Lista zawodowych mistrzów świata wagi półciężkiej w boksie

Waga półciężka jest jedną z 8 klasycznych kategorii boksu zawodowego. Została utworzona w roku 1903 przez promotora Lou Housmana. W roku 1909 Londyński National Sporting Club określił jej limit na 175 funtów. Obecnie wynosi 79,4 kg (175 funtów).

Lou Housman stworzył ją dla swojego pięściarza Jacka Roota, który został pierwszym mistrzem. Za pierwszego bezdyskusyjnego mistrza uznawany jest Amerykanin George Gardner. Do roku 1974 praktycznie był jeden powszechnie uznawany mistrz świata. Po powstaniu nowych organizacji boksu zawodowego, każda uznaje swoich mistrzów świata i prowadzi własne listy bokserów ubiegających się o tytuł. Poniżej zestawiono mistrzów świata powszechnie uznanych oraz czterech podstawowych organizacji boksu zawodowego:

World Boxing Association (WBA) powstała w roku 1962 na bazie istniejącej od 1921 roku National Boxing Association (NBA),
World Boxing Council (WBC) założona w roku 1963,
International Boxing Federation (IBF) założona w 1983,
World Boxing Organization (WBO) założona w roku 1988.

Zdobycie tytułu	Utrata tytułu	Mistrz		Organizacja	Obrona tytułu
22 kwietnia 1903	4 lipca 1903	Jack Root	Stany Zjednoczone	Uniwersalny	0
4 lipca 1903	25 listopada 1903	George Gardner	Stany Zjednoczone	Uniwersalny	0
25 listopada 1903	20 grudnia 1905	Bob Fitzsimmons	Wielka Brytania	Uniwersalny	0
20 grudnia 1905	1905	Philadelphia Jack O’Brien	Stany Zjednoczone	Uniwersalny	0
O’Brien zrezygnował z obrony tytułu preferując walkę o mistrzostwo wagi ciężkiej z Tommy Burnsem^[1].
15 czerwca 1914	24 października 1916	Jack Dillon	Stany Zjednoczone	Uniwersalny	5
Dillon uzyskał tytuł 14 kwietnia 1914 pokonując Battlinga Levinsky’ego ale powszechną aprobatę uzyskał dopiero 15 czerwca 1914 kiedy pokonał Boba Moha uznawanego za mistrza przez NYSAC.
24 października 1916	12 października 1920	Battling Levinsky	Stany Zjednoczone	Uniwersalny	3/7
12 października 1920	24 września 1922	Georges Carpentier	Francja	Uniwersalny	1
24 września 1922	17 marca 1923	Battling Siki	Senegal	Uniwersalny	0
17 marca 1923	25 czerwca 1923	Mike McTigue	Irlandia	Uniwersalny	0
25 czerwca 1923	2 sierpnia 1923	Tommy Loughran	Stany Zjednoczone	Uniwersalny	0
2 sierpnia 1923	30 maja 1925	Mike McTigue	Irlandia	Uniwersalny	1
30 maja 1925	16 lipca 1926	Paul Berlenbach	Stany Zjednoczone	Uniwersalny	4
16 lipca 1926	czerwiec 1927	Jack Delaney	Kanada	Uniwersalny	1
Delaney zrezygnował z tytułu przechodząc do wagi ciężkiej^[2].
30 sierpnia 1927	12 grudnia 1927	Jimmy Slattery	Stany Zjednoczone	NBA	0
12 grudnia 1927	wrzesień 1929	Tommy Loughran	Stany Zjednoczone	Uniwersalny	5
Przeszedł do kategorii ciężkiej, w której pokonał Jamesa J. Braddocka 18 lipca 1929.
25 czerwca 1930	16 listopada 1934	Maxie Rosenbloom	Stany Zjednoczone	Uniwersalny	7
Rosenbloom był powszechnie uważany za mistrza. NBA w okresie od 18 marca do 17 grudnia 1932 za mistrza uznawała Georga Nicholsa oraz od 1 marca do 24 marca 1933 Boba Godwina^[3]^[4].
