Lista zawodowych mistrzów świata wagi średniej w boksie

Waga średnia jest jedną z 8 klasycznych kategorii boksu zawodowego. Została wprowadzona w latach 50. XIX w. dla pięściarzy o wadze 140-166 funtów. W roku 1889 Amateur Boxing Association of England Ltd (ABA) określił jej limit na 158 funtów a w 1909 Londyński National Sporting Club na 160 funtów. Obecnie wynosi 72,6 kg (160 funtów).

Pierwszym powszechnie uznawanym mistrzem świata był Irlandczyk Jack (Nonpareil) Dempsey, od roku 1890 bezdyskusyjnie^[1]. Do roku 1986 praktycznie był jeden powszechnie uznawany mistrz świata. Po powstaniu nowych organizacji boksu zawodowego, każda uznaje swoich mistrzów świata i prowadzi własne listy bokserów ubiegających się o tytuł. Poniżej zestawiono mistrzów świata powszechnie uznanych oraz czterech podstawowych organizacji boksu zawodowego:

- World Boxing Association (WBA) powstała w roku 1962 na bazie istniejącej od 1921 roku National Boxing Association (NBA),

- World Boxing Council (WBC) założona w roku 1963,

- International Boxing Federation (IBF) założona w 1983,

- World Boxing Organization (WBO) założona w roku 1988.

