Lubomira Domka
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| doktor habilitowany nauk przyrodniczych | |
| Specjalność: edukacja ekologiczna, technologia kształcenia | |
| Alma Mater | |
| Doktorat | |
| Habilitacja | |
| Nauczyciel akademicki | |
| Uczelnia |
Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu |
Lubomira Domka (ur. 25 listopada 1942 w Sanoku, zm. 11 listopada 2004 w Poznaniu[1]) – polska botanik i ekolog, dydaktyk biologii, profesor Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza[2].
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
W 1968 obroniła pracę magisterską (tytuł: Oznaczanie mono- i oligosacharydów przechodzących do wody podczas pęcznienia nasion bobiku (Vicia faba L.) metodą chromatografii cienkowarstwowej). Podjęła pracę w Zakładzie Fizjologii Roślin Uniwersytetu Poznańskiego. Badała tam m.in. metabolizm bobowatych i przemiany cukrowe w organach siewek i izolowanych liścieniach łubinu żółtego. Od 1970 do 1973 odbywała studia doktoranckie na Wydziale Filozoficzno-Historycznym UAM. Interesowała się wówczas m.in. dydaktyką biologii. Napisała pracę doktorską pod kierunkiem prof. Leona Lei: Możliwości zastosowania holografii w nauczaniu biologii (1974). Jako pionierka w Polsce interesowała się wykorzystaniem obrazu holograficznego w dydaktyce biologii. Habilitowała się w 1986 (praca: Zastosowanie obrazów trójwymiarowych w nauczaniu – uczeniu się biologii). Od 1987 do 1989 była prodziekanem na Wydziale Nauk Społecznych UAM. Była wówczas zainteresowana głównie doskonaleniem procesów nauczania oraz uczenia się biologii w oparciu o zdobycze współczesnej technologii. Opracowała podstawy stosowania obrazów trójwymiarowych w polskiej edukacji. Wprowadziła autorski program edukacji ekologicznej na uczelniach w Poznaniu. Od 1990 kierowała Pracownią Edukacji Ekologicznej na Wydziale Studiów Edukacyjnych UAM, a także prowadziła seminaria magisterskie i doktorskie, uczestniczyła w wykładach Polskiego Klubu Ekologicznego. Była opiekunką Studenckiego Koła Ekopedagogów. Była promotorką proekologicznego stylu życia, a swoje poglądy omawiała w wystąpieniach publicznych i na konferencjach naukowych. Otrzymała m.in. nagrodę Ministra Edukacji Narodowej za osiągnięcia naukowe i nagrody rektora UAM za osiągnięcia naukowe, dydaktyczne i organizacyjne[1].
Najważniejsze publikacje[edytuj | edytuj kod]
Opublikowała ponad 100 prac naukowych, także monografie. Była m.in. współautorką przewodnika do ćwiczeń z fizjologii roślin dla studentów biologii. Inne znaczące publikacje to:
- Możliwości wykorzystania obrazu holograficznego w nauczaniu biologii (1981),
- Zastosowanie obrazów trójwymiarowych w nauczaniu – uczeniu się biologii (1986),
- Gry dydaktyczne w edukacji ekologicznej (1995),
- Kryzys środowiska a edukacja dla ekorozwoju (1996),
- Kryzys środowiska a edukacja dla ekorozwoju (1998, wyd. II zm.),
- Dialog z przyrodą w edukacji dla ekorozwoju (2001)[1].
Rodzina[edytuj | edytuj kod]
Miała małżonka Ludwika, profesora na Wydziale Chemii UAM, a także córki: Annę (doktora biologii, absolwentkę UAM) oraz Joannę (absolwentkę Uniwersytetu Ekonomicznego w Poznaniu)[1].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d red. Wiesław Stawiński, Maria Obrębska, Alina Stankiewicz, Ilona Żeber-Dzikowska, Sylwetki polskich dydaktyków i nauczycieli biologii, Instytut Biologii, Zakład Zoologii i Dydaktyki Biologii Uniwersytetu Jana Kochanowskiego w Kielcach, Kielce, 2014, s. 45-46, ISBN 978-83-64436-05-5
- ↑ Domka Lubomira. Polska Niezwykła [online], www.polskaniezwykla.pl [dostęp 2020-09-25].