16 listopada 1934	31 października 1935	Bob Olin	Stany Zjednoczone	Uniwersalny	0
31 października 1935	marzec 1939	John Henry Lewis	Stany Zjednoczone	Uniwersalny	4
Lewis próbował zdobyć tytuł w wadze ciężkiej. 25 stycznia 1939 przegrał przez KO w 1r z Joe Louisem. Ze względu na problemy ze zdrowiem (ślepota na lewe oko) 17 marca 1939 nie został dopuszczony do walki w obronie tytułu z Dave'em Clarkiem przewidzianej na 31 marca, po czym w czerwcu 1939 zakończył karierę^[5].
13 lipca 1939	5 czerwca 1940	Billy Conn	Stany Zjednoczone	Uniwersalny (NBA & NYSAC)	3
Conn został uznany uniwersalnym mistrzem po pokonaniu Melio Bettiny uznawanego przez NYSAC. Zrezygnował z tytułu, po jego obronie z Gusem Lesnevichem, przechodząc do wagi ciężkiej.
13 stycznia 1941	22 maja 1941	Anton Christoforidis	Grecja	NBA	0
22 maja 1941	26 sierpnia 1941	Gus Lesnevich	Stany Zjednoczone	NBA	1
26 sierpnia 1941	26 lipca 1948	Gus Lesnevich	Stany Zjednoczone	Uniwersalny	4
26 lipca 1948	24 stycznia 1950	Freddie Mills	Wielka Brytania	Uniwersalny	0
24 stycznia 1950	17 grudnia 1952	Joey Maxim	Stany Zjednoczone	Uniwersalny	2
17 grudnia 1952	10 czerwca 1961	Archie Moore	Stany Zjednoczone	Uniwersalny	9
Moore w 1960 został pozbawiony tytułu przez NBA jednak większość nie uznawała tej decyzji. 10 czerwca 1961 po raz ostatni obronił tytuł organizacji NYSAC i przeszedł do kategorii ciężkiej^[6].
7 lutego 1961	12 maja 1962	Harold Johnson	Stany Zjednoczone	NBA	2
12 maja 1962	1 czerwca 1963	Harold Johnson	Stany Zjednoczone	Uniwersalny	1
1 czerwca 1963	30 marca 1965	Willie Pastrano	Stany Zjednoczone	Uniwersalny (WBA i WBC)	2
30 marca 1965	16 grudnia 1966	José Torres	Portoryko	Uniwersalny	3
16 grudnia 1966	24 maja 1968	Dick Tiger	Nigeria	Uniwersalny	2
24 maja 1968	9 grudnia 1970	Bob Foster	Stany Zjednoczone	Uniwersalny	4
Foster został pozbawiony tytułu WBA po walce o mistrzostwo świata w wadze ciężkiej, którą przegrał z Joe Frazierem 18 listopada 1970 przez KO w 2r.
9 grudnia 1970	7 kwietnia 1972	Bob Foster	Stany Zjednoczone	WBC	5
27 lutego 1971	7 kwietnia 1972	Vicente Rondón	Wenezuela	WBA	4
7 kwietnia 1972	września 1974	Bob Foster	Stany Zjednoczone	Uniwersalny (WBA i WBC)	5
Foster zrezygnował z tytułów WBA i WBC ogłaszając zakończenie kariery. Powrócił na ring w 1975.
1 października 1974	kwiecień 1977	John Conteh	Wielka Brytania	WBC	3
Conteh pozbawiony został tytułu WBC.