Zdobycie tytułu	Utrata tytułu	Mistrz		Organizacja	Obrona tytułu
18 lutego 1890	14 stycznia 1891	Jack (Nonpareil) Dempsey	Irlandia	Uniwersalny	4
14 stycznia 1891	26 września 1894	Bob Fitzsimmons	Wielka Brytania	Uniwersalny	1
Fitzsimmons zrezygnował z tytułu przechodząc do wagi ciężkiej.
26 grudnia 1896	17 grudnia 1897	Kid McCoy	Stany Zjednoczone	Uniwersalny	0
McCoy zrezygnował z tytułu przechodząc do wagi ciężkiej.
24 października 1898	5 grudnia 1906	Tommy Ryan	Stany Zjednoczone	Uniwersalny	7
Ryan zrezygnował z tytułu ogłaszając zakończenie kariery (po niedługim czasie wrócił na ring).
2 września 1907	7 września 1908	Stanley Ketchel	Stany Zjednoczone	Uniwersalny	1
7 września 1908	26 listopada 1908	Billy Papke	Stany Zjednoczone	Uniwersalny	0
26 listopada 1908	15 października 1910	Stanley Ketchel	Stany Zjednoczone	Uniwersalny	0
Ketchel 15 października 1910 został zamordowany na ranczo w Conway.
22 lutego 1912	11 października 1913	Frank Klaus	Stany Zjednoczone	Uniwersalny	2
11 października 1913	7 kwietnia 1914	George Chip	Stany Zjednoczone	Uniwersalny	5
7 kwietnia 1914	14 listopada 1917	Al McCoy	Stany Zjednoczone	Uniwersalny	1/6
14 listopada 1917	6 maja 1920	Mike O’Dowd	Stany Zjednoczone	Uniwersalny	8
6 maja 1920	31 sierpnia 1923	Johnny Wilson	Stany Zjednoczone	Uniwersalny	4
31 sierpnia 1923	26 lutego 1926	Harry Greb	Stany Zjednoczone	Uniwersalny	5
26 lutego 1926	3 grudnia 1926	Tiger Flowers	Stany Zjednoczone	Uniwersalny	1
3 grudnia 1926	1931	Mickey Walker	Stany Zjednoczone	Uniwersalny	4
Walker zrezygnował z tytułu przechodząc do wyższej kategorii^[2].
25 stycznia 1932	11 czerwca 1932	Gorilla Jones	Stany Zjednoczone	NBA	1
11 czerwca 1932	4 lipca 1932	Marcel Thil	Francja	NBA	1
Thil po udanej obronie zrezygnował z tytułu NBA pozostając do 1937 mistrzem organizacji IBU^[3].
30 października 1933	11 września 1934	Vince Dundee	Stany Zjednoczone	Uniwersalny	2
11 września 1934	19 września 1935	Teddy Yarosz	Stany Zjednoczone	Uniwersalny	0
19 września 1935	11 lipca 1936	Babe Risko	Stany Zjednoczone	Uniwersalny	1
11 lipca 1936	26 lipca 1938	Freddie Steele	Stany Zjednoczone	Uniwersalny	5
26 lipca 1938	1 listopada 1938	Al Hostak	Stany Zjednoczone	NBA	0
1 listopada 1938	27 czerwca 1939	Solly Krieger	Stany Zjednoczone	NBA	0
27 czerwca 1939	19 lipca 1940	Al Hostak	Stany Zjednoczone	NBA	1
19 lipca 1940	28 listopada 1941	Tony Zale	Stany Zjednoczone	NBA	1
28 listopada 1941	16 lipca 1947	Tony Zale	Stany Zjednoczone	Uniwersalny	3
16 lipca 1947	10 czerwca 1948	Rocky Graziano	Stany Zjednoczone	Uniwersalny	0
10 czerwca 1948	21 września 1948	Tony Zale	Stany Zjednoczone	Uniwersalny	0
21 września 1948	16 czerwca 1949	Marcel Cerdan	Francja	Uniwersalny	0
16 czerwca 1949	14 lutego 1951	Jake LaMotta	Stany Zjednoczone	Uniwersalny	0
14 lutego 1951	10 lipca 1951	Sugar Ray Robinson	Stany Zjednoczone	Uniwersalny	0
10 lipca 1951	12 września 1951	Randy Turpin	Wielka Brytania	Uniwersalny	0
12 września 1951	grudzień 1952	Sugar Ray Robinson	Stany Zjednoczone	Uniwersalny	2
Sugar Ray Robinson po porażce z Joey Maxim o tytuł w wadze półciężkiej ogłosił zakończenie kariery. Zdecydował się powrócić do boksu w 1954^[4].
21 października 1953	9 grudnia 1955	Bobo Olson	Stany Zjednoczone	Uniwersalny	3
9 grudnia 1955	2 stycznia 1957	Sugar Ray Robinson	Stany Zjednoczone	Uniwersalny	1
2 stycznia 1957	1 maja 1957	Gene Fullmer	Stany Zjednoczone	Uniwersalny	0
1 maja 1957	23 września 1957	Sugar Ray Robinson	Stany Zjednoczone	Uniwersalny	0
23 września 1957	25 marca 1958	Carmen Basilio	Stany Zjednoczone	Uniwersalny	0
25 marca 1958	22 stycznia 1960	Sugar Ray Robinson	Stany Zjednoczone	Uniwersalny	0
22 stycznia 1960	11 lipca 1961	Paul Pender	Stany Zjednoczone	Uniwersalny	3
11 lipca 1961	7 kwietnia 1962	Terry Downes	Wielka Brytania	Uniwersalny	0
