], „Uderza przede wszystkim doskonale opanowana technika i stała kontrola nad głosem o dużej plastyczności. Ma techniczne przygotowanie, które charakteryzuje amerykańską szkołę, ale z rzadko spotykaną inteligencją i intuicją”[103]. Serię plenerowych letnich występów rozpoczął Festiwal Operowy w Savonlinna(inne języki) w Finladii gdzie przedstawienie wraz z całym zespołem La Scali przeniosło się z Mediolanu[104]. Następnie artystka udała się na Festiwal Ateński(inne języki) by po czterech latach powrócić do roli Violetty Valéry[105] w którą wcieliła się także na Festiwalu w Amfiteatrze w Weronie. „Lisette Oropesa, piękny głos wspierany przez godną pozazdroszczenia technikę, która pozwoliła jej rozwiązać ten węzeł „trzech Violett”, który jak wiadomo, wymaga władania trzema rodzajami sopranu: lekkim, lirycznym i dramatycznym”[106]. Jesienią 2019 roku, uhonorowana wcześniej nagrodami Richarda Tuckera[5] i Beverly Sills[6], gwiazda wróciła triumfalnie do Nowojorskiej MET by zadebiutować w Manon Julesa Masseneta[107][108][109][110]. „Jej głos urósł do wielkości i koloru ... stała się potężnym lirycznym sopranem, a jej głos w pełni soczystym instrumentem, nie tracąc ani na swej elastyczności, ani pikanterii”. „bezwysiłkowe wokalne fajerwerki Oropesy, falująca koloratura, kwitnące wysokie nuty i subtelnie zmysłowe frazowanie sprawiły, że nie można było się jej oprzeć”[111]. W przerwie jesiennej serii przedstawień Manon w MET, artystka dała koncert „Grandes Vozes” w Teatrze Miejskim w Rio de Janeiro. W końcu października zaśpiewała jako laureatka nagrody i gwiazda wieczoru na Gali Richarda Tuckera w Carnegie Hall. „Kariera Oropesy od dłuższego czasu rośnie, gdyż sopran podbija Europę w ostatnich latach i teraz robi to samo po tej stronie Atlantyku”[112]. Powróciwszy na krótko do rodzinnej Luizjany dała recital w Dixon Hall w Nowym Orleanie w duecie z pianistą Michaelem Borovitzem, by w końcu listopada udać się do Waszyngtonu aby zaśpiewać tam Ofelię w koncertowej wersji Hamleta(inne języki)[113]. Ten bardzo udany rok miała zakończyć debiutem w Paryskiej Operze Narodowej jako Rozyna w Cyruliku sewilskim, jednak z powodu trwającej ogólnokrajowej akcji strajkowej, przedstawienia sukcesywnie odwoływano, zwykle w ostatniej chwili, podczas gdy artyści czekali w pogotowiu i niepewności.

Wreszcie w końcu stycznia 2020, stanęła na deskach Paryża w premierowej inscenizacji Cyrulika sewilskiego, „Lisette Oropesa tworzy Rozynę pod każdym względem urzekającą. Młodemu sopranowi nie brakuje powabu ani uroku. Głos jest genialny, wysokie tony łatwe, perfekcyjnie wykonane, a linia utworu ozdobiona subtelnością”[114]

Repertuar[edytuj | edytuj kod]

Debiuty operowe[edytuj | edytuj kod]