7 grudnia 1974	15 września 1978	Víctor Galíndez	Argentyna	WBA	10
21 maja 1977	7 stycznia 1978	Miguel Ángel Cuello	Argentyna	WBC	0
7 stycznia 1978	2 grudnia 1978	Mate Parlov	Jugosławia	WBC	1
15 września 1978	14 kwietnia 1979	Mike Rossman	Stany Zjednoczone	WBA	1
2 grudnia 1978	22 kwietnia 1979	Marvin Johnson	Stany Zjednoczone	WBC	0
14 kwietnia 1979	30 listopada 1979	Víctor Galíndez	Argentyna	WBA	0
22 kwietnia 1979	19 grudnia 1981	Matthew Saad Muhammad	Stany Zjednoczone	WBC	8
30 listopada 1979	31 marca 1980	Marvin Johnson	Stany Zjednoczone	WBA	0
31 marca 1980	18 lipca 1981	Eddie Mustafa Muhammad	Stany Zjednoczone	WBA	2
18 lipca 1981	18 marca 1983	Michael Spinks	Stany Zjednoczone	WBA	6
19 grudnia 1981	18 marca 1983	Dwight Muhammad Qawi	Stany Zjednoczone	WBC	3
18 marca 1983	25 lutego 1984	Michael Spinks	Stany Zjednoczone	WBA i WBC	2
25 lutego 1984	21 września 1985	Michael Spinks	Stany Zjednoczone	WBA, WBC i IBF	2
Spinks zrezygnował z tytułów mistrza wagi półciężkiej zostając mistrze IBF w wadze ciężkiej, po pokonaniu Larry Holmesa 21 września 1985, co uznane zostało przez Ring Magazine za niespodziankę roku^[7].
10 grudnia 1985	30 kwietnia 1986	J.B. Williamson	Stany Zjednoczone	WBC	0
21 grudnia 1985	6 września 1986	Slobodan Kačar	Jugosławia	IBF	0
9 lutego 1986	23 maja 1987	Marvin Johnson	Stany Zjednoczone	WBA	1
30 kwietnia 1986	7 marca 1987	Dennis Andries	Wielka Brytania	WBC	1
6 września 1986	29 października 1987	Bobby Czyz	Stany Zjednoczone	IBF	3
7 marca 1987	27 listopada 1987	Thomas Hearns	Stany Zjednoczone	WBC	0
Hearns zrezygnował z tytułu WBC w wadze półciężkiej pokonując Juana Domingo Roldana, w walce o tytuł WBC w wadze średniej 29 października 1987^[8].
23 maja 1987	5 września 1987	Leslie Stewart	Trynidad i Tobago	WBA	0
5 września 1987	3 czerwca 1991	Virgil Hill	Stany Zjednoczone	WBA	10
29 października 1987	20 marca 1993	Charles Williams	Stany Zjednoczone	IBF	8
27 listopada 1987	7 listopada 1988	Donny Lalonde	Kanada	WBC	1
7 listopada 1988	1988	Sugar Ray Leonard	Stany Zjednoczone	WBC	0
Leonard pokonał Donny Lalonde w walce o tytuł WBC w wadze półciężkiej oraz inauguracyjny tytuł WBC w wadze super średniej. Nie bronił tytułu w wadze półciężkiej pozostając mistrzem WBC w wadze super średniej^[9].
3 grudnia 1988	1991	Michael Moorer	Stany Zjednoczone	WBO	9
Moorer zrezygnował z tytułu WBO kontynuując karierę w wadze ciężkiej.
21 lutego 1989	24 czerwca 1989	Dennis Andries	Wielka Brytania	WBC	0
24 czerwca 1989	28 lipca 1990	Jeff Harding	Australia	WBC	2
28 lipca 1990	11 września 1991	Dennis Andries	Wielka Brytania	WBC	2
9 maja 1991	10 września 1994	Leeonzer Barber	Stany Zjednoczone	WBO	4
3 czerwca 1991	20 marca 1992	Thomas Hearns	Stany Zjednoczone	WBA	0
11 września 1991	23 lipca 1994	Jeff Harding	Australia	WBC	2
20 marca 1992	1992	Iran Barkley	Stany Zjednoczone	WBA	0
Barkley zrezygnował z obrony tytułu.