7 kwietnia 1962	7 maja 1963	Paul Pender	Stany Zjednoczone	Uniwersalny	0
Paul Pender zrezygnował z tytułu ogłaszając zakończenie kariery 7 maja 1963^[5].
23 października 1962	10 sierpnia 1963	Dick Tiger	Nigeria	WBA	2
10 sierpnia 1963	7 grudnia 1963	Dick Tiger	Nigeria	Uniwersalny (WBA i WBC)	0
7 grudnia 1963	21 października 1965	Joey Giardello	Stany Zjednoczone	Uniwersalny	0
21 października 1965	25 kwietnia 1966	Dick Tiger	Nigeria	Uniwersalny	0
25 kwietnia 1966	17 kwietnia 1967	Emile Griffith	Wyspy Dziewicze Stanów Zjednoczonych	Uniwersalny	2
17 kwietnia 1967	29 września 1967	Nino Benvenuti	Włochy	Uniwersalny	0
29 września 1967	4 marca 1968	Emile Griffith	Wyspy Dziewicze Stanów Zjednoczonych	Uniwersalny	0
4 marca 1968	7 listopada 1970	Nino Benvenuti	Włochy	Uniwersalny	4
7 listopada 1970	9 lutego 1974	Carlos Monzón	Argentyna	Uniwersalny	8
Carlos Monzón stracił tytuł WBC po odmowie walki z Rodrigo Valdezem.
9 lutego 1974	26 czerwca 1976	Carlos Monzón	Argentyna	WBA	4
25 maja 1974	26 czerwca 1976	Rodrigo Valdez	Kolumbia	WBC	4
26 czerwca 1976	sierpień 1977	Carlos Monzón	Argentyna	Uniwersalny	1
Monzón ogłosił zakończenie kariery po udanej obronie tytułu z Rodrigo Valdezem^[6].
5 listopada 1977	22 kwietnia 1978	Rodrigo Valdez	Kolumbia	Uniwersalny	0
22 kwietnia 1978	30 czerwca 1979	Hugo Corro	Argentyna	Uniwersalny	2
30 czerwca 1979	16 marca 1980	Vito Antuofermo	Włochy	Uniwersalny	1
16 marca 1980	27 września 1980	Alan Minter	Wielka Brytania	Uniwersalny	1
27 września 1980	27 maja 1983	Marvin Hagler	Stany Zjednoczone	Uniwersalny (WBA i WBC)	7
27 maja 1983	6 kwietnia 1987	Marvin Hagler	Stany Zjednoczone	Uniwersalny (WBA, WBC i IBF)	4
Marvin Hagler pokonując 27 maja 1983 Wilforda Scypiona został pierwszym mistrzem organizacji IBF. 6 kwietnia 1987 stracił w ringu tytuł WBC, a pozbawiony został tytułów IBF i WBA^[7].
6 kwietnia 1987	maj 1987	Sugar Ray Leonard	Stany Zjednoczone	WBC	0
Leonard ogłosił zakończenie kariery w maju 1987. Powrócił na ring 7 listopada 1988 zostając pierwszym mistrzem WBC w kategorii super średniej.
10 października 1987	28 lipca 1988	Frank Tate	Stany Zjednoczone	IBF	1
23 października 1987	marzec 1989	Sumbu Kalambay	Włochy	WBA	3
Kalambay został pozbawiony tytułu WBA za próbę zdobycia tytułu IBF w walce z Michaelem Nunnem 25 marca 1989.
29 października 1987	6 czerwca 1988	Thomas Hearns	Stany Zjednoczone	WBC	0
6 czerwca 1988	24 lutego 1989	Iran Barkley	Stany Zjednoczone	WBC	0
28 lipca 1988	10 maja 1991	Michael Nunn	Stany Zjednoczone	IBF	5
24 lutego 1989	1989	Roberto Durán	Panama	WBC	0
Durán zrezygnował z tytułu przygotowując się do konfrontacji z Sugar Ray Leonardem w super średniej.
18 kwietnia 1989	29 kwietnia 1990	Doug DeWitt	Stany Zjednoczone	WBO	1
10 maja 1989	grudzień 1991	Mike McCallum	Jamajka	WBA	3
McCallum pozbawiony został tytułu WBA przed walką o tytuł IBF z Jamesem Toneyem 13 grudnia 1991^[8].
29 kwietnia 1990	18 listopada 1990	Nigel Benn	Wielka Brytania	WBO	1
18 listopada 1990	1991	Chris Eubank	Wielka Brytania	WBO	3
Eubank zrezygnował z tytułu przystępując 22 czerwca 1991 z Michaelem Watsonem o wakujący tytuł WBO w super średniej.
24 listopada 1990	8 maja 1993	Julian Jackson	Wyspy Dziewicze Stanów Zjednoczonych	WBC	4
10 maja 1991	13 lutego 1993	James Toney	Stany Zjednoczone	IBF	6
Toney zrezygnował z tytułu przechodząc do super średniej, gdzie 13 lutego 1993 pokonał Irana Barkleya w walce o tytuł IBF^[9].
20 listopada 1991	1992	Gerald McClellan	Stany Zjednoczone	WBO	0
McClellan zdobył wakujący tytuł WBO po zwycięstwie nad Johnem Mugabi. Zrezygnował z obrony tytułu^[10].
22 kwietnia 1992	1 października 1993	Reggie Johnson	Stany Zjednoczone	WBA	3
8 maja 1993	1994	Gerald McClellan	Stany Zjednoczone	WBC	3
McClellan zrezygnował z tytułu stając do walki z Nigelem Bellem o tytuł WBC w super średniej.