Rok (debiutu) Rola Tytuł Kompozytor Miejsce
2007 Zuzanna Wesele Figara (Le nozze di Figaro) Wolfgang Amadeus Mozart Metropolitan Opera
2008 Gilda Rigoletto Giuseppe Verdi Arizona Opera
2008 Lisette Jaskółka (La Rondine) Giacomo Puccini Metropolitan Opera
2009 Woglinda Złoto Renu (Das Rheingold) Richard Wagner Metropolitan Opera
2009 Leśny Ptaszek (Waldvogel) Zygfryd (Siegfried) Richard Wagner Metropolitan Opera
2009 Woglinda Zmierzch bogów (Götterdämmerung) Richard Wagner Metropolitan Opera
2009 Łucja Łucja z Lammermooru (Lucia di Lammermoor) Gaetano Donizetti New Jersey Opera
2010 Konstancja Uprowadzeniu z seraju (Die Entführung aus dem Serail) Wolfgang Amadeus Mozart Welsh National Opera
2010 Anusia (Nannetta) Falstaff Giuseppe Verdi Opera Bilbao
2010 Fiorilla Turek we Włoszech (Il Turco in Italia) Gioacchino Rossini Deutsche Oper am Rhein
2011 Leïla Poławiacze pereł (Les pêcheurs de perles) Georges Bizet New Orleans Opera
2011 Amor Orfeusz i Eurydyka (Orfeo ed Euridice) Christoph Willibald Gluck Metropolitan Opera
2011 Ismene Mitrydates, król Pontu (Mitridate, re di Ponto) Wolfgang Amadeus Mozart Bawarska Opera Państwowa
2011 Romilda Kerkses (Xerxes) Georg Friedrich Händel San Francisco Opera
2011 Miranda Zaczarowana wyspa (The Enchanted Island) Jeremy Sams Metropolitan Opera
2012 Kleopatra Juliusz Cezar (Giulio Cesare) Georg Friedrich Händel Michigan Opera Theatre
2013 Pamina Czarodziejski flet (Die Zauberflöte) Wolfgang Amadeus Mozart Florida Grand Opera
2013 Amalia Zbójcy (I Masnadieri) Giuseppe Verdi Washington Concert Opera
2014 Zosia Werter (Werther) Jules Massenet Metropolitan Opera
2014 Rosalba Florencia en el Amazonas Daniel Catán Los Angeles Opera
2015 Maria Córka pułku (La fille du régiment) Gaetano Donizetti Pittsburgh Opera
2015 Violetta Valéry Traviata (La traviata) Giuseppe Verdi Opera Philadelphia
2016 Hébé / Zima Les Indes galantes Jean-Philippe Rameau Bawarska Opera Państwowa
2017 Ofelia Hamlet(inne języki) Ambroise Thomas Lausanne Opera
2017 Norina Don Pasquale Gaetano Donizetti Festiwal operowy w Glyndebourne
2017 Małgosia Jaś i Małgosia (Hänsel und Gretel) Engelbert Humperdinck Metropolitan Opera
2018 Eurydyka Orfeusz i Eurydyka (Orfeo ed Euridice) Christoph Willibald Gluck Los Angeles Opera
2018 Adina Adina Gioacchino Rossini Rossini Opera Festival
2018 Małgorzata de Valois Hugenoci (Les Huguenots(inne języki)) Giacomo Meyerbeer Opéra national de Paris
2018 Adina Napój miłosny (L’elisir d’amore) Gaetano Donizetti Opéra national de Paris
2019 Rodelinda Rodelinda Georg Friedrich Händel Gran Teatre del Liceu
2019 Izabela Robert diabeł (Robert le diable) Giacomo Meyerbeer La Monnaie
2019 Manon Lescaut Manon Jules Massenet Metropolitan Opera
2020 Rozyna Cyrulik sewilski Gioacchino Rossini Opéra national de Paris

Role operowe[3][edytuj | edytuj kod]

Liczba

przedstawień

Rola Tytuł Kompozytor Miejsce i rok
53 Gilda Rigoletto Giuseppe Verdi 2018 – Teatro dell’Opera di Roma

2018 – Arena di Verona

2018 – LA Opera

2017 – Opéra National de Paris

2017 – De Nationale Opera

2016 – Teatro dell’Opera di Roma

2015 – Teatro Real

2015 – Bayerische Staatsoper

2015 – Het Concertgebouw

2014 – Grand Théâtre de Genève

2013 – Metropolitan Opera

2008 – Arizona Opera

2008 – New Orleans Opera

36 Zuzanna Wesele Figara

(Le nozze di Figaro)

Wolfgang Amadeus Mozart 2016 – Washington National Opera

2015 – San Francisco Opera

2015 – New Orleans Opera

2014 – Ravinia Festival

2013 – Santa Fe Opera

2010 – Ravinia Festival

2009 – Metropolitan Opera

2007 – Metropolitan Opera

34 Konstancja Uprowadzeniu z seraju

(Die Entführung aus dem Serail)

Wolfgang Amadeus Mozart 2018 – Bayerische Staatsoper

2017 – Bayerische Staatsoper

2016 – Bayerische Staatsoper

2015 – Bayerische Staatsoper

2015 – Opéra National de Paris

2014 – Bayerische Staatsoper

2014 – Bellingham Music Festival

2012 – Pittsburgh Opera

2010 – Tanglewood Music Festival

2010 – Welsh National Opera

29 Łucja Łucja z Lammermooru

(Lucia di Lammermoor)

Gaetano Donizetti 2018 – Teatro Real

2017 – Royal Opera House

2012 – Arizona Opera

2011 – Deutsche Oper am Rhein

2009 – Opera New Jersey

25 Anusia (Nannetta) Falstaff Giuseppe Verdi 2017 – Philharmonie de Paris

2014 – De Nationale Opera

2014 – Metropolitan Opera

2013 – San Francisco Opera

2010 – ABAO Opera Bilbao

18 Norina Don Pasquale Gaetano Donizetti 2019 – Pittsburgh Opera

2017 – Glyndebourne

16 Violetta Valery Traviata (La traviata) Giuseppe Verdi 2020 – Metropolitan Opera

2019 – Arena di Verona

2019 – Greek National Opera

2015 – Opera Philadelphia

11 Amalia Zbójcy (I Masnadieri) Giuseppe Verdi 2019 – Savonlinna Opera Festival

2019 – Teatro alla Scala

2013 – Washington Concert Opera

10 Małgorzata de Valois Hugenoci (Les Huguenots(inne języki)) Giacomo Meyerbeer 2018 – Opéra National de Paris
10 Miranda Zaczarowana wyspa