29 września 1992	23 listopada 1996	Virgil Hill	Stany Zjednoczone	WBA	10
20 marca 1993	23 listopada 1996	Henry Maske	Niemcy	IBF	10
23 lipca 1994	16 czerwca 1995	Mike McCallum	Jamajka	WBC	1
10 września 1994	13 czerwca 1997	Dariusz Michalczewski	Polska	WBO	9
16 czerwca 1995	1996	Fabrice Tiozzo	Francja	WBC	1
Tiozzo zrezygnował z tytuł WBC decydując się na próbę zdobycia tytułu w junior ciężkiej, czego dokonał 8 listopada 1997 pokonując Nate Millera.
22 listopada 1996	21 marca 1997	Roy Jones Jr.	Stany Zjednoczone	WBC	0
23 listopada 1996	13 czerwca 1997	Virgil Hill	Stany Zjednoczone	WBA & IBF	0
21 marca 1997	7 sierpnia 1997	Montell Griffin	Stany Zjednoczone	WBC	0
13 czerwca 1997	16 czerwca 1997	Dariusz Michalczewski	Polska	WBA, IBF i WBO	0
Michalczewski został pozbawiony tytułu organizacji IBF, a następnie (1 lipca 1997) WBA, nie zamierzając wywiązać się z ich obrony.
16 czerwca 1997	18 października 2003	Dariusz Michalczewski	Polska	WBO	14
19 lipca 1997	6 lutego 1998	William Guthrie	Stany Zjednoczone	IBF	0
7 sierpnia 1997	18 lipca 1998	Roy Jones Jr.	Stany Zjednoczone	WBC	1
20 września 1997	18 lipca 1998	Lou Del Valle	Stany Zjednoczone	WBA	0
6 lutego 1998	5 czerwca 1999	Reggie Johnson	Stany Zjednoczone	IBF	2
18 lipca 1998	5 czerwca 1999	Roy Jones Jr.	Stany Zjednoczone	WBA i WBC	3
5 czerwca 1999	jesień 2002	Roy Jones Jr.	Stany Zjednoczone	WBA(SC), WBC i IBF	7
WBA nadała w roku 2000 Jonesowi tytuł « super mistrza » (SC). Pod koniec roku 2002 pozbawiony został tytułów IBF i WBC.
22 grudnia 2001	8 marca 2003	Bruno Girard	Francja	WBA	2
jesień 2002	8 listopada 2003	Roy Jones Jr.	Stany Zjednoczone	WBA (SC)	0
8 marca 2003	10 października 2003	Mehdi Sahnoune	Francja	WBA	0
26 kwietnia 2003	8 listopada 2003	Antonio Tarver	Stany Zjednoczone	WBC i IBF	0
Tarver stracił tytuł WBC 8 listopada 2003 na rzecz Roy Jonesa Jr, a pozbawiony został tytułu IBF.
10 października 2003	20 marca 2004	Silvio Branco	Włochy	WBA	0
18 października 2003	17 stycznia 2004	Julio César González	Meksyk	WBO	0
8 listopada 2003	15 maja 2004	Roy Jones Jr.	Stany Zjednoczone	WBA (SC) i WBC	0
17 stycznia 2004	listopad 2009	Zsolt Erdei	Węgry	WBO	11
Erdei zrezygnował z tytułu WBO zostając 14 listopada 2009 mistrzem wagi junior ciężkiej organizacji WBC po pokonaniu Włocha Giacobbe Fragomeniego.
6 lutego 2004	grudzień 2004	Glen Johnson	Jamajka	IBF	1
Johnson zdobył wakujący tytuł IBF po pokonaniu Clintona Woodsa. Pozbawiony został tytułu stając do pojedynku z Antonio Tarverem, 18 grudnia 2004, o pas organizacji IBO^[10].