19 maja 1993	11 maja 1994	Chris Pyatt	Wielka Brytania	WBO	2
22 maja 1993	27 maja 1994	Roy Jones Jr.	Stany Zjednoczone	IBF	1
Roy Jones Jr zdobył wakujący tytuł IBF pokonując Bernarda Hopkinsa. Zrezygnował z tytułu przechodząc do super średniej gdzie 18 listopada 1994 pokonał Jamesa Toneya i zdobył pas IBF^[11].
1 października 1993	1994	John David Jackson	Stany Zjednoczone	WBA	0
11 maja 1994	marzec 1995	Steve Collins	Irlandia	WBO	0
Collins pozostawił wakujący tytuł po zwycięstwie 18 marca 1995 nad Chrisem Eubankiem o tytuł WBO w super średniej^[12].
12 sierpnia 1994	19 grudnia 1995	Jorge Fernando Castro	Argentyna	WBA	4
17 marca 1995	19 sierpnia 1995	Julian Jackson	Wyspy Dziewicze Stanów Zjednoczonych	WBC	0
29 kwietnia 1995	14 kwietnia 2001	Bernard Hopkins	Stany Zjednoczone	IBF	13
19 maja 1995	1997	Lonnie Bradley	Stany Zjednoczone	WBO	6
Bradley zdobył wakujący tytuł WBO po pokonaniu Davida Mendeza. Zrezygnował z tytułu ze względu na kontuzję^[13].
19 sierpnia 1995	16 marca 1996	Quincy Taylor	Stany Zjednoczone	WBC	0
19 grudnia 1995	24 czerwca 1996	Shinji Takehara	Japonia	WBA	0
16 marca 1996	2 maja 1998	Keith Holmes	Stany Zjednoczone	WBC	2
24 czerwca 1996	23 sierpnia 1997	William Joppy	Stany Zjednoczone	WBA	2
23 sierpnia 1997	31 stycznia 1998	Julio César Green	Dominikana	WBA	0
13 grudnia 1997	1998	Otis Grant	Jamajka	WBO	1
Grant zdobył wakujący tytuł WBO pokonując Ryana Rhodesa. Zrezygnował z tytułu przystępując do walki z Royem Jonesem Jr o tytuły WBA i WBC w wadze półciężkiej^[14].
31 stycznia 1998	12 maja 2001	William Joppy	Stany Zjednoczone	WBA	1
2 maja 1998	24 kwietnia 1999	Hacine Cherifi	Francja	WBC	0
30 stycznia 1999	listopad 1999	Bert Schenk	Niemcy	WBO	1
Schenk zdobył wakujący tytuł WBO po zwycięstwie nad Freemanem Barrem. został pozbawiony tytuł ze względu na przeciągające się leczenie kontuzji^[15].
24 kwietnia 1999	14 kwietnia 2001	Keith Holmes	Stany Zjednoczone	WBC	2
listopad 1999	27 listopada 1999	Jason Matthews	Wielka Brytania	WBO	0
Matthews od 17 lipca 1999 był posiadaczem tytułu przejściowego mistrza WBO. Po pozbawieniu tytuł Berta Schenka został mistrzem^[16].
27 listopada 1999	6 kwietnia 2002	Armand Krajnc	Szwecja	WBO	3
14 kwietnia 2001	29 września 2001	Bernard Hopkins	Stany Zjednoczone	WBC i IBF	1
12 maja 2001	29 września 2001	Félix Trinidad	Portoryko	WBA	0
29 września 2001	18 września 2004	Bernard Hopkins	Stany Zjednoczone	WBA, WBC & IBF	5
6 kwietnia 2002	2002	Harry Simon	Namibia	WBO	0
Simona pozbawiono tytułu po spowodowaniu wypadku samochodowego w listopadzie 2002, w którym odniósł poważne obrażenia, a trzy osoby zginęły.
29 czerwca 2003	13 września 2003	Héctor Javier Velazco	Argentyna	WBO	0
10 maja 2003 po pokonaniu Andreasa Galfi został przejściowym mistrzem WBO. Po pozbawieniu tytułu Harry Simona (obrażenia po wypadku samochodowym) został mistrzem pełnoprawnym^[17].
13 września 2003	5 czerwca 2004	Felix Sturm	Niemcy	WBO	1
1 maja 2004	11 marca 2006	Maselino Masoe	Nowa Zelandia	WBA	0
5 czerwca 2004	18 września 2004	Óscar de la Hoya	Stany Zjednoczone	WBO	0
18 września 2004	16 lipca 2005	Bernard Hopkins	Stany Zjednoczone	Uniwersalny	1
16 lipca 2005	3 grudnia 2005	Jermain Taylor	Stany Zjednoczone	Uniwersalny	0
Taylor zrezygnował z tytułu IBF aby ponownie spotkać się z Hopkinsem.
3 grudnia 2005	11 marca 2006	Jermain Taylor	Stany Zjednoczone	WBA, WBC i WBO	1
Taylor zrezygnował z tytułu WBA wybierając konfrontację z Ronaldem Wrightem.
10 grudnia 2005	12 lipca 2009	Arthur Abraham	Niemcy	IBF	10
Abraham zrezygnował z tytułu IBF kontynuując karierę w super średniej.
11 marca 2006	29 września 2007	Jermain Taylor	Stany Zjednoczone	WBC i WBO	3
11 marca 2006	15 lipca 2006	Felix Sturm	Niemcy	WBA	0
15 lipca 2006	28 kwietnia 2007	Javier Castillejo	Hiszpania	WBA	1
28 kwietnia 2007	1 września 2012	Felix Sturm	Niemcy	WBA i WBA Super	12
