Ludwik Baraniecki

Ludwik Baraniecki
	podporucznik
Data i miejsce urodzenia	25 lipca 1897 ; Opalenica
Data i miejsce śmierci	24 lipca 1920 ; pod Wołkowyskiem
	Przebieg służby
Siły zbrojne	Armia Cesarstwa Niemieckiego; Wojsko Polskie
Formacja	Armia Wielkopolska
Jednostki	61 pułk piechoty
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa; powstanie wielkopolskie; wojna polsko-bolszewicka
	Odznaczenia

Ludwik Baraniecki (ur. 25 lipca 1897 w Opalenicy, zm. 24 lipca 1920 pod Wołkowyskiem) – podoficer armii niemieckiej, powstaniec wielkopolski i oficer Wojska Polskiego w II Rzeczypospolitej. Kawaler orderu Virtuti Militari.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 25 lipca 1897 w Opalenicy, w rodzinie Piotra i Franciszki z Burdajewiczów^[1].

Absolwent Gimnazjum Marii Magdaleny w Poznaniu. W okresie I wojny światowej wcielony do armii niemieckiej, wiosną 1918 mianowany na stopień sierżanta. W listopadzie 1918 współorganizował w Opalenicy Radę Robotniczo-Żołnierską oraz kompanię Służby Straży i Bezpieczeństwa. W grudniu, na czele plutonu kompanii opalenickiej, aktywnie walczył w powstaniu wielkopolskim^[1]. 13 marca 1919 mianowany został podporucznikiem. W na początku kwietnia objął stanowisko dowódcy 5 kompanii w 61 pułku piechoty. Od kwietnia 1920 na czele 7 kompanii 61 pułku piechoty walczył na froncie polsko-bolszewickim. 25 kwietnia pod wsią Pleszczenicą umiejętnie powstrzymał atak bolszewików i za czyn ten odznaczony został Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari^[1]. Zginął podczas odwrotu pod Wołkowyskiem^[1].

Bogusław Polak (red.): Kawalerowie Virtuti Militari 1792–1945. T. 2/1. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Koszalinie, 1991. ISBN 83-900510-0-1.
Zdzisław Kościański, Bogumił Wojcieszak, Trzeba było pójść...Powiat Nowotomyski w Powstaniu Wielkopolskim 1918–1919. Historia i Pamięć, Nowy Tomyśl 2010, ISBN 978-83-915081-7-6.