20 marca 2004	lipiec 2006	Fabrice Tiozzo	Francja	WBA (RC)	1
Tiozzo zrezygnował z tytułu kończąc karierę w lipcu 2006^[11].
15 maja 2004	grudzień 2004	Antonio Tarver	Stany Zjednoczone	WBA (SC) i WBC	0
Tarver został pozbawiony pasów przez WBA i WBC nie broniąc ich tytułów a tytuł organizacji IBO^[12].
4 marca 2005	12 kwietnia 2008	Clinton Woods	Wielka Brytania	IBF	4
21 maja 2005	3 lutego 2007	Tomasz Adamek	Polska	WBC	2
19 października 2006	28 kwietnia 2007	Silvio Branco	Włochy	WBA	0
3 lutego 2007	11 lipca 2008	Chad Dawson	Stany Zjednoczone	WBC	3
Dawson pozbawiony został tytułu WBC 11 lipca 2008, po odmowie jego obrony z oficjalnym pretendentem, mistrzem przejściowym, Adrianem Diaconu, który został mistrzem pełnoprawnym.
28 kwietnia 2007	16 grudnia 2007	Stipe Drews	Chorwacja	WBA	0
16 grudnia 2007	25 marca 2008	Danny Green	Australia	WBA	0
Green zawiesił karierę 25 marca 2008 rezygnując z tytułu WBA.
12 kwietnia 2008	11 października 2008	Antonio Tarver	Stany Zjednoczone	IBF	0
3 lipca 2008	20 czerwca 2009	Hugo Hernán Garay	Argentyna	WBA	1
11 lipca 2008	19 czerwca 2009	Adrian Diaconu	Rumunia	WBC	0
11 października 2008	27 maja 2009	Chad Dawson	Stany Zjednoczone	IBF	1
Dawson stracił tytuł IBF rezygnując z obowiązkowej obrony z Tavorisem Cloudem.
19 czerwca 2009	21 maja 2011	Jean Pascal	Kanada	WBC	4
20 czerwca 2009	29 stycznia 2010	Gabriel Campillo	Hiszpania	WBA	1
28 sierpnia 2009	9 marca 2013	Tavoris Cloud	Stany Zjednoczone	IBF	4
19 grudnia 2009	19 maja 2011	Jürgen Brähmer	Niemcy	WBO	1
Brähmer został pozbawiony tytułu kiedy kolejny raz zgłosił niemożność jego obrony z powodu kontuzji, tym razem z Nathanem Cleverlym.
29 stycznia 2010	19 kwietnia 2014	Bejbut Szumenow	Kazachstan	WBA	5
19 maja 2011	17 sierpnia 2013	Nathan Cleverly	Wielka Brytania	WBO	5
Cleverly ogłoszony został mistrzem WBO po pozbawieniu tytułu Jürgena Brähmera.
21 maja 2011	28 kwietnia 2012	Bernard Hopkins	Stany Zjednoczone	WBC	0
28 kwietnia 2012	8 czerwca 2013	Chad Dawson	Stany Zjednoczone	WBC	0
9 marca 2013	19 kwietnia 2014	Bernard Hopkins	Stany Zjednoczone	IBF	2
Hopkins po pokonaniu Bejbuta Szumenowa 19 kwietnia 2014 został supermistrzem WBA i mistrzem IBF.
8 czerwca 2013	Nadal	Adonis Stevenson	Kanada	WBC	5
17 sierpnia 2013	8 listopada 2014	Siergiej Kowalow	Rosja	WBO	4
Kowalow po pokonaniu Bernarda Hopkinsa 8 listopada 2014 został supermistrzem WBA oraz mistrzem IBF i WBO.
19 kwietnia 2014	8 listopada 2014	Bernard Hopkins	Stany Zjednoczone	WBA Super i IBF	0
8 listopada 2014	Nadal	Siergiej Kowalow	Rosja	WBA Super, IBF i WBO	2