29 września 2007	17 kwietnia 2010	Kelly Pavlik	Stany Zjednoczone	WBC i WBO	4
19 września 2009	7 maja 2011	Sebastian Sylvester	Niemcy	IBF	3
17 kwietnia 2010	czerwiec 2010	Sergio Gabriel Martínez	Argentyna	WBC i WBO	0
WBO pozbawiła Sergio Gabriel Martíneza pasa ze względu na brak decyzji, który tytuł wybiera (był również posiadaczem pasa WBC w junior średniej).
czerwiec 2010	styczeń 2011	Sergio Gabriel Martínez	Argentyna	WBC	1
Martínez utracił tytuł WBC unikając walki z Sebastianem Zbikiem.
31 lipca 2010	sierpień 2012	Dmitrij Pirog	Rosja	WBO	3
Pirog zdobył wakujący tytuł zwyciężając Amerykanina Daniela Jacobsa przez nokaut w piątej rundzie^[18]. Został pozbawiony tytułu za odmowę walki z Hassanem N'Damem N'Jikamem (Francja).
14 października 2010	26 lipca 2014	Giennadij Gołowkin	Kazachstan	WBA	10
Gołowkin 14 sierpnia 2010 został tymczasowym a następnie regularnym mistrzem WBA. 26 lipca 2014 po pokonaniu Daniela Geale'a został mianowany supermistrzem WBA.
styczeń 2011	4 czerwca 2011	Sebastian Zbik	Niemcy	WBC	0
11 lipca 2009 Zbik został tymczasowym mistrzem WBC. Po pozbawieniu tytułu Martíneza został pełnoprawnym mistrzem^[19].
7 maja 2011	1 września 2012	Daniel Geale	Australia	IBF	2
4 czerwca 2011	15 września 2012	Julio César Chávez Jr.	Meksyk	WBC	3
sierpień 2012	20 października 2012	Hassan N'Dam N'Jikam	Francja	WBO	0
Hassan N'Dam N'Jikam 4 maja 2012 zdobył tytuł mistrza tymczasowego. Po pozbawieniu tytułu Piroga został awansowany na mistrza regularnego.
1 września 2012	17 sierpnia 2013	Daniel Geale	Australia	IBF i WBA Super	1
Geale stracił tytuł WBA Super za podjęcie walki z Anthonym Mundine. (W Obronach zostanie uwzględniony tylko pas IBF)
15 września 2012	7 czerwca 2014	Sergio Gabriel Martínez	Argentyna	WBC	1
20 października 2012	wrzesień 2014	Peter Quillin	Stany Zjednoczone	WBO	3
17 sierpnia 2013	7 grudnia 2013	Darren Barker	Wielka Brytania	IBF	0
7 grudnia 2013	31 maja 2014	Felix Sturm	Niemcy	IBF	0
31 maja 2014	8 października 2014	Sam Soliman	Australia	IBF	0
7 czerwca 2014	Nadal	Miguel Angel Cotto	Portoryko	WBC	1
26 lipca 2014	Nadal	Giennadij Gołowkin	Kazachstan	WBA Super	3
9 sierpnia 2014	Nadal	Daniel Jacobs	Stany Zjednoczone	WBA	2
Po mianowaniu dotychczasowego mistrza WBA Giennadija Gołowkina supermistrzem, Jacobs zdobył tytuł regularnego mistrza świata WBA po pokonaniu Jarroda Fletchera przez techniczny nokaut w 5. rundzie.
8 października 2014	6 lutego 2015	Jermain Taylor	Stany Zjednoczone	IBF	0
Taylor został pozbawiony tytułu mistrza świata IBF 6 lutego 2015.
13 grudnia 2014	Nadal	Andy Lee	Irlandia	WB0	0
Lee zdobył wakujący tytuł mistrza świata WBO po pokonaniu Matwieja Korobowa przez techniczny nokaut w 6. rundzie.
20 czerwca 2015	Nadal	David Lemieux	Kanada	IBF	0
Lemieux zdobył wakujący tytuł mistrza świata IBF po pokonaniu na punkty Hassana N'Dama N'Jikama.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ Biografia Jacka (Nonpareil) Dempseya (IBHOF.com)
↑ Biografia Mickeya Walkera (IBHOF.com)
↑ Lista walk Marcela Thila(BoxRec.com)
↑ Lista walk Sugar Raya Robinsona(BoxRec.com)
↑ Lista walk Paula Pendera(BoxRec.com)
↑ Lista walk Carlosa Monzóna(BoxRec.com)
↑ Lista walk Marvina Haglera(BoxRec.com)
↑ Lista walk Mike'a McCalluma(BoxRec.com)
↑ Lista walk Jamesa Toneya. boxrec.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-08-08)].(BoxRec.com)
↑ Lista walk Geralda McClellana(BoxRec.com)
↑ Lista walk Roya Jonesa Jr.(BoxRec.com)
↑ Lista walk Steve Collinsa(BoxRec.com)
↑ Lista walk Lonnie Bradleya(BoxRec.com)
↑ Lista walk Otisa Granta(BoxRec.com)
↑ Lista walk Berta Schenka(BoxRec.com)
↑ Lista walk Jasona Matthewsa(BoxRec.com)
↑ Lista walk Hectora Javiera Velazco(BoxRec.com)
↑ Pirog znokautował Jacobsa (Bokser.org) [dostęp 22-07-2011]
↑ Zbik pełnoprawnym mistrzem WBC (Bokser.org)[dostęp 15-07-2011]