(The Enchanted Island)

Jeremy Sams 2012 – Metropolitan Opera
10 Lisette Jaskółka (La Rondine) Giacomo Puccini 2009 – Metropolitan Opera
9 Maria Córka pułku

(La fille du régiment)

Gaetano Donizetti 2016 – Washington National Opera

2015 – Pittsburgh Opera

9 Ismene Mitrydates, król Pontu

(Mitridate, re di Ponto)

Wolfgang Amadeus Mozart 2012 – Bayerische Staatsoper

2011 – Bayerische Staatsoper

8 Adina Napój miłosny

(L’elisir d’amore)

Gaetano Donizetti 2018 – Opéra National de Paris
8 Sophie Werter (Werther) Jules Massenet 2014 – Metropolitan Opera
7 Pamina Czarodziejski Flet

(Die Zauberflöte)

Wolfgang Amadeus Mozart 2013 – Florida Grand Opera
7 Manon Lescaut Manon Jules Massenet 2019 – Metropolitan Opera
6 Rozyna Cyrulik sewilski Gioacchino Rossini 2020 – Opéra National de Paris
6 Leśny Ptaszek (Waldvogel) Zygfryd (Siegfried) Richard Wagner 2013 – Metropolitan Opera

2009 – Metropolitan Opera

6 Romilda Kerkses (Xerxes) Georg Friedrich Händel 2011 – San Francisco Opera
6 Małgosia Jaś i Małgosia (Hänsel und Gretel) Engelbert Humperdinck 2017/2018 – Metropolitan Opera
6 Eurydyka Orfeusz i Eurydyka

(Orfeo ed Euridice)

Christoph Willibald Gluck 2018 – LA Opera
6 Fiorilla Turek we Włoszech

(Il Turco in Italia)

Gioacchino Rossini 2010 – Deutsche Oper am Rhein
6 Rosalba Florencia en el Amazonas Daniel Catán 2014 – LA Opera
6 Rodelinda Rodelinda Georg Friedrich Händel 2019 – Gran Theatre del Liceu
5 Hébé Les Indes galantes Jean-Philippe Rameau 2016 – Bayerische Staatsoper
5 Zima Les Indes galantes Jean-Philippe Rameau 2016 – Bayerische Staatsoper
5 Amor Orfeusz i Eurydyka

(Orfeo ed Euridice)

Christoph Willibald Gluck 2011 – Metropolitan Opera
5 Ofelia Hamlet Ambroise Thomas 2017 – Opéra de Lausanne

2019 – Washington Concert Opera

4 Woglinda Złoto Renu (Das Rheingold) Richard Wagner 2011 – Metropolitan Opera

2010 – Metropolitan Opera

4 Adina Adina Gioacchino Rossini 2018 – Rossini Opera Festival
3 Kleopatra Juliusz Cezar (Giulio Cesare) Georg Friedrich Händel 2012 – Michigan Opera Theatre
2 Rosina Cyrulik sewilski Gioacchino Rossini 2020 – Opéra National de Paris
2 Leïla Poławiacze pereł

(Les pêcheurs de perles)

Georges Bizet 2011 – New Orleans Opera
2 Izabela Robert diabeł (Robert le diable) Giacomo Meyerbeer 2019 – La Monnaie

Oratoria, symfonie[edytuj | edytuj kod]

Rok Rola Kompozytor Tytuł Orkiestra, miejsce
2006 sopran I Wolfgang Amadeus Mozart Msza c-moll (KV 427) New Choral Society, Scarsdale, NY
2010 solistka Carl Orff Carmina Burana Cleveland Orchestra, Severence Hall
2011 solistka Georg Friedrich Händel Mesjasz (oratorium) New Choral Society, Hitchcock Presbyterian Church, Scarsdale, NY
2012 solistka Carl Orff Carmina Burana Chicagowska Orkiestra Symfoniczna, Chicago Symphony Center
2014 solistka Joseph Haydn Stworzenie świata New Choral Society, Hitchcock Presbyterian Church, Scarsdale, NY
2014 solistka Johann Sebastian Bach Pasja według św. Mateusza (BWV 244) Chicago Bach Project / Soli Deo Gloria, Harris Theater
2015 solistka Carl Orff Carmina Burana Houston Symphony
2015 solistka Johann Sebastian Bach Pasja według św. Jana (BWV 245) Chicago Bach Project / Soli Deo Gloria, Harris Theater
2016 solistka Gabriel Fauré Requiem Akademii Muzycznej św. Cecylii w Rzymie
2016 solistka Johannes Brahms Niemieckie Requiem Baltimore Symphony Orchestra, Joseph Meyerhoff Symphony Hall
2016 solistka Gustav Mahler Symfonia No. 8 Orkiestra Filadelfijska, Kimmel Center: Verizon Hall
2016 solistka Johann Sebastian Bach Pasja według św. Mateusza (BWV 244) Orchestre philharmonique de Strasbourg, Palais de la Musique et des Congres / Les Dominicains de Haute Alsace
2016 solistka Wolfgang Amadeus Mozart Msza c-moll (KV 427) Baton Rouge Symphony Orchestra, Baton Rouge River Center Arena
2016 solistka Wolfgang Amadeus Mozart Msza c-moll (KV 427) Cincinnati Symphony Orchestra, Cincinnati Music Hall

