Ljutowid
| Władca Zahumla | |
| Okres |
od 1042 |
|---|---|
| Poprzednik | |
Ljutowid lub Ljutovid[a] – książę Zhumla po 1042.
Imię Ljutowida jako władcy Zahumla podaje Latopis popa Duklanina oraz sygillion wystawiony przez tego władcę około 1054 roku dla benedyktyńskiego klasztoru na wyspie Lokrum. Dokument ten, w świetle nowszych badań nie budzący wątpliwości co do jego autentyczności, będący łacińskim przekładem oryginału greckiego, tytułuje Ljutowida protospatarem, konsulem i strategiem Zahumla oraz Serbii[1]. Odpowiadająca bizantyńskiemu protokołowi tytulatura władcy wskazuje, że Ljutowid pozostawał w strefie wpływów probizantyńskich, wspierając politykę cesarską prowadzoną przez duksa Dracza przeciwko Dukli. Z uwagi na to że po 1042 roku źródła nie wspominają już na tronie Zahumla Stefana Wojsława, przyjmuje się, że objął władzę po ojcu około tej daty[b][2]. Z faktu, że Latopis popa Duklanina mówiąc o objęciu przez Michała I, księcia Dukli, władzy princepsa, nie wspomina o znajdującej się wcześniej pod zwierzchnictwem Dukli, Trawunii, przyjmuje się, że Ljutowid wykorzystał bunt Trawunian i w toku toczących się walk pomiędzy książętami duklańskimi a możnowładztwem trebińskim, przyłączył Trawunię do swojego państwa[3].
Uwagi[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Leśny 1989 ↓, s. 35.
- ↑ Wasilewski 1985 ↓, s. 67.
- ↑ Leśny 1989 ↓, s. 36.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- John Fine: The Early Medieval Balkans. Warszawa: The University of Michigan Press, 1991. ISBN 0-472-08149-7.
- T. Wasilewski: Historia Jugosławii do XVIII wieku. W: W. Felczak, T. Wasilewski: Historia Jugosławii. Wrocław: Ossolineum, 1985. ISBN 83-04-01638-9.
- Jan Leśny: Studia nad początkami serbskiej monarchii Nemaniczów: (połowa XI – koniec XII wieku). Wrocław: Ossolineum-Wydawnictwo PAN, 1989. ISBN 83-04-03136-1.