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

[1] Biografia Jacka (Nonpareil) Dempseya (IBHOF.com)

[2] Biografia Mickeya Walkera (IBHOF.com)

[3] Lista walk Marcela Thila(BoxRec.com)

[4] Lista walk Sugar Raya Robinsona(BoxRec.com)

[5] Lista walk Paula Pendera(BoxRec.com)

[6] Lista walk Carlosa Monzóna(BoxRec.com)

[7] Lista walk Marvina Haglera(BoxRec.com)

[8] Lista walk Mike'a McCalluma(BoxRec.com)

[9] Lista walk Jamesa Toneya. boxrec.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-08-08)].(BoxRec.com)

[10] Lista walk Geralda McClellana(BoxRec.com)

[11] Lista walk Roya Jonesa Jr.(BoxRec.com)

[12] Lista walk Steve Collinsa(BoxRec.com)

[13] Lista walk Lonnie Bradleya(BoxRec.com)

[14] Lista walk Otisa Granta(BoxRec.com)

[15] Lista walk Berta Schenka(BoxRec.com)

[16] Lista walk Jasona Matthewsa(BoxRec.com)

[17] Lista walk Hectora Javiera Velazco(BoxRec.com)

[18] Pirog znokautował Jacobsa (Bokser.org) [dostęp 22-07-2011]

[19] Zbik pełnoprawnym mistrzem WBC (Bokser.org)[dostęp 15-07-2011]

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]

[10]

[11]

[12]

[13]

[14]

[15]

[16]

[17]

[18]

[19]

Mistrzowie świata według kategorii wagowych	słomkowa junior musza musza junior kogucia kogucia junior piórkowa piórkowa junior lekka lekka lekkopółśrednia półśrednia lekkośrednia średnia superśrednia półciężka junior ciężka ciężka
Mistrzowie Europy według kategorii wagowych	średnia superśrednia półciężka ciężka
Walki o mistrzostwo świata według kategorii wagowych	słomkowa junior musza musza junior kogucia junior piórkowa półciężka junior ciężka ciężka
Organizacje boksu zawodowego – aktualni mistrzowie	EBU EBU-EU IBA IBC IBF IBO The Ring WBA WBB WBC WBF WBFed WBO WBU
Kalendarium	2007 2008 2009 2010 2011 2012 2013 2014 2015 2016 2017 2018 2019