Lista najwyższych budynków w Warszawie

W Warszawie znajduje się ok. 50 budynków mających ponad 65 m wysokości i około 55 (od 70 m do 350 m) w różnych etapach realizacji. Są to głównie wieżowce oraz, w mniejszym stopniu, świątynie. Warszawskie wieżowce należą do najwyższych w Polsce (znajduje się tu 8 najwyższych wysokościowców kraju), a także do najwyższych w Europie.

Historia[edytuj | edytuj kod]

Okres przed II wojną światową[edytuj | edytuj kod]

Rondo 1 (192m)

Złota 44 (192m)

Warsaw Financial Center (165m)

PAST, 1906–1908, (51,5m)

Pierwszy wysokościowiec w Warszawie powstał w czasach Królestwa Polskiego. Budynek naśladujący średniowieczną wieżę zamkową zbudowany został na ulicy Zielnej w latach 1906–1908 dla szwedzkiego Towarzystwa Akcyjnego Telefonów „Cedergren”. Jego wysokość od podstawy fundamentów do szczytu wynosiła 51 m. Była to jedna z pierwszych tego typu konstrukcji żelbetowych w Europie. Składał się z wieży z ośmioma wysokimi piętrami i niższej części czteropiętrowej. W 1922 budynek przejęła Polska Akcyjna Spółka Telegraficzna i dzięki temu znany jest on do dziś jako PAST-a. Budynek PAST-y zasłynął jednak przede wszystkim z zaciętych walk jakie toczyły się o niego podczas powstania warszawskiego. Pierwszy z prawdziwego zdarzenia drapacz chmur (lub „niebotyk” jak go wtedy nazywano) powstał w Warszawie w 1934 r. przy placu Napoleona (obecnie Powstańców Warszawy). Liczący 17 pięter i 66 metrów Prudential zaprojektował w stylu luksusowego funkcjonalizmu Marcin Weinfeld, za stalową konstrukcję biurowca odpowiedzialny był Stefan Bryła. Zarówno Prudential, jak i PAST-a podzieliły podczas II wojny światowej los całej Warszawy. Mimo poważnych uszkodzeń, oba przetrwały wojnę, w czym pomogła im ich solidna konstrukcja. Po wojnie zostały odbudowane w nieco zmienionym kształcie. Prudential został przeprojektowany przez Weinfelda, który nadał mu socrealistyczny kostium, na potrzeby Hotelu Miejskiego (później Hotel Warszawa).

1945–1999[edytuj | edytuj kod]

W latach 1952–1955 w samym centrum zniszczonego miasta wzniesiono Pałac Kultury i Nauki, liczący początkowo 231 metrów (obecnie 237 metrów). W latach 1960. powstał 67-metrowy dom studencki „Riviera” oraz trzy blisko 80-metrowe wieżowce mieszkalne Ściany Wschodniej. Lata 1970. i otwarcie się Polski na Zachód skutkowało zapotrzebowaniem na prestiżowe hotele i biurowce. Zbudowano wtedy m.in. ponad 100-metrowy Hotel Forum (dziś Novotel) oraz biurowce Intraco I i Intraco II (dziś Oxford Tower). W wyniku poważnego kryzysu lat 1980. i braku dewiz wszystkie większe budowy wieżowców w Warszawie zostały wstrzymane (wieżowiec na pl. Bankowym i Hotel Marriott) lub całkowicie anulowane.

Koniec lat 1980. i początek 1990. to gwałtowne przemiany w Polsce, koniec PRL i powrót do gospodarki rynkowej. Ukończone zostały ciągnące się latami budowa 140-metrowego Hotelu Marriott oraz 100-metrowego Błękitnego Wieżowca przy placu Bankowym. W końcu lat 1990. powstały m.in. FIM Tower i Ilmet. Prawdziwie rekordowy był rok 1999, kiedy ukończono budowę Millenium Plaza, Warszawskiego Centrum Finansowego oraz przede wszystkim 208-metrowego Warsaw Trade Tower, który ma obecnie najwyżej położone piętra użytkowe w Warszawie.

XXI wiek[edytuj | edytuj kod]

W latach 2000–2001 wzniesiono siedziby najbogatszych polskich przedsiębiorstw: PZU Tower i TP S.A. Tower. Lata 2003–2005 to budowa hotelu Westin oraz trzeciego co do wysokości pięciogwiazdkowego hotelu w Europie: Intercontinental. W latach 2000 i 2004 powstały odpowiednio 105-metrowa Babka Tower oraz wieżowiec mieszkalny: Łucka City. Na początku 2006 roku do użytku oddany został wieżowiec biurowy Rondo 1, na początku roku 2007 część handlowa kompleksu Złote Tarasy i hotelu Hilton, a w 2011 roku oddany został JM Tower.