Koncerty, recitale[edytuj | edytuj kod]

Rok Wydarzenie Miejsce
2009 Koncert z cyklu „Metropolitan Opera Summer Recital Series” Central Park Summerstage, Nowy Jork
2010 Koncert Galowy Fundacji Muzycznej Richarda Tuckera(inne języki) Avery Fisher Hall, Nowy Jork
2012 Recital w Fundacji George’a Londona The Morgan Library, Nowy Jork
2012 Koncert w Chamber Music Society Pittsburgh
2012 Koncert na festiwalu „Musique et Vin” Vougeot
2012 Koncert „Mostly Mozart” Stanley H. Kaplan Penthouse
2013 Koncert w Operze Arizońskiej Symphony Hall, Phoenix
2013 „Galowy Koncert Gwiazd” w Operze San Antonio Majestic Theatre, San Antonio
2013 Koncert "Gala Patronów Uniwersytetu Stanu Luizjana” Crowne Plaza Hotel, Baton Rouge
2015 Koncert na „Festiwalu Muzyki Kameralnej” Skaneateles Skaneateles, Nowy Jork
2016 Recital w Park Avenue Armory(inne języki) Park Avenue, Nowy Jork
2016 Koncert z cyklu „Noc Festiwalowa UniCredit” Fünf Höfe, Monachium
2016 Koncert „lassical Tahoe” Sierra Nevada College, Incline Village, Newada
2016 Koncert w Chamber Music Society of Lincoln Center(inne języki) Alice Tully Hall, Nowy Jork
2017 Recital „Vocal Arts DC” University of DC, Washington, DC
2017 Koncert na festiwalu „Musique et Vin” Chateau Clos Vougeot, Vougeot
2017 Koncert Fundacji AIDS Deutsche Oper Berlin
2018 Recital na festiwalu „Tucson Desert Song Festival” Crowder Hall, Tucson
2018 Koncert na Festiwalu Operowym Rossiniego(inne języki) Pesaro
2018 Koncert na Festiwalu Operowym „Arena di Verona” Arena di Verona
2019 Koncert dla Fundacji Maestro Santa Monica
2019 Koncert „A Starry Night” Union Theatre LSU, Baton Rouge
2019 Koncert „Grandes Vozes no Rio de Janeiro” Theatro Municipal, Rio de Janeiro
2019 Koncert Galowy Fundacji Muzycznej Richarda Tuckera(inne języki) Carnegie Hall, Nowy Jork
2019 Recital „New Orleans Friends of Music” Dixon Hall, Nowy Orlean

Nagrania[edytuj | edytuj kod]

Wideo

  • Puccini: Il trittico (Frittoli, Blythe; Levine, O’Brien, 2007).
  • Humperdinck: Hänsel und Gretel (Shäfer, Coote; Jurowsky, Jones, 2008) EMI.
  • Puccini: Manon Lescaut (Mattila, Giordani, Croft; Levine, Heeley 2008) EMI.
  • Puccini: La rondine (Gheorghiu, Alagna, Brenciu, Ramey; Armiliato, Joël, 2009) EMI.
  • Wagner: Das Rheingold (Blythe, Croft, Terfel, Owens; Levine, Lepage, 2010) EMI.
  • Sams: The Enchanted Island (de Niese, DiDonato, Daniels, Domingo, Pisaroni; Christie, McDermott, 2012) Virgin Classics.
  • Frömke: Wagner’s Dream (Fillion, Gelb, Lepage, Levine, Luisi, Morris, Voight, 2012).
  • Verdi: Falstaff (Maestri, Blythe, Oropesa, Meade, Fanale; Levine, Carsen, 2014).
  • Massenet: Werther (Kaufmann, Koch, Oropesa, Bižić, Altinoglu, Eyre, 2014).
  • Rameau: Les Indes Galantes (Oropesa, Prohaska, Juric, Quintains, Lis; Bolton, Cherkaoui, 2017) BelAir Classiques.
  • Within / Without (Oropesa, Iftinca, 2017)

Audio

  • Within / Without (Oropesa, Iftinca, 2017)[115].
  • Aux filles du désert (Oropesa, Borowitz, 2018)[116].

