Ludwik Spitznagel
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Narodowość | |
| Język | |
| Alma Mater | |
| Dziedzina sztuki |
Ludwik Szpitznagel lub Ludwik Spitznagel ps. U.G.W., U.U.W.(ur. 9 stycznia 1807 w Wilnie, zm. 26 lutego 1827 w Snowie w powiecie nowogródzkim) – polski poeta epoki romantyzmu, orientalista, tłumacz, poliglota, przyjaciel Juliusza Słowackiego
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Był synem profesora Uniwersytetu Wileńskiego Ferdynanda Spitznagela. Studentem owej uczelni został już w wieku 15 lat, a studia ukończył w wieku 18 lat (1824). W 1823 roku założył niewielki związek studencki, którego członkowie mieli "kształcić się najusilniej, a szczególnie w matematyce", zwany "Związkiem szpicnaglowskim"[1].
Po ukończeniu w 1826 studiów w Instytucie Orientalnym w Petersburgu, otrzymał nominację na tłumacza w konsulacie rosyjskim w Aleksandrii. Opuszczając Wilno w drodze na placówkę w Aleksandrii, w majątku Rdułtowskich w Snowie, w niewyjaśnionych okolicznościach, zginął śmiercią samobójczą[2] strzelając sobie „prosto w serce”[3].
Był najbliższym przyjacielem Juliusza Słowackiego; stał się bohaterem i adresatem wielu wierszy jego oraz innych poetów, Zygmunta Karskiego min. Do Ludwika Szpitznagla, Godzina myśli, Kordian czy "Ludwik Spitznagel".
Był krzewicielem orientalizmu. Miał uczyć w Wilnie języków orientalnych Adama Mickiewicza, ale żaden z nich o tym nie wspomina. Znał szesnaście języków obcych (grekę, łacinę, rosyjski, francuski, włoski, niemiecki, angielski, hiszpański, litewski, węgierski, arabski, perski, turecki, hebrajski, aramejski i chaldejski) i rozpoczynał karierę dyplomaty.
Stanisław Burkot w eseju Tajemnice Ludwika Spitznagla[4] wysuwa teorię, że samobójstwo w Snowie było sfingowane w celu ukrycia prawdziwego zadania jakie otrzymał Spitznagel w służbie dyplomacji rosyjskiej. Wraz z Augustem Żabą, również orientalistą i kolegą z Wilna, miał jako tajny agent wspierać powstanie Greków przeciw Turcji.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ A. Kamiński, Polskie związki młodzieży (1804-1831), Warszawa 1963, s. 491.
- ↑ Samobójstwo w literaturze romantycznej [online], www.str_12.republika.pl [dostęp 2017-11-25] [zarchiwizowane z adresu 2016-03-04].
- ↑ Jan Zieliński: Słowacki SzatAnioł. Warszawa: PWN, 2011, s. 42. ISBN 978-83-01-16607-6.
- ↑ Stanisław Burkot: Tajemnice Ludwika Spitznagla. W: Tomasz Weiss: Prace ofiarowane Henrykowi Markiewiczowi. Kraków-Wrocław: Wydawnictwo Literackie, 1984, s. 113-130. ISBN 83-08-01142-X.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Wacław Derejczyk: Ludwik Spitznagel. Przyjaciel Juliusza Słowackiego. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe Semper, 1994, s. 85. ISBN 83-85810-34-X.
- Stanisław Burkot: Uwikłani w Historię. Szkice o literaturze, autorach i utworach z XIX i XX wieku. Kraków: Wydawnictwo Naukowe Akademii Pedagogicznej Kraków, 2008, s. 36-57. ISBN 978-86-7271-496-1.
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
Ludwik Ferdynand Spitznagel w internetowym Polskim Słowniku Biograficznym