Lubrzanka (dopływ Czarnej Nidy)
Przejdź do nawigacji
Przejdź do wyszukiwania
| ||
 Lubrzanka koło Mójczy | ||
| Kontynent | Europa | |
| Państwo |  Polska
| |
| Lokalizacja | woj. świętokrzyskie | |
| Rzeka | ||
| Długość | 35,77 km | |
| Powierzchnia zlewni | 253 km² | |
| Ujście | ||
| Recypient | Czarna Nida | |
| Miejsce | na północ od Marzysza | |
| Wysokość | 235,3 m n.p.m.[1] | |
| Współrzędne | 50°46′55″N 20°42′22″E/50,781944 20,706111 | |
Położenie na mapie województwa świętokrzyskiego   ujście | ||
Położenie na mapie Polski  ujście | ||
Lubrzanka (Lubżanka[potrzebny przypis]) – rzeka, prawy dopływ Czarnej Nidy[2] o długości 35,77 km[3] i powierzchni dorzecza 253 km².
Źródła rzeki znajdują się na pograniczu miejscowości Siodła i Jaworze. Rzeka pomiędzy Radostową i południowo-wschodnim grzbietem Klonówki tworzy przełom. Przepływa przez Brzezinki, Mąchocice-Scholasteria, Mąchocice Kapitulne, Leszczyny, Cedzynę. W pobliżu Marzysza uchodzi do Czarnej Nidy. Jej lewym dopływem jest Warkocz.
Na Lubrzance znajdują się cztery zbiorniki wodne:
- Niewielki zalew w Mójczy służący celom rekreacyjnym.
- Jezioro Cedzyńskie[4] – między gminą Masłów a gminą Górno w powiecie kieleckim o powierzchni lustra wody 56 ha utworzony w 1971 r. Stanowi początek niebieskiego szlaku turystycznego Wąchock - Cedzyna.
- Zalew w Ciekotach, niewielkie kąpielisko o ubogiej infrastrukturze towarzyszącej.
- Zbiornik retencyjny w Wilkowie oddany do użytku w 2005 r. Zalew ma w zamierzeniu służyć również turystyce.
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Lubrzanka na mapie Geoportalu Polskiej Infrastruktury Informacji Przestrzennej. Główny Geodeta Kraju. [dostęp 2017-05-12].
- ↑ Nazewnictwo geograficzne Polski. Tom 1. Hydronimy. Część 1. Wody płynące, źródła, wodospady. Główny Urząd Geodezji i Kartografii. [dostęp 2017-05-12]. s. 144.
- ↑ Lubrzanka na mapie Geoportalu Krajowego Zarządu Gospodarki Wodnej >> Moduł: Obszary Dorzeczy (wynik wyszukiwania). Krajowy Zarząd Gospodarki Wodnej. [dostęp 2017-05-12].
- ↑ Nazewnictwo geograficzne Polski. Tom 1. Hydronimy. Część 2. Wody stojące. Główny Urząd Geodezji i Kartografii. [dostęp 2017-05-12]. s. 32.