Publikacje[edytuj | edytuj kod]

Nagrody[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Los Angeles Opera: Meet Soprano Lisette Oropesa. Los Angeles Opera. [dostęp 2019-06-06]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-08-28)]. (ang.).
  2. ↑ a b The Exclusive Opera Lively Interview with Lisette Oropesa. (ang.).
  3. ↑ a b Roles [online], Lisette Oropesa [dostęp 2019-11-21] (ang.).
  4. ↑ a b The Richard Tucker Foundation The Richard Tucker Award [online] [dostęp 2019-11-28] (ang.).
  5. ↑ a b Ryan McPhee: Soprano Lisette Oropesa Wins Opera’s Richard Tucker Award, Honoring Rising Singers. 2019-05-07. [dostęp 2019-05-09]. (ang.).
  6. ↑ a b Ryan McPhee: Lisette Oropesa Wins Metropolitan Opera’s Beverly Sills Artist Award. 2019-04-08. [dostęp 2019-05-09]. (ang.).
  7. ↑ Donald George: Master Singers: Advice from the Stage. Oxford University Press, 12 lutego 2015, s. 192. ISBN 978-0199324187. (ang.).
  8. ↑ Masterclasses [online], Lisette Oropesa [dostęp 2019-11-20] (ang.).
  9. ↑ George Morris Advocate, Opera star on the run [online], The Advocate [dostęp 2019-06-04] (ang.).
  10. ↑ Opera star Oropesa has lungs to run Pittsburgh Marathon | TribLIVE.com [online], archive.triblive.com [dostęp 2019-06-04].
  11. ↑ Opera prize winner credits running for her success [online], Canadian Running Magazine, 11 kwietnia 2019 [dostęp 2019-06-04] (ang.).
  12. ↑ I’m a Runner: Lisette Oropesa. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-01-12)]. (ang.).
  13. ↑ Martin Rowe: Running, Eating, Thinking A Vegan Anthology. Lantern Books, 20 maja, 2014. ISBN 978-1-59056-348-9. (ang.).
  14. ↑ a b Bio [online], Lisette Oropesa [dostęp 2019-06-09] (ang.).
  15. ↑ Michael Cooper, She Runs Marathons and Sings Opera. And She Just Won $50,000., „The New York Times”, 8 kwietnia 2019, ISSN 0362-4331 [dostęp 2019-06-02] (ang.).
  16. ↑ Lisette Oropesa: Born, Raised And Thriving In World Of Opera; Soprano Returns ‘Home’ To Met For Verdi’s ‘Rigoletto’ and Wagner’s ‘Siegfried’ [Exclusive Interview]. (ang.).
  17. ↑ Interview: Lisette Oropesa. (ang.).
  18. ↑ a b c Lisette Oropesa Named as Winner of the Metropolitan Opera’s 2019 Beverly Sills Artist Award [online], www.operanews.com [dostęp 2019-06-02].
  19. ↑ Alan Kozzin, „A ‘Figaro’ With Youth, Agility and Eros”, The New York Times, October 4, 2007.
  20. ↑ Anthony Tommasini, „Puccini and Operetta? He Does It His Way” The New York Times, January 2, 2009.
  21. ↑ Noble salvage [online], parterre box [dostęp 2019-11-24] (ang.).
  22. ↑ The Classical Review » » Met’s strong cast and magical staging win out over PC cliches in “Enchanted Island” [online] [dostęp 2019-11-24] (ang.).
  23. ↑ Anthony Tommasini, ‘The Enchanted Island’ at the Metropolitan Opera – Review, „The New York Times”, 2012, ISSN 0362-4331 [dostęp 2019-11-24] (ang.).
  24. ↑ Woolfe Zachary: A Shy Rat Pack, Longer on Volume Than on Vim. The New York Times, 17 kwietnia, 2013. (ang.).
  25. ↑ Schweitzer Vivien: The Way to Slay Wagner’s Dragon. The New York Times, 22 kwietnia, 2013. (ang.).
  26. ↑ Anthony Tommasini: In Carsen’s ‘Falstaff’ at the Met, Verdi Through a Postwar Lens. The New York Times. (ang.).
  27. ↑ Anthony Tommasini: Things End Badly for a Poet, but Quite Well for the Tenor. The New York Times, 20 lutego, 2014. (ang.).
  28. ↑ Keith I. Marszalek, NOLA com | The Times-Picayune, Giuseppe Verdi’s ‘Rigoletto’ on tap for New Orleans Opera [online], NOLA.com [dostęp 2019-11-24] (ang.).
  29. ↑ Mark Kanny, „Agile singing, clever staging, comedy keep ‘Seraglio’ on Track”, Pittsburgh Tribune-Review, April 29, 2012.
  30. ↑ Cathalena E. Burch, „Review: Lucia star stuns Tucson audience”, Arizona Daily Star, October 21, 2012.
