Lubieniów
53°13′15″N 15°36′38″E/53,220833 15,610556| wieś | |
 Fragment centrum wsi | |
| Państwo | |
|---|---|
| Województwo | |
| Powiat | |
| Gmina | |
| Wysokość |
104 m n.p.m. |
| Liczba ludności (2007) |
454 |
| Strefa numeracyjna |
95 |
| Kod pocztowy |
73-210[2] |
| Tablice rejestracyjne |
ZCH |
| SIMC |
0186246 |
Położenie na mapie gminy Recz  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa zachodniopomorskiego  | |
Położenie na mapie powiatu choszczeńskiego  | |
| 53°13′15″N 15°36′38″E/53,220833 15,610556[1]
| |
Lubieniów (niem. Liebenow) – wieś sołecka w Polsce położona w województwie zachodniopomorskim, w powiecie choszczeńskim, w gminie Recz. W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa gorzowskiego. W roku 2007 wieś liczyła 454 mieszkańców.
Kolonie wchodzące w skład sołectwa: Lestnica, Witosław.
Gajówka wchodząca w skład sołectwa: Rybnica.
Geografia[edytuj | edytuj kod]
Wieś leży ok. 6,5 km na południowy wschód od Recza, między Reczem a Kiełpinem.
Historia[edytuj | edytuj kod]
Wieś o metryce średniowiecznej, założona na prawie polskim położona była przy tzw. trakcie reckim. W 1284 r. ziemie Lubieniowa zostały podzielone między dwie rodziny: Wedlów i Kiebenowów. W 1350 r. po śmierci Otto v. Liebenow dobra przeszły – drogą koligacji rodzinnych – na Güntersbergów. W czasie wojny z Zakonem Krzyżackim wieś została zniszczona w 1410 r. (po bitwie grunwaldzkiej) przez wojska polskie. W połowie XVI wieku współwłaścicielami wsi byli: Joachim von Güntersberg, który w 1552 r. wykupił 6 łanów, Joachim i Asmus von Beneckendorf z Wardynia oraz ród von Golz. W latach 1715 - 1718 właścicielem Lubieniowa był Hans Ernst v. Goltz, następnie Adam Friedrich v. Wreech z Kiełpina. W 1774 r. do szkoły uczęszczało 45 dzieci w związku z obowiązkiem szkolnym obowiązującym od XVIII wieku w państwie pruskim. Od 1788 r. majątek należał do rodziny von Stülpnagel a już w 1817 r. stał się własnością rodziny von Albedyl. Od tego momentu datuje się budowa zespołu folwarcznego: pomiędzy 1817 a 1851 r. wybudowano pałac i część budynków gospodarczych. W 1851 r. majątek sprzedano Albertowi Kreisch i to za rządów tej rodziny uzyskał on ostateczny kształt. W rękach von Kreichów dobra pozostawały do 1945 r. Po 1945 r. majątek stanowił własność Państwowych Nieruchomości Ziemskich, a od 1949 r. w ramach miejscowego Państwowego Gospodarstwa Rolnego. Po ich rozwiązaniu w zasobach Agencji Własności Rolnej Skarbu Państwa. Obecnie w rękach prywatnych[3].
Zabytki[edytuj | edytuj kod]
Do wojewódzkiego rejestru zabytków wpisany jest[4][5]:
- kościół pw. św. Józefa z XIV wieku i XIX wieku, odbudowany w 1977 r.; kościół filialny, rzymskokatolicki należący do parafii pw. Świętej Trójcy w Suliszewie, dekanatu Drawno, archidiecezji szczecińsko-kamieńskiej, metropolii szczecińsko-kamieńskiej. Na wieży kościoła znajduje się dzwon z 1567 roku wykonany przez stargardzkiego ludwisarza Joachima Karstede[6].
Edukacja[edytuj | edytuj kod]
We wsi znajduje się Szkoła Podstawowa im. Jana Pawła II.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – miejscowości – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 5 listopada 2023, identyfikator PRNG: 70183
- ↑ Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2022, s. 671 [zarchiwizowane 2022-10-26].
- ↑ Historia. „UMiG”. Recz.
- ↑ Rejestr zabytków nieruchomych woj. zachodniopomorskiego - stan na 31.12.2012 r.. Narodowy Instytut Dziedzictwa. s. 10. [dostęp 2013-04-26]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-09-27)].
- ↑ „Zachodniopomorski Wojewódzki Konserwator Zabytków”. Szczecin.
- ↑ M. Majewski Ludwisarstwo stargardzkie XVI-XVII wieku. Przyczynek do "Corpusu Campanorum Pomeranorum" [w:] Mała Ojczyzna - Wczoraj i Dziś. Materiały z sesji, Stargard 1999, s. 65