Rynek biurowców powoli ulega nasyceniu. Obecnie zauważalną tendencją na warszawskim rynku jest zastępowanie budynków stosunkowo młodych, wzniesionych najczęściej w latach 90., bardziej funkcjonalnymi, nowoczesnymi obiektami. Przykładami takich inwestycji są: powstały w 2013 r. budynek mieszkalny Złota 44 w miejscu, wybudowanej w latach 1989–1991, pierwszej w Warszawie galerii handlowej City Center oraz powstały w 2016 r. biurowiec Q22 w miejscu Hotelu Mercure. W planach są kolejne tego typu inwestycje, między innymi w miejscach obecnych budynków: Kaskada, Kolmex oraz Ilmet^[1].

W 2013 r. zakończono realizację wieżowca Cosmopolitan Twarda 2/4, natomiast w 2016 r. wieżowców Q22 oraz Warsaw Spire.

Zrealizowane dotychczas inwestycje w budynki wieżowe w stolicy sprawiają, że wśród europejskich metropolii, Warszawa znajduje się na szóstym miejscu pod względem liczby budynków, których wysokość przekracza 150 metrów. Z 11 takimi budynkami Warszawa ustępuje miejsca takim miastom jak: Stambuł (42), Moskwa (37), Londyn (23), Paryż (18), Frankfurt (14).

Strefa wysokiej zabudowy[edytuj | edytuj kod]

Zdaniem części urbanistów i architektów budynki wysokościowe w Warszawie, choć niejednokrotnie ciekawe w formie i nowoczesne, w ostatnich latach budowane są w sposób chaotyczny – punktowo, w wielu rejonach miasta – i często niespójny z otoczeniem^[2]. W innych wielkich miastach europejskich dla zabudowy wysokościowej wyznaczane są określone rejony: we Frankfurcie nad Menem wysokościowce rozmieszczone są wzdłuż jednej arterii komunikacyjnej, w Paryżu – wyłącznie na obszarze tzw. La Défense – poza śródmieściem.

Władze Warszawy nie zdecydowały się jak dotąd wyznaczyć konkretnych rejonów, gdzie mają być budowane wysokościowce i pozwalają na wznoszenie ich w różnych miejscach, bez spójnej koncepcji. Obszar zagęszczenia budynków wieżowych bywa przez warszawskich urbanistów określany jako Ścisłe centrum Warszawy^[3], nazywając tak kwartał ulic wokół Pałacu Kultury i Nauki, ograniczony ulicami: Marszałkowską, Alejami Jerozolimskimi, Emilii Plater i Świętokrzyską.

W świadomości mieszkańców funkcjonuje nazwa Centrum, mająca mniejszy zasięg niż Śródmieście, rozumiana najczęściej jako skrzyżowanie ul. Marszałkowskiej z Alejami Jerozolimskimi (rondo Dmowskiego) ze stojącymi obok charakterystycznymi budynkami Rotundy PKO i Hotelu Novotel (d. Forum), w pobliżu Pałacu Kultury i Nauki. Do tego miejsca kierują drogowskazy (tablice kierunkowe), stąd też liczone są wszystkie odległości drogowe z Warszawy. W zachodnim narożniku skrzyżowania (od strony Pałacu Kultury) znajduje się słup kilometrowy z wyszczególnionymi odległościami do najważniejszych miast w kraju i za granicą.

Na potrzeby rynku nieruchomościowego została wymyślona nazwa Centralnego Obszaru Biznesu (pochodząca od angielskiej nazwy Central Business District), nie funkcjonująca jednak w szerokiej świadomości mieszkańców.

Problemem, który nierozerwalnie wiąże się z powstającą w Warszawie nowoczesną architekturą jest realizowana w niewystarczającym stopniu ochrona panoramy miasta, w tym: tła widokowego Starego Miasta, wpisanego na listę światowego dziedzictwa UNESCO, które w latach 70. oszpecił Intraco I, a ostatnio North Gate oraz kontrowersyjna^[4] kamienica Plac Zamkowy – Business with Heritage^[5] przy ul. Senatorskiej (istnieje niebezpieczeństwo wykreślenia Starego Miasta z tej listy^[6] m.in. gdyby gdzieś w pobliżu powstały jakieś biurowce^[7]) oraz Traktu Królewskiego stanowiącego wraz z otoczeniem tzw. Pomnik historii. Zagrożona jest integralność zespołów architektury XX w. (np. Ściany Wschodniej – pojawiły się pomysły wzniesienia wysokościowców w miejscu domu handlowego Sezam i kina Relax). Budynki lokalizowane są na podstawie doraźnych decyzji o warunkach zabudowy zamiast planów miejscowych, niekiedy wydawane są decyzje sprzeczne z równolegle przygotowywanymi projektami planów miejscowych (jak w rejonie Żoliborza Południowego). Również inwestorzy prowadzą działania ignorujące opracowywane projekty planów, nawet bardzo zaawansowane (promowany pomysł „Parku Światła”^[8] w rejonie stadionu Skry, objętym planem miejscowym Pola Mokotowskiego, już po wyłożeniu tego planu do publicznego wglądu i upływie terminu zgłaszania wniosków).

Panorama Warszawy z mostu Siekierowskiego, 2013