  31. ↑ Mark Stryker: ‘Julius Caesar’ moves from ancient Egypt to a Hollywood back lot in inspired update. Detroit Free Press, 11 listopada, 2011. (ang.).
  32. ↑ Michael Margolin: Roll out the superlatives: ‘Caesar’ is in town. Encore Michigan, Nov. 11, 2012. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-11-28)]. (ang.).
  33. ↑ Jack Gardner: The Magic Flute. 2019-03-28. [dostęp 2019-05-30].
  34. ↑ David Fleshler: „FGO serves up an entertaining and spectacular „Magic Flute”. southfloridaclassicalreview.com, 2013-01-27. [dostęp 2019-05-30]. (ang.).
  35. ↑ James Keller: Opera Review: SFO spins Mozart’s magic in 'Le nozze di Figaro’. Santa Fe New Mexican, 1 lipca, 2013. (ang.).
  36. ↑ David Shengold: Opera’s Birthday Boys. Gay City News, 28 października, 2013. (ang.).
  37. ↑ Lisette Oropesa to Sing Role of Nannetta in 15 października Performance of Falstaff. San Francisco Opera. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-11-04)]. (ang.).
  38. ↑ Review: John Nelson Leads the Credo Festival Orchestra and Chorus in Haydn’s The Creation (19 lipca). (ang.).
  39. ↑ St. Matthew Passion treated as a music drama for today. Chicago Tribune. (ang.).
  40. ↑ Ravinia’s intimate Mozart magic remains with Conlon’s well-cast „Figaro”. (ang.).
  41. ↑ Food, Glorious Food: Falstaff at the Holland Festival is a Feast for the Eyes and Ears. (ang.).
  42. ↑ A Genève, Rigoletto ou la Défaite de la Femme. (ang.).
  43. ↑ Ilana Walder-Biesanz: A colorful, fantastical Entführung at the Bayerische Staatsoper. 2014-09-22. [dostęp 2019-05-30]. (ang.).
  44. ↑ Review „Florencia en el Amazonas a culture clash solved by orchestra”. Los Angeles Times. (ang.).
  45. ↑ Parigi – Opéra Garnier: Il ratto dal serraglio. Cytat: ...seguita da Marten aller Arten, cantata con accenti incisivi e appassionata recitazione. (ang.).
  46. ↑ Oropesa’s Gilda steelt show in Rigoletto. (ang.).
  47. ↑ James Gaffigan conducts a full-blooded Rigoletto at the Concertgebouw. (ang.).
  48. ↑ N.O. Opera closes season with appealing ‘Marriage of Figaro’. 12 kwietnia 2015. (ang.).
  49. ↑ Opera News – La Fille du Régiment. (ang.).
  50. ↑ Figaro Charms in Well-Cast S.F. Opera Revival. (ang.).
  51. ↑ La Traviata. (ang.).
  52. ↑ Rigoletto and Die Entführung aus dem Serail at the Bayerische Staatsoper. Lisette Oropesa. (ang.).
  53. ↑ Crítica: ‘Triunfo De Gilda’. ‘Rigoletto’ En El Teatro Real, Con Salsi, Oropesa Y Demuro. (ang.).
  54. ↑ Review: Lisette Oropesa Scales Down Her Voice but Not Her Presence. The New York Times. (ang.).
  55. ↑ Markus Stenz leads BSO, UM Concert Choir, stellar soloists in ‘German Requiem’. Baltimore Sun. (ang.).
  56. ↑ Phila. Orchestra delivers a mighty Mahler „8th” at Verizon Hall. Philly.com. (ang.).
  57. ↑ Mozart Mass inspires in May Festival opener. Cincinnati Iniqurer. (ang.).
  58. ↑ Opernarien statt Börsenkrach. Süddeutsche Zeitung. (ang.).
  59. ↑ „Les Indes galantes” von Jean-Philippe Rameau unter Barockspezialist Ivor Bolton bei den Münchner Opernfestspielen. Südwest Presse. [dostęp 2019-06-06]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-10-11)]. (ang.).
  60. ↑ WNO’s winning ‘Marriage of Figaro’ triumphs over adversity.. (ang.).
  61. ↑ The Dallas Symphony stunningly shows off its versatility with Brahms’ A German Requiem. [dostęp 2019-06-06]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-03-28)]. (ang.).
  62. ↑ Justice is served in comic opera. (ang.).
  63. ↑ Francesco Giudice, Roma, Teatro dell’Opera: “Rigoletto” [online], GBOPERA, 13 grudnia 2016 [dostęp 2019-11-28] (wł.).
  64. ↑ Roma – Teatro dell’Opera: un buon Rigoletto pre-natalizio | OperaClick [online], www.operaclick.com [dostęp 2019-11-28].
