Lotos orzechodajny
Przejdź do nawigacji
Przejdź do wyszukiwania
| ||
| ||
| Systematyka[1] | ||
| Domena | eukarionty | |
| Królestwo | rośliny | |
| Klad | rośliny naczyniowe | |
| Klad | Euphyllophyta | |
| Klad | rośliny nasienne | |
| Klasa | okrytonasienne | |
| Rząd | srebrnikowce | |
| Rodzina | lotosowate | |
| Rodzaj | lotos | |
| Gatunek | lotos orzechodajny | |
| Nazwa systematyczna | ||
| Nelumbo nucifera Gaertn. Fruct. sem. pl. 1:73, t. 19. fig. 2. 1788 | ||
| Synonimy | ||
|
Nelumbium speciosum Willd., | ||
Lotos orzechodajny, nurzykłąb orzechodajny (Nelumbo nucifera Gaertn.) – gatunek wieloletniej rośliny z rodziny lotosowatych (Nelumbonaceae). Rośnie dziko w Azji, gdzie występuje w pasie od delty Wołgi po Japonię na północy i w Australii[2]. Rozprzestrzenia się też gdzieniegdzie w innych regionach świata[2].
Morfologia[edytuj | edytuj kod]
- Pokrój
- Z grubego kłącza płożącego się w mule wyrastają duże liście i kwiaty wznoszące się nad powierzchnię wody.
- Liście
- Młode liście pływają po wodzie, ale starsze wznoszą się nawet do 1,5 m nad jej powierzchnię. Mają kształt tarczowaty i są zagłębione pośrodku. osiągają szerokość 30–90 cm i pokryte są woskiem, którego specyficzna struktura warunkuje istnienie zjawiska zwanego efektem lotosu.
- Kwiaty
- Pojedyncze, różowe lub białawe o średnicy 12–30 cm, pachnące. Zarówno pręciki (żółte), jak i słupki liczne. Te ostatnie zagłębione są w charakterystycznym dnie kwiatowym. Zarówno kwiaty, jak i liście wyrastają ponad wodę.
- Owoc
- Owalne do 2,5 cm długości zawarte są w brązowym, korkowaciejącym dnie kwiatowym, które rozrasta się do 12 cm średnicy.
Zastosowanie i znaczenie[edytuj | edytuj kod]
- Kwiat lotosu jest symbolem odrodzenia i czystości dla hindusów i buddystów. Często Budda jest przedstawiany pośrodku kwiatu tego lotosu[3].
- Jest rośliną jadalną – jada się kłącza, młode liście i owoce (przed spożyciem należy tylko usunąć gorzki zarodek).
- W krajach o cieplejszym klimacie (strefy mrozoodporności 6-9) jest uprawiany w zbiornikach wodnych jako roślina ozdobna[3]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Stevens P.F.: Angiosperm Phylogeny Website (ang.). 2001–. [dostęp 2009-06-08].
- ↑ a b c Germplasm Resources Information Network (GRIN). [dostęp 2010-07-20].
- ↑ a b Geoff Burnie i inni: Botanica. Rośliny ogrodowe. Könemann, 2005. ISBN 3-8331-1916-0.Sprawdź autora:1.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Rohwer J. G.: Atlas roślin tropikalnych. Warszawa: Bertelsmann Media Sp z o.o., 2002. ISBN 83-7311-378-9.