  65. ↑ À Lausanne, La Bouleversante Ophélie de Lisette Oropesa. Cytat: Elle n’a pas les aigus stratosphériques qu’avait Natalie Dessay (qui les aura jamais?). Elle n’a pas non plus sa folie théâtrale. Et pourtant, elle offre avec « son » Ophélie, un personnage vocal et théâtral bouleversant d’amour, de désespérance, d’ingénuité et d’authenticité comme il est rare d’en voir et d’en entendre. (ang.).
  66. ↑ Lisette Oropesa shines brightest in opera with Vocal Arts DC. (ang.).
  67. ↑ Within / Without – 2017 – YouTube [online], YouTube [dostęp 2019-11-28] (pol.).
  68. ↑ Rigoletto is mad but the singing is fine at Dutch National Opera. (ang.).
  69. ↑ Rigoletto at the Paris Opera. (ang.).
  70. ↑ Jean-Philippe Thiellay: Exceptionnels débuts à Bastille de @Lisette_Oropesa en Gilda #Rigoletto Standing ovation !. 2017-06-24. (fr.).
  71. ↑ Lisette Oropesa is Outstanding in Glyndebourne’s Admirable Don Pasquale Revival: Seen and Heard International. [dostęp 2017-08-15]. (ang.).
  72. ↑ Lisette Oropesa announces her last Nannetta. [dostęp 2017-10-01]. (ang.).
  73. ↑ Lucia di Lammermoor review – bloody and convincing. (ang.).
  74. ↑ Alex Beard: Whole house standing ovation tonight @RoyalOperaHouse for @Lisette_Oropesa and an amazing #rohlucia cast.. 2017-11. (ang.).
  75. ↑ David Salazar: Metropolitan Opera 2017-18 Review – Hansel and Gretel: Lisette Oropesa & Co. Deliver One of Season’s Finest Performances. 23 grudnia, 2017. (ang.).
  76. ↑ Lisette Oropesa, with Michael Borowitz, Piano. [dostęp 2019-06-06]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-03-28)]. (ang.).
  77. ↑ Adieux de l’hôtesse arabe – Georges Bizet. [dostęp 2019-11-28].
  78. ↑ Adieux de l’hôtesse arabe – Georges Bizet. (ang.).
  79. ↑ Aux filles du désert | Lisette Oropesa [online] [dostęp 2018-06-29] (ang.).
  80. ↑ LA Opera | Orpheus and Eurydice. [dostęp 2018-06-29]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-06-29)]. (ang.).
  81. ↑ Falling James: Operas Orpheus and My Lai Resonate in Surprising Ways. 2018-03-13. [dostęp 2018-06-29]. (ang.).
  82. ↑ Meeting Rigoletto. [dostęp 2018-06-29]. (ang.).
  83. ↑ Histórico bis en Lucia di Lammermoor | Teatro Real 200 años 17/18. Teatro Real 2018-07-07. [dostęp 2019-06-13].
  84. ↑ a b „Lucia di Lammemoor”, ópera al aire libre y bis histórico en el Teatro Real [online], La Vanguardia, 7 lipca 2018 [dostęp 2019-06-13].
  85. ↑ Lucia di Lammermoor: Spargi d’Amaro Pianto – Lisette Oropesa – Live from Teatro Real – 2018 (HD). Casta Diva 2018-07-09. [dostęp 2019-06-13].
  86. ↑ Las pasiones llevadas al extremo de „Lucia di Lammermoor” enloquecen al Real. [dostęp 2018-06-29]. (hiszp.).
  87. ↑ Luis Gago: Crítica | Amores violentos. 2018-06-23. [dostęp 2018-06-29]. (hiszp.).
  88. ↑ pu24.it- Rof, il concerto di Lisette Oropesa incanta il pubblico. [dostęp 2018-09-30]. (ang.).
  89. ↑ Lisette Oropesa Replaces Diana Damrau In ‘Les Huguenots’. 2018-08-16. [dostęp 2018-08-17]. (ang.).
  90. ↑ Lisette Oropesa conquers Paris in Les Huguenots. [dostęp 2018-09-30]. (fr.).
  91. ↑ L’Élixir d’amour du docteur Pelly. Euphorie garantie. [dostęp 2018-10-30]. (ang.).
  92. ↑ Rigoletto. [dostęp 2018-12-16]. (ang.).
  93. ↑ Egon Voss, Verdi Handbuch, J.B. Metzler, 2013, s. 435–445, DOI: 10.1007/978-3-476-05186-8_38 (ang.).
  94. ↑ Louisiana Educational TV Authority: Starry Night with Lisette Oropesa. 2019-03-07. [dostęp 2019-03-09]. (ang.).
  95. ↑ Pablo Meléndez-Haddad: CRÓNICA | Una ‘Rodelinda’ de lujo en el Liceu, por Pablo Meléndez-Haddad. 2019-03-03. [dostęp 2019-03-09]. (hiszp.).
  96. ↑ Codalario: [Crítica: „Rodelinda” de Georg Friedrich Händel en el Gran Teatro del Liceo de Barcelona]. [dostęp 2019-03-09]. (hiszp.).
  97. ↑ Javier Pérez Senz: ‘Rodelinda’ enamora al Liceo. 2019-03-03. [dostęp 2019-03-09]. (hiszp.).
  98. ↑ Lennaert van Anken: Oropesa steelt de show in Robert le Diable. 2019-04-03. [dostęp 2019-05-09]. (niderl.).
  99. ↑ Meyerbeer, prophète au plat pays | Forum Opéra. [dostęp 2019-05-09]. (fr.).
  100. ↑ Review: Pittsburgh Opera revisits silent Hollywood in waggish. [dostęp 2019-05-09]. (ang.).
  101. ↑ «I masnadieri» incendiano la Scala [online], LaStampa.it [dostęp 2019-06-20] (wł.).
  102. ↑ Milano – Teatro alla Scala: I masnadieri | OperaClick [online], www.operaclick.com [dostęp 2019-06-27].
  103. ↑ La Scala telle qu’en elle-même: I masnadieri musicalement exemplaires [online], Wanderer, 25 czerwca 2019 [dostęp 2019-06-27] (fr.).
  104. ↑ Aamuyön aurinko ja kylmyys olivat shokki Savonlinnassa vierailevalle La Scalan tähtisopraanolle – „En ole koskaan kokenut sellaista” [online], Yle Uutiset [dostęp 2019-07-28] (fiń.).
  105. ↑ Lisette Oropesa, Tonight is our opening night of LA TRAVIATA with the @NationalOpera here in Athens, Greece! Huge toi toi toi to everyone! I am so excited to bring this role back after 4 years! @saimirpirgu, #DimitriPlatanias, #konstantinosRigos, #LukasKarytinos A.Simopoulospic.twitter.com/ujRTxb49rm [online], @Lisette_Oropesa, 2019 [dostęp 2019-07-28] (ang.).
  106. ↑ Gianpaolo Dal Dosso, 97° Arena di Verona Opera Festival: “La Traviata” [online], GBOPERA, 5 sierpnia 2019 [dostęp 2019-11-19] (wł.).
  107. ↑ Joshua Barone, Review: In ‘Manon,’ a Soprano Charms Her Way to the Top, „The New York Times”, 25 września 2019, ISSN 0362-4331 [dostęp 2019-11-24] (ang.).
  108. ↑ Metropolitan Opera 2019-20 Review: Manon – Opera Wire [online], operawire.com [dostęp 2019-11-24].
  109. ↑ Richard Sasanow, BWW Review: The Met’s MANON a Showcase for the Charms of Tucker Award-Winner Lisette Oropesa [online], BroadwayWorld.com [dostęp 2019-11-24] (ang.).
  110. ↑ Strong singing as The Met revives Massenet’s Manon [online], bachtrack.com [dostęp 2019-11-24] (ang.).
  111. ↑ New York Classical Review [online], newyorkclassicalreview.com [dostęp 2019-11-21] (ang.).
  112. ↑ Review: Richard Tucker Gala 2019 – Opera Wire [online], operawire.com [dostęp 2019-11-28].
  113. ↑ Charles T. Downey, WCO’s superlative casting lights a fire amid the gloom of Thomas’s “Hamlet” [online], washingtonclassicalreview.com, 25 listopada 2019 [dostęp 2020-04-21] (ang.).
  114. ↑ Christian Peter, Jeunes et prometteurs, Il barbiere di Siviglia – Paris (Bastille) [online], www.forumopera.com, 26 stycznia 2020 [dostęp 2020-07-01] (fr.).
  115. ↑ Lisette Oropesa & Vlad Iftinca – Within / Without [online], Discogs [dostęp 2019-06-04] (ang.).
  116. ↑ Lisette Oropesa, Michael Borowitz – Aux filles du désert [online], Discogs [dostęp 2019-06-04] (ang.).
  117. ↑ Metropolitan Opera, Metropolitan Opera National Council Winners [online].
  118. ↑ The Richard Tucker Foundation Sara Tucker Study Grants [online] [dostęp 2019-06-04] (ang.).
  119. ↑ Operalia | Winners [online], Operalia [dostęp 2019-06-04] (ang.).
  120. ↑ The Licia Albanese-Puccini 2007 International Vocal Competition Winners [online], liciaalbanesepuccinifnd.org [dostęp 2019-06-02] [zarchiwizowane z adresu 2016-03-16] (ang.).
  121. ↑ Competition [online], George London Foundation for Singers [dostęp 2019-06-04] (ang.).
  122. ↑ young talents – Musique et Vin [online] [dostęp 2019-06-04] (ang.).
  123. ↑ The Richard Tucker Foundation The Richard Tucker Award [online] [dostęp 2019-06-04] (ang.).
  124. ↑ Metropolitan Opera | Soprano Lisette Oropesa wins the Met’s 2019 Beverly Sills Artist Award [online], www.metopera.org [dostęp 2019-06-04] (ang.).
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Lisette_Oropesa&oldid=72805319”